حسن تفتیان: من و احسان پوست کلفت بودیم که ماندیم!

مهری رنجبر: نگران مثل حسن تفتیان؛ هر کسی که او را نشناسد شاید بگوید که:«ای بابا،چقدر این ورزشکاران غر می زننند.»اما حسن یکی از آنهایی است که حق دارد.دوومیدانی و آن چند ثانیه دویدن فقط همان چند ثانیه نیست.اگر قرار است از رقیبت عقب نیفتی باید به صدم ثانیه ها فکر کنی،باید به ماه ها و سال ها تلاش فکر کنی و البته دستی که همیشه روی شانه هایت باشد.یعنی آنجا که از فشار زندگی،وضعیت بد اقتصادی،کرونا و ...خسته می شوی یک نفر باشد که بزند پشتت و بگوید:«تو تلاشت را بکن و فقط به مدال فکر کن،من هستم.»
این تمام چیزی است که نه فقت تفتیان،بلکه همه ورزشکاران المپیکی می خواهند.نمی شود که همیشه از جیب شخصی هزینه کرد و تک و تنها به دل یک لشکر زد.حتی در ورزش دوومیدانی هم که رشته ای انفرادی است اگر کار تیمی نباشد بعید است موفقیتی حاصل شود.این را خود تفتیان هم می گوید.پسر محجوب تربت حیدریه ای که می داند چه کار سختی دارد.می داند که شاید هیچ کمکی به او نشود و حتی شاید چوب لای چرخش هم بگذارند اما او به سمت جلو می رود،با دستانی گارد گرفته به سمت باد،برای افزایش سرعت.با نگاهی به آینده برای بالا رفتن پرچم ایران در توکیو و گاز زدن مدالی خوشرنگ روی سکوی المپیک.

* این روزها چطور تمرین می کنی؟
تقریبا از اول آبان استارت تمریناتم را برای المپیک زده ام  ، هما ن اوایل هم  در جلسه ای  برنامه و امکاناتی مدنظرم  تا المپیک را  به صیامی رئیس فدراسیون گفته ام. تا حالا  هم چند  جلسه داشتیم  اما به رغم قول حمایت ،هنوز  به جمع بندی خاصی نرسیده ایم . کمی  از قبل تر بخواهم بگویم در روزهای  کرونایی و چند ماه اداره فدراسیون با سرپرست ، کار سخت بود. امیدوار بودیم با برگزاری مجمع و تعیین رئیس جدید  اوضاع سر و سامان بگیرد و هنوز هم امیدواریم این اتفاق بیفتد. کرونا شرایط را برای همه سخت تر کرده و تمرین  برای المپیک  هم شرایط خاصی را می طلبد و ما هم نگاه و حمایت خاصی  می خواهیم 

*این شرایط نگرانت نمی کند؟
خیلی نگرانم می کند.من   10 ماه قبل  با هزینه شخصی تمرین کردم و مسابقه  دادم چون کاملا هدفمند بوده و دوست نداشتم حتی کرونا  و بی امکاناتی مرا از هدفم دور کند. برایم سوال است که چرا با این همه کارها باز  کسانی که خودشان متولی کارها می دانند و وظیفه اشان حمایت است به من انتقاد می کنند. البته این مسائل کمی مرا  دلخور و دلسرد کرده بودم. اما برای تحقق هدفم باز  همه سختی ها را نادیده گرفتم  و حرکت را شروع کردم. چرا که  این مسائل ها همیشگی است و تازگی ندارد. 

