دردناک‌تر این است که این دولت‌ها هیچ کدام برنامه‌ای برای رشد علم یا حمایت از دانشگاه و به طور کلی توسعه علمی و صنعتی ندارند و عطش آنها برای فتح دانشگاهها تنها ناشی از اشتیاقشان برای تزریق بورسیه‌های کم‌کیفیت به عنوان عضو هیئت علمی، سخت‌تر کردن قواعد گزینش و بدتر از همه اعطای مدارک صوری به بعضی از افراد و وابستگان است.
هیچ کدام از این دولت‌ها نمی‌فهمند که کارکردهای دانشگاه بسیار فراتر از رقابت‌های سیاسی بین اصحاب قدرت است و پیامدهای آن نیز بسیار طولانی‌تر از عمر این یا آن دولت است و گاه سیر تحول یک کشور را برای یک عصر دربرمی‌گیرد. برای مقایسه نگاه کنیم به آمریکا که از سال 1869 تاکنون یعنی در فاصله یکصد و پنجاه سال 29 رئیس‌جمهور متفاوت به کاخ سفید راه یافته‌اند، اما در همین مدت دانشگاه هاروارد تنها 9 رئیس دانشگاه داشته است.آیا تعجبی دارد که صدها هزار نفر از ایرانیان متخصص به چنین کشوری مهاجرت کنند؟
23302
نظر شما