مدال‌هایی با چاشنی غیرت

مدال ورزشکاران ایرانی هیچ سنحیتی با امکاناتشان ندارد. آنها معمولا مدالهای‌شان را با غیرت و توانایی خودشان می‌گیرند تا طبق برنامه و امکاناتی که در اختیارشان قرار می‌گیرد!

مهری رنجبر: سهم بزرگترین کاروان ورزشی ایران درعجیب ترین المپیک، 7 مدال بود. سه مدال طلا ، دو نقره و دو برنز. نتیجه ای که باعث شد تا مسئولان ورزش نفس راحتی بکشند که با همه هزینه هایی که برای مسافران توکیو شد، جایگاهی پایین تر از المپیک ریو رقم نخورد. هرچند ایران با دو طلای بی سابقه تیراندازی و کاراته غافلگیر شد اما مثل همیشه بار اصلی را کشتی به دوش کشید. کشتی فرنگی و آزادچهار مدال، یعنی یک مدال طلا و یک نقره و دو برنز کاروان ورزشی ایران در المپیک توکیو را گرفت. در واقع 57 درصد مدال ها سهم کشتی بود. سهم وزنه برداری هم یک نقره. با این حساب همچنان ورزش ایران تنها به تعداد سهمیه های المپیکش افتخار می کند و بس. البته با مشکلاتی که ورزشکاران ایران دست به گریبان هستند، نباید هم توقع مدال ،آن هم از نوع خوش رنگش در میدان بزرگ المپیک داشت. ازمشکلات زیر ساخت استاندارد گرفته تا تجهیزات و حتی مسائل مالی. مشکلاتی که همیشگی شده است و تنها مختص یک یا دو رشته نیست و تقریبا روی ورزش ایران سایه انداخته است اما یک رشته بیشتر و یک رشته کمتر.

کشتی جور کش ورزش ایران

کشتی آزاد و فرنگی، همیشه در المپیک جور ورزش ایران را می کشند.ورزش اول ایران، یعنی کشتی هم اما شرایط ایده آلی ندارد و تنها سالن استاندارد کشتی به دو خانه شماره یک و دو در مجموعه ورزشی آزادی تهران محدود می شود. اما در استانها و شهرستانها و حتی مازندران که مهد کشتی ایران به حساب می آید خبری از سالن های استاندارد نیست. البته شیوع کرونا در این دو سال هم کار را بدتر کرده و حتی خیلی از باشگاه های کشتی تعطیل شده و تعداد سالن های فعال هم کمتر از قبل. با اینکه بقیه کشورها خیلی مدرن کار می کنند و با تجهیزات و امکانات پیشرفته اما ایران به رغم اینکه این رشته خاستگاهش است به دلیل کار سنتی از قافله عقب مانده و حتی افت آن محسوس شده بود.با این حال داستان ظاهرا بعداز آمدن علیرضا دبیر به فدراسیون متفاوت شده است. رئیس فدراسیون کشتی بعداز نتیجه تیم آزاد و فرنگی در المپیک گفت :« من قبل از اعزام هم گفته بودم قول مدال نمی دهم، هر چند مردم دوست دارند کشتی همواره مدال آور باشد اما باید قبول کنیم واقعیت کشتی ما همین بود که در المپیک دیدیم.با یک یا دو سال نمی شود شاهکار کرد. المپیک، المپیک است و این میدان خم زنگرزی نیست. برای المپیک باید سال ها برنامه ریزی و تلاش کرد تا بتوان در این آوردگاه بزرگ موفق بود. اگر ما سال قبل اعزام می شدیم همین مدال ها را هم نداشتیم. ما تیم خوبی داریم اما ایده آل نیست و در نظر داریم در روزهای آینده عملکرد کشتی ایران را در المپیک مورد بررسی قرار دهیم.»
البته که علیرضا دبیر، در این مدت خانه شماره یک و دو کشتی مجموعه ورزشی آزادی را با تعمیر و بازسازی سر و سامان داد تا کشتی گیران راحت و بدون دغدغه و در شرایط بهتری تمرین کنند.
هرچند کشتی هم مثل رشته های دیگر از نظر سخت افزاری مشکل دارد، اما در این سالها اغراق نیست اگر بگوییم ملی پوشان بیشتر با غیرتشان مدال گرفته گرفته اند تا برنامه ریزی و امکانات! در واقع حتی کشتی هم با کمبود امکانات دست و پنجه نرم کرده و مشکلات و دردسرهای نبود امکانات زیر سایه نتایج و درخشش ها مانده است اما با این حال کشتی شاید مثل یکسری از رشته ها مشکل استعدادیابی و رده های پایه را نداشته باشد. البته قبل از اینکه این اتفاق هنر فدراسیون باشد، بیشتر برنامه اتحادیه بین المللی کشتی، فدراسیون ایران را به جلو هول داده و همین مساله اجازه نداده فاصله ای بین رده های پایه و تیم ملی بیفتد. هرچند تیم ملی کشتی آزاد و فرنگی ایران یک ماه بعداز المپیک در قهرمانی جهان بهتر نتیجه گرفت،آن هم با نائب قهرمانی و سومی جهان اما از حالا باید به فکر بود تا درخشش کشتی در سالهای آینده بیشتر از امسال باشد.