*حسن تفتیان در ریو تا نیمه نهایی رسید. یادم است بعدد از نیمه نهایی گفتی المپیک بعدی بهتر نتیجه می گیرم، با این شرایط نابسامان چه چیزی تو را به جلو می برد؟
موفقیت در هر زمینه ای ،نتیجه کار تیمی است. حتی دوومیدانی  که انفرادی است، موفقیت به تنهایی ممکن نیست و  باید  حمایت باشد و افرادی  برای رسیدن به هدف کمک کنند. هرچقدر این هدف بزرگتر باشد  حمایت بیشتری می طلبد. یوسین بولت با یک تیم 10 نفره کار می کرد ،یا  خیلی از ورزشکاران دیگه. اما من می دانم  ،بهترین کار ،انجام درست وظیفه  است، یک سری مسائل  دست خودت است و یک سری چیز ها نه. من باید برای  توکیو با همه توان ، قدرت و هدفمند تمرین کنم تا بهترین باشم،  به هوادارانم و همه مردم قول می دهم که این کار را  انجام می دهم. شاید شنیدن این حرف سنگین باشد که من روزی ۷ ساعت تمرین می کنم و فقط دو روز در هفته یک تایم تمرین دارم. روزهای دیگر از ۱۰ تا ۶ تمرین می کنم با همه  سختی ها ،اما باز هم حس می کنم کافی نیست ونیاز به امکاناتی  دارم که در ایران نیست، مربی ندارم و برای امادگی بیشتر باید در مسابقات بین المللی بدوم. من معمولا برای تمرین مسیر یک ساعته را هر روز باید تا آفتاب انقلاب بروم که اصلا درست نیست،حتی رقیب  تمرینی ندارم ،ما  از همه لحاظ دست هایمان خالی است   که تنها  با سختکوشی یک سری کمبودها را جبران می کنیم.

* کمیته المپیک چند روز پیش بودجه  فدراسیون ها را واریز کرد، بودجه ای که باید برای تو و احسان حدادی دو المپیکی صرف شود. چقدر برای شما هزینه می شود؟
-صفر تومن.

*چرا؟از رئیس فدراسیون نخواستید؟
چرا اتفاقا در اولین جلسه که با او داشتیم  قبل از اینکه  ۲۵ درصد آخر بودجه  واریز  شود، من گفتم تا حالا  ۷۵ درصد بودجه به حساب فدراسیون واریز شده اما هیچ پرداختی ای به من نشد. با اینکه دیدند من دارم تلاش می کنم، دیدند رفتم فرانسه و یک سری مسابقات رفتم. اما متاسفانه برای من هم سوال است که چرا این اتفاق باید بیفتد. این حق قانونی کسی است که می خواهد به المپیک برود. امیدوارم یک نظارتی باشد روی کسانی که می خواهند به توکیو  بروند. 

*پس تو برای   اردوی فرانسه اسپانسر داشتی؟
متاسفانه دو سال است که  اسپانسرندارم. این هم بحثی است که دوست دارم درباره اش  صحبت  کنم که چرا دو میدانی کم دیده می شود. من برای برای دوومیدانی از جیب خرج می کنم  .  کسی که کارش ورزش است نمی تواند درامدی داشته باشد از ورزش.

*امسال در لیگ دویدی؟
دوست داشتم شرکت کنم حتی یکی دوتا پیشنهاد هم داشتم اما به حدی  مبلغ قرارداد پایین بود که قیدش را زدم.

*چقدر بود؟
 بالا ترین پیشنهادم ۵۰ ملیون بود ، من هم  حس کردم  شان یک دونده  المپیکی با ان  زیر سوال می رود. تصمیم گرفتم مثل ۴-۵ سال پیش در لیگ نباشم. البته  مبلغ پیشنهادی من هم خیلی عجیب ، غریب نبود، مثلا نگفتم مثل یک فوتبالیست درجه سه به من یک میلیارد پول بدهید. گفتم ۱۵۰ ملیون می خواهم.

