لیدا هادی - چه تعداد فلسطینی باید کشته شوند تا تلنگری باشد برای بیداری مردم جهان؟ دبیر کل سازمان ملل که به بهانه هر درگیری در گوشه ای از جهان بار عزیمت به قلب تلاطم ها را می بندد چه طور می خواهد برای کشته شدن صدها فلسطینی بی گناه که در میانه زورگویی همیشگی اسراییل گرفتار شده اند توجیهی داشته باشد؟ چرا بان کی مون همان گونه که از مردمان هر کشوری در وسط بحرانی کم وبیش جدی حمایت می کند این بار برای کودکان فلسطینی و کابوس همواره شب و روز آنها کاری از پیش نمی برد؟ آیا خون اهالی میانمار، آمریکا و فرانسه از مردم فلسطینی رنگین تر است؟
با این همه شاید بهتر باشد به جای این که همه سرزنش ها معطوف بان کی مون و تمامی بی توجهی هایش باشد، همه نکوهش ها را متوجه کشورهای عربی کرد که در میانه آتش و خون غزه همچنان سعی دارند با سکوتی سرد و سنگین خود را از میانه درگیری های خاورمیانه به کنار بکشند.
واپسین روزهای سال 2008 سخت ترین لحظاتی است که مردم فلسطین تجربه می کنند. آنها که ماه های طولانی با اندک ذخیره غذایی و در سرمایی طاقت فرسا چشم انتظار بازشدن حصارهای طولانی گرداگرد خویش و آزادی از زندان غزه بودند، این روزها پذیرای فوج فوج خمپاره هایی هستند که از زمین و آسمان غزه ناتوان را هدف قرار داده اند.
مردم فلسطین از روزهای پایانی سال 2008 انتظار دیگری داشتند. آنها در تمامی روزهای سال انتظار تحقق وعده ای را می کشیدند که جرج بوش رییس حمهوری آمریکا در سفرهای پی در پی خود به خاورمیانه بیان کرده بود؛ رویای داشتن کشوری مستقل تا پایان سال 2008 به کابوس از دست دادن همه جان و مال آنها تعبیر شد. قتل عام و کشتار مردم فلسطین هدیه ای بود که اعراب و آمریکا در آستانه سال نو اسلامی به اهالی غزه تقدیم کردند. سکوت پرمعنای اعراب بیش از هر قدرت دیگری اسراییلیان را به صرافت حمله و کشتار فلسطینیان انداخت.
کشورهای عربی در همه این سالها به بهانه ادامه طرح صلح عربی با هر بهانه اسراییلی ها کوتاه آمدند و با این توجیه که هر موضع گیری سختی در برابر تل آویو صرفا روند صلح خاورمیانه را دشوارتر از پیش می کند، همواره سعی کردند به روشی مسالمت آمیز با اسراییل روبه رو شوند. این در حالی است که برگزاری انتخابات آینده در اسراییل و به احتمال قوی روی کار آمدن بنیامین نتانیاهو رهبری که همه او را به سلاخ اسراییل می شناسند، شرایط صلح را سخت تر از هر زمانی خواهد کرد. این روزها در اسراییل باور خاصی قدرت را در میان بزرگان تقسیم می کند: 100 فلسطینی بکش و به کنیسه بیا، 200 نفر بکش وزیر شو!
گویا غزه باید به خاک و خون کشیده می شد تا بلکه وزرای خارجه کشورهای عربی درصدد گردهمایی ویژه ای با موضوعیت فلسطین بر می آمدند. آنها که قصد دارند چهارشنبه در قاهره راهکاری مناسب برای تقابل با درگیری های اسراییل و حماس بیابند به طور حتم کاری جز فراخواندن اسراییل به مسیر صلح در ورای کلام و بیانیه های خالی خود ندارند. رویکردی که حتی در پس کلام هم برای بیان آن دیر شده است!
نظر شما