سجاد انوشیروانی: 90 درصد ورزشکاران ما از روی غیرت و تعصب در رقابتهای مختلف مدال می گیرند و اجبار تحمیل شرایط. اما وقتی تحول به وجود می آید و استانداردها لحاظ می شود، کیفیت هم بالاتر می رود.

وزنه برداری؛ مدالهایی با تجهیزات زیر خاکی

وزنه برداری، با اینکه اولین رشته مدال آور ایران درالمپیک بود، حالا ورزش دوم ایران محسوب می شود که همیشه روی مدال هایش حساب می شود.بدون تعارف باید گفت که این رشته وضعیت اسفناکی دارد؛طوری که این بار در المپیک توکیو فقط یک مدال نقره گرفت و بس. رشته ای مبتنی بر تجهیزات حتی دریغ از یک سالن استاندارد. تجهیزات وزنه برداری در ایران و در بیشتر سالن ها بیشتر از 20 سال قدمت دارند! وزنه برداران ملی پوش در غیراستانداردترین سالن با سقفی کوتاه تمرین می کنند در حالی که آنها باید در سالنی با بلندترین سقف تمرین کنند تا مشکل تنفس نداشته باشند. این سالن نه تنها کلنگی شده که حتی تجهیزاتش هم قدیمی است و برای شرایط اردویی تیم ملی اصلا مناسب نیست. سالن های وزنه برداری استان ها وشهرستان ها هم فاجعه است، از طرفی به دلیل عدم ورود تجهیزات به دلیل گرانی وتحریم ها، وزنه برداران استان ها با وزنه های 30 سال پیش تمرین می کنند!
حتی قول علی مرادی رئیس فدراسیون وزنه برداری، در مجمع انتخابات ریاست برای ساخت هرماه یک خانه وزنه برداری هم درحد شعار تبلیغاتی ماند. تا جاییکه دو سال بعداز نشستن او روی صندلی ریاست،حتی یک خانه هم ساخته نشده ، چه برسد به اینکه بهره برداری شود. در واقع وزنه برداری نه امکاناتی دارد و نه تجهیزات. شرایطی که شاید بیشتر ریشه در مدیریت دارد. به همین دلیل وضعیت وزنه برداری در المپیک ریو بدتر از لندن بود و توکیو هم بدتر از ریو! با ادامه این شرایط اصلا بعید نیست که برای المپیک 2024 پاریس این رشته ورزشی زیاد شانس مدال نداشته باشد!درواقع وزنه برداران هم بیشتر از اینکه به دلیل امکانات و تجهیزات مدال های المپیک و جهانی را بگیرند، بیشتر متکی به استعدادها وتوانایی خودشان هستند. البته جدای از کمبودها به روز نبودن دانش مربیان را هم باید به همه مصائب وزنه برداری اضافه کرد. وزنه برداری ایران با آمدن ایوانف متحول شد و حالا شاگردانش کوروش باقری،حسین توکلی، محمدحسین برخواه آن را هدایت می کنند. در واقع باز هم وزنه برداری ایران مدیون گذشته است اما با همه مشکلات به ویژه بی توجهی و مشکلات مالی، وزنه برداران این روزهارشته جدید کراسفیت را ترجیح می دهند و خیلی از استعدادها هم به جای انتخاب وزنه برداری، جذب این رشته می شوند.