*چرا مبلغ قرارداد دو و میدانی اینقدر پایین است؟
اول  باید دو و میدانی کاران را به مردم بشناسانیم، لازمه آن هم  کار تیمی است. حتی من به عنوان عضو کوچکی از این خانواده هم باید تلاش کنم دوو میدانی را بشناسانم. ما مسابقات خوبی را داریم که برگزار نمی کنیم.ستاره های ما به چشم  نمی ایند.  فدراسیون برای  شناساندن انها تلاش نمی کند ، پخش تلویزیونی نداریم. من در فینال قهرمانی جهان بودم و  جزو  ۸ نفر نهایی  ،اما مسابقه پخش نشد. همه این ها باعث می شود دیده نشویم ، وقتی هم دیده نشود اسپانسر برای  سرمایه گذاری نمی آید. همه این ها یک کار تیمی می خواهد ، فدراسیون باید مسابقاتی بگذارد. ستاره هایی را بشناساند و ستاره هم بسازد.

*قبلا اگر برای مسابقه آغاز فصل و لیگ  همه منتظر  رقابت دوومیدانی کاران برای رکورد زنی بود، اما  حالا کار به جایی رسیده که رکورد  بزرگسالان همسطح  جوانان است.چرا؟ 
دوومیدانی ما بی پشتوانه شده است. نگاه کنید حالا در یک سری از مسابقات حتی ۸ خط  هم پر نمی شود ،این یعنی  دوو میدانی خالی از ورزشکار شده است. در حالی که نیروی انسانی همه جا مهم است، باید  خیلی کار کرد، شما ببینید چرا والیبال پرطرفدار است؟ چون تیم ملی که  نوک هرم است را می بینند. اما وقتی من حسن تفتیان که سال دیگر می روم به المپیک واقعا دغدغه  اولیه ترین امکانات را دارم قطعا نوجوانی که آن را می بیند، سخت می پذیرد که بیاید، مخصوضا در این شرایط. نبود حمایت های مالی از ورزشکاران هم بی تاثیر نیست. وقتی به من دونده  المپیکی  برای لیگ پیشنهاد قرارداد ۵۰ میلیونی  می دهندف دیگر بقیه پولی نمی گیرند.

*فکر کنم بعد از تو و احسان ، دوومیدانی خالی خالی شود.
متاسفانه همین است. ما در المپیک ریو 10 نفر بودیم  و حالا  فقط من و حدادی مانده ایم و بقیه دو و میدانی را کنار گذاشته اند. این خیلی بد است،نه اینکه  آنها افت کردند یا پیر شده بودند و دوران قهرمانی اشان شان تمام شده بود،نه همه در جوانی رفتند. متاسفم که سرمایه هایی که  برای تربیتشان باید میلیاردها تومان هزینه کنیم تا مثل آنها بسازیم ،سوختند. من و احسان هم یا از  پا فشاری خودمان بوده یا پوست کلفت بودیم ، صبرمان زیاد بوده که هنوز مانده ایم و مسابقه می دهیم.

*وقتی برایت دوومیدانی هیچی ندارد،به چه امیدی ادامه می دهی؟
-بعضی وقت ها خودهم دلسرد می شوم، حتی  شهریور ومهر به دلیل  دلسردی تمرین نکردم. با شرایط بد آدم  هرچه باشد کم می آورد. ولی آن قدر هدفم بزرگ است که ماندم. شاید چند سال پیش که به المپیک می رفتیم روی سرعتی ها اصلا حساب نمی کردند. فقط می گفتیم انشالله به فینال برسند. اما من 5 مدال قهرمانی آسیا  گرفتم. حضور درالمپیک رویا بود و می گفتیم اگر دونده ای آن هم سرعتی  به المپیک برسد مطمئنا خوب است، این اتفاق افتاد و حتی من تا نیمه نهایی هم پیش رفتم . شاید اگر من حالا  بگویم روزی مدال ۱۰۰ متر المپیک را بگیریم می گویند نه اما من امید دارم و برای این هدف تلاش می کنم

*با همه این شرایط؟
با این شرایط که نه. همانطور که گفتم ما اولیه ترین امکانات را نداریم. ولی هدف خیلی  بزرگی دارم. چطور وقتی  یک مربی خارجی می آید و مشکل ارزی پیش می آید و میگویند فوتبال ایران تعلیق می شود اما همه ارگان ها برای حلش تلاش می کنند. من می گویم برای المپیک که حتی صعود به فینالش  کاربزرگی است برای ما، همکاری برای تدارک  اردوی تدارکاتی و استخدام مربی خارجی خیلی مسئله پیش پا افتاده ای است. 

