حضور جعفرپناهی به عنوان عضو هیئت داوران یک جشنواره در حالی که او در زندان بسر می برد و به جرم اقدام علیه امنیت ملی کشور محبوس است و قراردادن عکس او روی صندلی خالیش در هیئت داوری، نشانه بارزی از این است که جهت گیری ها، هدفگذاری ها و شیوه عملیاتی شدن اغراض سیاسی یک جشنواره در ظاهر هنری تا چه اندازه دچار تغییر و تحول شده است و اصحاب این معرکه با چه تدبیری و براساس کدام رهیافت ها و دریافت چه سیگنال هایی، این چنین شمشیرهایشان را از رو بسته اند.
امسال دو فیلم از دو کارگردان ایرانی متهم به جرائم امنیتی به جشنواره فیلم کن راه یافته است؛ فیلم هایی از محمد رسول اف و جعفر پناهی؛ در حالی که جعفر پناهی به چند سال زندان و محرومیت از کار هنری به دلیل رفتارهای مجرمانه اش محکوم شده است.
تردیدی نیست که از جشنواره فیلم کن نمی توان توقع داشت، مدافع و تأمین کننده آرمان های مردم و نظام انقلابی ایران باشد و نیز از کسانی که با فیلم هایشان نشان دادند در وطن فروشی و به حراج گذاشتن ارزش های ملی هیچ ابایی ندارند.
اما جای این سؤال باقی است که حضور مدیران و سایر هنرمندان سینمایی کشور در جشنواره ای همچون کن چه توجیهی دارد؛ جشنواره ای که محمل و محفلی برای تخطئه و توطئه علیه نظام و مردم ایران در پوشش هنر سینماست.
آیا این انفعال، خود عامل مضاعفی نمی شود برای بهره برداری های تبلیغاتی سیاستگذاران و برگزارکنندگان سیاسی کار این جشنواره ها تا هر چه بیشتر و شدیدتر به هجمه های خود علیه این مردم مظلوم و این نظام مظلوم تر ادامه دهند و آیا این حضور منفعلانه دستاویزی برای هجوم شبیخون عوامل استکباری این گعده های سیاسی نسبت به آرمانها و ارزش های ملی و دینی این مردم نمی شود؟
17302
نظر شما