انوشیروانی:مدالهای ایران نتیجه غیرت ورزشکاران است

مدال‌هایی با چاشنی غیرت

سجاد انوشیروانی قهرمان اسبق جهانی و المپیک، و کاندیدای دوره قبل انتخابات و مدیرکل اداره ورزش و جوانان استان اردبیل که خاک وزنه برداری را خورده، حسابی از وضعیت بد این رشته شاکی است. او می گوید:«نتایج ورزش ما هیچ سنخیتی با امکاناتش ندارد. ما مجموعه های ورزشی کم با امکانات مثل آزادی و انقلاب که برای همه رشته های ورزشی امکانات استاندارد و تجهیزات تخصصی داشته باشند.درخیلی از استانها به ویژه کم برخوردار این قضیه به مراتب شدت بیشتری دارد.»
او با تاکید بر اینکه 90 درصد مدالهای ایرانی ها از روی غیرت به دست آمده گفت:«90 درصد ورزشکاران ما از روی غیرت و تعصب در رقابتهای مختلف مدال می گیرند و اجبار تحمیل شرایط. اما وقتی تحول به وجود می آید و استانداردها لحاظ می شود، کیفیت هم بالاتر می رود.»
مدیرکل ورزش و جوانان استان اردبیل ، با مقایسه بین وزنه برداری و کشتی گفت:«با آمدن علیرضا دبیر، 180 درجه کشتی متحول شده است. تحولی که 5،6 ماه اخیر در زیر ساخت های کشتی به وجود آمده ذهن و تمرین کشتی گیران را هم متحول می کند. چرا که حالا آنها در خانه کشتی 1و2 با امکانات استاندارد تمرین می کنند و نتیجه اش را هم در مسابقات جهانی کشتی دیدیم. بعداز این رقابتها و درخشش کشتی گیران ، برای اولین بار هیچ ملی پوشی از مشکلات زیر ساخت ها و امکانات نرم افزار و سخت افزاری گلایه نکردف حتی از سیستم هم تشکر کردند. بالاخره هدف رئیس فدراسیون کشتی نتیجه گیری است، برخلاف وزنه برداری که بیشتر از 20 سال است هیچ تجهیزات جدیدی وارد ایران نشده است.»
انوشیروانی حرف هایش را این طور ادامه داد:« شما به راحتی می توانید تفاوت وسایل و تجهیزات که سهراب مرادی با آن در خانه تمرین می کند و یک وزنه بردار مطرح چینی که خارج از اردو تمرین می کند را ببینید. من این مسائل را با گوشت و پوست و خونم لمس کرده ام. وزنه برداری خیلی مظلوم است . این روزها از استعداد ، علاقه و انگیزه خالی شده است. هرچند خیلی ها از انتقادات من ایراد می گیرند اما من باید خیلی نامرد باشم که از وضعیت فاجعه بار وزنه برداری حرفی نزنم.»
او از تمرین دختران وزنه برداری بدون امکانات هم گفت:«ما چند مدال از وزنه برداری بانوان داریم . اتفاق خوبی که سالیان سال است دیده نشده و حالا در تیم ملی بانوان جمع شده است. آنها دخترانی هستند که یا پدرشان وزنه بردار بوده اند یا با یک وزنه بردار نسبت داشته اند و برای علاقمندان خارج از دایره وزنه برداری هیچ امکاناتی برای تمرین وجود ندارد. شاید باور نکنید اما دختران وزنه بردار ما حتی هالتریا میله اختصاصی بانوان به تعداد یک انگشت هم نداریم.»
پیشکسوت وزنه برداری با ناراحتی تمام از حال بد رشته اش در این روزها گفت:« حال وزنه برداری خوب نیست. وزنه برداری ایران می توانست قطب منطقه باشد اما حالا هیچی از آن نمانده است. چرا که فدراسیون وزنه برداری که به روزمرگی افتاده به این مسائل فکر نمی کند. رئیس فدراسیون از یکسال پیش برای گرفتن جایگاه های بالا و با استفاده از امکانات و شرایط کشور برای مطرح کردن خودش استفاده کرده است. او به جای منفعت وزنه بردای تنها به فکر منفعت خودش است.»

خواندن این مطلب را از دست ندهید/پیروزی مقابل غول اسنوکر جهان!

تکواندو؛بدون مشکل نیست اما اوضاع شان بهتر است!

تکواندو ضلع سوم مثلث مدال آوری کاروان ورزشی ایران در المپیک است. ضلعی که ظاهرا از نظر زیرساخت و تجهیزات نرم افزار و سخت افزاری نسبت به وزنه برداری و کشتی وضعیت خیلی بهتری دارد. تکواندو آکادمی مجهزی دارد که هیچ رشته ای ندارد. سالن بدنسازی بزرگی که حتی بعضی فوتبالی ها مثل فرهاد مجیدی هم از آن استفاده می کنند. سالن تمرینی اش هم مجهز است به آدمک هایی که حکم حریف تمرینی را برای ملی پوشان دارند که موقع تمرین از آن استفاده می کنند. تکواندوکاران حتی مشکل حضور در تورنمنت ها و پول توجبیبی هم ندارند و بنابراین می شود گفت شرایط خیلی بهتری از بقیه رشته ها دارند اما اگر در المپیک افت کرده اند باید ریشه آن را در جای دیگری جستجو کرد.این اتفاق بیانگر آن است که تکواندو نیاز به تفکر جدید دارد. محمدرضا پولادگر 20 سالی است که رئیس فدراسیون تکواندو را برعهده دارد و در این مدت هم خدمات زیادی به این رشته کرده است، اما اگر جایش را به رئیس جدیدی بدهد، با تزریق تفکر جدید تکواندو هم دیگر درجا نخواهد زد. در حالی که تکواندو بهترین قهرمانان بزرگ دنیا را دارد اما از هیچکدام از آنها در تیم ملی استفاده نمی شود. نکته دیگر اینکه فدراسیون همیشه روی حضور ستاره در همه تورنمنت ها برای صدرنشینی در اوزان مختلف رنکینگ جهانی تاکید دارد، در حالی که بقیه کشورها این سیاست را ندارند و بنابراین مهم این است که در یک وزن چند ستاره داشته باشند نه فقط یک نفر. تیم سه نفره تکواندوی ایران در المپیک توکیو هم جزو ناکامان بود. هیچکدام از ملی پوشان آن طور که باید و شاید مبارزه خوبی نداشتند.