*چرا برای فوتبال کلی هزینه و حمایت می شود ولی برای دوو میدانی که  هزینه زیادی ندارد، خبری نیست؟
حواس ها به خیلی از ورزش ها و قهرمانان نیست و اوضاع اصلا خوب نیست. با اینکه ۷ ماه مانده به المپیک و حرف زدم مما از این موضوعات اصلا قشنگ نیست.

*اما درد است.
بیشتر از درد، واقعیت است. ما حداقل یک سال قبل از المپیک باید برنامه ریزی کنیم که  برنامه ها چگونه است یا مربی چه کسی باشد. اما وقتی این اتفاقات می افتد آدم از همه چیز دلزده  و دلسرد می شود.

*امکانات اولیه برای نتیجه‌گیری دونده 100 متر المپیکی ر چیست که تو نداری؟
اول  مربی است. من بعد از المپیک ریو مقطعی با مربی ام کار می کنم و نتیجه هم گرفتم اما باید دائما با او کار کنم نه اینکه من ایران باشم و او فرانسه. دوم اردو ها و شرایطی است که من باید همه امکانات را  در قالب یک کمپ داشته باشم، نه اینکه یک ساعت در مسیر باشم ،بدون  فیزیوتراپ ، همه این ها باید یک جا باشد که  صبح تا شب فکر من فقط تمرین باشد. مسابقات تدارکاتی که باید شرکت کنیم و اردو های جهانی و مسابقاتی که بعد از تمرینات خودم را محک بزنم،  همه اینها چیز زیادی نیست. من نمی گویم که باید با جت شخصی از تهران به پاریس بروم ، در صورتی که از ۸ دونده فینالیست المپیکی چهار نفرشان  بهترین امکانات را دارند و حتی با هواپیمای شخصی  به المپیک می آیند،قرارداد میلون دلاری دارند. ما نه تنها بابت  تحریم ها و نشناخته بودن دوو میدانی  اسپانسرنداریم، بلکه فدراسیون وظایفش را هم در قبال ورزشکار انجام نمی دهد و این خیلی بد است.

*احسان همیشه میداند چطوری حقش را بگیرد شاید بقیه نتوانستند اینکار را بکنند. تو چرا اینجوری نیستی؟ مثلا با صالحی امیری راجع به مشکلاتت حرف زدی؟
نه. آخرین جلسه ای که با صیامی رئیس جدید فدراسیون  داشتم، قرار بود او با رئیس کمیته ملی المپیک  صحبت کند و مشکلات و نیاز هایم را به او بگوید برای  حمایت های بیشتر.

ما دو مسابقه مهم قبل  از المپیک داریم؛قهرمانی داخل سالن جهان در اسفند و قهرمانی آسیا در اردیبهشت. ۷-۸ ماه سخت و پر ترافیکی داریم. دکترصالحی امیری آدم مثبتی است و  من یک بار او را دیده ام و درباره  هزینه  اردویم در فرانسه با صحبت کردم و نصف هزینه هایم را داد.

*اسفند ماه مسابقات قهرمانی جهان داخل سالن را داری. تو و فرزانه فصیحی  تنها ایرانی ها در این رقابتها هستید،چه برنامه ای برای امادگی  داری ؟
اول باید  وضعیت مربی ام مشخص شود.البته  برنامه هایی که باید از قبل مشخص می شد چون من که در برنامه ریزی کاره ای نیستم. باید زودتر اردو  داشته باشیم تا  برای قهرمانی جهان داخل سالن و بعد هم بعد قهرمانی  آسیا و از همه مهم تر المپیک اماده شویم . اما هنوز اندر خم یک کوچه  هستیم.

*تو قرار است اسفندماه در قهرمانی جهان داخل سالن مسابقه دهی، تمرین بدون مربی سخت نیست؟ 
همین روال را ادامه می دهم کار دیگری نمی شود کرد. حرفهایی  که اینجا زدیم ، می دانید چه تبعاتی روی من دارد؟ حاشیه همین است

*با مربی ات در ارتباطی یا نه؟
بله اما نه ارتباط فنی. اگر ارتباطی هم باشد کارایی ندارد چون فاصله دور است. اگر او هر روز سر تمرینم باشد و تکنیک هایم  را ببیند مهم است.

*تو با هزینه شخصی رفتی فرانسه اردو وبرگشتی، کار مقطعی  با مربی خارجی برنامه ات را بهم نیم ریزد؟
چرا، بدترین کار، تمرین  مقطعی است. من بهترین نتایجم را سالی گرفتم که از آبان ماه در پاریس اردو بودم ، که نفر پنجم 60 متر قهرمانی جهان سالن شدم و رکورد ایران راهم  زدم. اگربرنامه تمرین زیر نظر مربی فرانسوی ام  مستمر باشد ، نتیجه خیلی بهتر است. همه می گویند چرا در رکود 10 ثانیه و 3 صدم ثانیه گیر کرده ای؟ چون ما مقطعی کار می کنیم. دو ماه قبل از هر مسابقه اردو می گذاریم. اگر خوب بدویم که آفرین اگر بد باشد می گویند چرا فرستادیم.

*برای شما  تا به حال برنامه علمی گذاشته اند؟
اصلا به  هیچ وجه. ما برنامه ریزی که  برای المپیک داشتیم از یک سال به ۷ ماه رسیده. اما من 99 درصد قول می دهم اگر برای اجرای برنامه ام ،امکانات بدهند به فینال  المپیک برسم و رسیدن به آنجا در صد متر اتفاق  بزرگی است. من با هرکسی جلسه گذاشتم گفتم یک پراید و لامبورگینی  صد متر را می روند من هم می روم و به ته خط می رسم. اما تک تک هزینه هایی که برای من می شود سرنوشت ساز و تعیین کننده صدم ثانیه ها است.  البته که با یک ماه تمرین هم می شود .

*دو بار استوری تمرین با فوتبالیست های استقلال گذاشتی. به آنها تمرین می دهی؟
این تمرین تنها  رابطه دوستانه است و  جدا از تمرین اما چیز هایی که بلدم را می گویم به آنها می گویم

*یعنی تمرین روتین است یا نه؟
نه ،آنها تمرینات تیمی دارند و من هم تمرین خودم را دارم ، اما بعضی روزها  را هماهنگ با هم تمرین می کنیم. چون بچه های دوومیدانی اصول دویدن را بلدند و پایه همه ورزش ها دویدن است.

*بین تو و کیهانی اختلافاتی پیش آمد که به ضرر تو شد. ریشه اش از کجا بود؟
عملکرد کیهانی را به دو قسمت ، قبل از بازی های آسیایی جاکارتا و بعد از آن تقسیم می کنم. او قبل از بازی ها  تقریبا عملکرد قابل قبولی داشت  و هدفگذاری اش  ورزشی یود چند برنامه جدید  مثل ؛ دو ماراتن پارس ، قهرمانی اسیای  داخل سالن  را اجرا کرد و البته  استعدادیابی نصفه و نیمه ، سر و سامان دادن بچه ها، دید گاهش این بود که با بهترین ها کار کند،همان دوره 10 سهمیه  المپیک داشتیم و  بهترین مربیان خارجی  را آورد، اتفاقات خوبی هم افتاد. اما بعد از بازی های آسیایی نه  سیاست گذاری ها ورزشی بود و نه  به نفع  ورزشکاران او با  تیمی کار می کرد  که  ورزشی نبودند. اما این اتفاق افتاد. من در آن 2 سال منتقد فدراسیون بودم چون برنامه هایم عملی نشد

*همه انتقادات  تو به فدراسیون بابت برنامه هایی بود که انجام نشد؟
نمی شود اینجوری گفت. انتقادات من کلی بود. اما من حس می کنم اتفاقاتی که  در این دو سال افتاد، انتقادات زیادی را به فدراسیون وارد کرد.