رشته های پر مدال؛بی سرو سامان

همیشه غیر از این سه ضلع مدال آور، ورزشکاران دوومیدانی، قایقرانی ، تیراندازی، بوکس و ... هم در کاروان ورزشی ایران در المپیک بوده اند که تقریبا هیچ سهمی در مدال های کاروان نداشته اند. البته بعداز دوره های قبلی المپیک همیشه مسئولان وعده تشکیل کمیته رشته های پر مدال را داده اند، حتی کمیته هم راه اندازی شد، اما در همان حد ماند و همه با خوابیدن تب و تاب المپیک یادشان رفت قرار بود برای رشته های پر مدال کاری شود. وقتی جواد فروغی با تپانچه اش در المپیک توکیو طلا شکار کرد، دوباره همه نگاه ها به تیراندازی جلب شد. با اینکه تیراندازی از رشته های پرمدال است و حتی تیراندازان ملی پوش هم مشکل سالن تیراندازی ندارند اما بزرگترین مشکل آنها برای تمرین فشنگ است. مشکلی همیشگی که بی ربط به تحریم کشورمان هم نیست. حتی زمانی که مهدی هاشمی نماینده مجلس هم رئیس فدراسیون شد قول و قرارهایی برای رفع این مشکل داد اما هیچ قدم رو به جلویی برداشته نشد تا همین حالا که ملی پوشان برای تمرین درست و حسابی با فشنگ اصلی معمولا در اردوهای اروپایی کار می کنند.

قایقرانی هم جزو رشته های پر مدال در مسابقات مهم است و کشورهای دیگر هزینه های زیادی در این رشته می کنند اما ملی پوشان ایران غرق در مشکلات هستند. مهمترین مشکل قایقرانان ایران نداشتن قایق های به روز دنیا و پیست استاندارد است. آنها معمولا با قایق های قدیمی در دریاچه آزادی، تنها پیست به اصطلاح استاندارد تمرین می کنند و در مسابقات با قایق های پیشرفته مسابقه می دهند که نداشتن قلق آن کار دستشان می دهد. این بار فدراسیون دو سال پیش قایق هایی را وارد کرد که زود به ایران رسید اما دوسالی است که این قایق ها درگمرک خاک می خورند و شاید وقتی به دست ملی پوشان برسد که هم قدیمی شده اند و هم جز تخته پاره از آنها چیزی نمانده باشد.قایقرانی برای المپیک توکیو هم دو سهمیه در روئینگ و آبهای آرام گرفت. البته در توکیو نبود جلیقه یخ هم به بقیه کمبودهای پاروزنان اضافه شد. قایقرانان معمولا در پیست های 2 هزار متری مسابقه می دهند اما استانداردترین پیست ما همان پیست هزار متری آزادی است. آنها معمولا اردوهایشان را پشت سدها برگزار می کنند که باز هم برایشان استاندارد نیست. بنابراین نباید خیلی توقع مدال از این ورزشکاران داشت.

دوومیدانی هم که با نقره المپیک 2012 لندن کورسوی امیدی بین مدال آوران پیدا کرده بود هرگز نتوانست انتظارات را برای سال های بعد برآورده کند.نکته اینجاست که بعد از لندن نه تنها شرایط بهتر نشد که بدتر هم شد.دوومیدانی کاران مشکلات زیاد اساسی از نداشتن مربی با علم روز دنیا گرفته تا پیست و وسایل ، تجهیزات و نبود پول دارند و همین مساله تقریبا خیلی از آنها را فراری داده است. حتی تک ستاره های این رشته مثل احسان حدادی هم به رغم هزینه زیاد بعداز المپیک لندن هیچ موفقیت چشمگیری به دست نیاورده اند.

ورزش ایران مقطعی و نتیجه گرا دارد پیش می رود و هر بار چند مدال طلا مثل مٌسکنی عمل می کند که تا مدت ها درد را التیام می بخشد اما برای خارج شدن از این رکود به برنامه ریزی قوی نیاز است و هدف گذاری ای اساسی که در حد حرف باقی نماند.ورزش این مملکت پر از استعداد است که اگر امکانات و زیرساخت های لازم باشد با تلفیق چاشنی غیرت اتفاق های بزرگی را رقم خواهد زد.