*چرا در بازی های آسیایی مدال نگرفتی؟
به دو دلیل ؛ اول اینکه سطح مسابقه 100 متر خیلی بالا بود  و سخت می شد مدال گرفت. دلیل دوم بدشانسی ام بود،آن روز واقعا  روز من نبود. این مساله در دوومیدانی کاملا طبیعی است ، حتی  یوسین بولت هم یک بار آن رکورد طلایی  را زد.

*بهترین رکوردت در دو سه ماه اخیر چند است؟
بهترین رکوردم 10 ثانیه و 3 صدم ثانیه است . رکوردزنی کار خیلی سختی است چرا که برای هر یک صدم باید  باید ۷-۸ ماه تمرین جدی داشته باشی.

*تا به حال  در تمرین و به صورت غیر رسمی رکورد زیر ۱۰ را دویدی؟
من خیلی  در تمریناتم  زیر 10 ثانیه دویدم. برای مدال باید زیر ۱۰ بدویم.

*حقوق المپیکی می گیرید؟
حقوق 30 میلیونی که  کمیته ملی المپیک به همه المپین ها داده ، تنها حقوق ما است. حقوق فدراسیون هم به لطف کیهانی قطع شد.

*مدتی حرفهایی درباره مهاجرت حسن تفتیان هست. واقعا تو هم قصد مهاجرت داری؟
من اصلا به  رفتن فکر نمی کنم. وطن باشگاه نیست که عوضش  کرد. من سال ۲۰۱۳ که رکورد ایران را زدم از جمهوری آذربایجان پیشنهاد داشتم. رئیس فدراسیون آذربایجان  شماره اش را به من داد تا هر وقت نظرم تغییر کرد با او تماس بگیرم ، اما من اصلا به آنها زنگ نزدم. چهار سال است که به  می روم  و میزبان  المپیک 2024  است ، من سه مسابقه جهانی را به خاطر ویزا نرفتم دو بار انگلیس که ساعت یک شب رسیدیم و یک بار هم آمریکا. اما وقتی آمریکا به من ویزا نداد من گفتم باید کاری کنم که آنها  مرا دعوت کنند، همین هم شد. بعد از قهرمانی جهان سالن مرا برای دایموند لیگ دعوت کردند ،اتفاق خیلی بزرگی است که یک دونده سرعت ایرانی برای دایموند  لیگ به آمریکا دعوت شود. اما به دلیل اینکه مسابقه قبل از بازیهای آسیایی جاکارتا بود و اختلاف زمانی زیاد نرفتم. می خواهم بگویم که آدم هرچقدر دوست دارد دشمن هم دارد. من اصلا آدمی نیستم که بخواهم خودم را ثابت کنم، هیجوقت به کسی زنگ نزده ا م برای چیز دیگری ، هرچه خواستم ورزشی بوده. مهاجرت از ایران برایم خط قرمز است.  چرا که ایران هویتم است،  وقتی تبعه  کشوری شوم ،فقط پاسپورت انجا را دارم اما هیچ عقبه ای  آنجا ندارم. در واقع انها تو را خریده ا ند. دوستان دونده ای دارم که  تبعه  قطر هستند ، آنها به او پول داده اند و حتی وقتی مصدوم است به او می گویند بدو، یا حتی می گویند چرا رکورد مد نظرشان را ثبت نکرده  است.

258 41