امیررضا احمدی؛ مسابقات وزنه برداری قهرمانی جهان، از روزهای ۱۶ تا ۲۷ آذر در تاشکند ازبکستان برگزار شد و تیم ملی ایران موفق شد با ۵۴۸ امتیاز، بر سکوی دوم این رقابت ها بایستد. تیم ملی ایران در این دوره از رقابت ها، در بخش مردان با ترکیب مرتضی بیگلری، میرمصطفی جوادی، سیدایوب موسوی، رضا دهدار، امیر حقوقی، سیدرسول معتمدی، علیرضا سلیمانی، امیر عزیزی، علیرضا یوسفی و آیت شریفی با هدایت محمدحسین برخواه روی تخته رفت.
همچنین در بخش زنان سیده‌الهام حسینی، یکتا جمالی و فاطمه یوسفی نیز ملی‌پوشان وزنه‌برداری ایران بودند که الناز باجلانی ظاهرا به دلیل مصدومیت به این پیکارها اعزام نشد. اکبر خورشیدی هم به عنوان مشاور فنی بر عملکرد دختران وزنه‌بردار ایران نظارت داشت. در پایان این رقابت ها هم تیم وزنه برداری مردان با کسب ۵۴۸ امتیاز توانست بر سکوی دوم قهرمانی جهان قرار گیرد. روسیه با۵۸۱ امتیاز قهرمان و میزبان هم با ۵۲۵ امتیاز سوم شدند. تیم های ایران، روسیه و ازبکستان تنها تیم هایی بودند که با ۱۰ وزنه بردار در این مسابقات حاضر شدند. تیم زنان ایران هم با ۱۵۱ امتیاز در رده بیست وسوم بخش زنان مسابقات تاشکند قرار گرفت.
در بخش مدالی، میرمصطفی جوادی موفق به کسب ۲ مدال نقره و یک برنز در دسته ۸۱ کیلوگرم شد، رسول معتمدی مرد طلایی ایران در تاشکند با ۲ طلا و یک برنز در ۱۰۲ کیلوگرم درخشید و امیر حقوقی هم در همین دسته نقره دوضرب و برنز مجموع را کسب کرد تا این سه وزنه بردار تنها مدال آوران ایران در این رقابت ها باشند.
تناقض مدال انفرادی، و سکوی تیمی
تیم ملی وزنه برداری ایران اگر چه در مسابقات جهانی در بخش انفرادی عملکردی متوسط داشت و از دید خیلی ها نمره قبولی نگرفت، اما در بخش تیمی بر سکوی دوم این مسابقات ایستاد و توانست لقب نایب قهرمان را بر سینه خود ببیند. این در حالی است که به عقیده بعضی کارشناسان وزنه برداری، این عنوان فقط برای تبلیغ است و در عمل، دردی از وزنه برداری دوا نمی کند. جمله ای که پر بیراه هم نیست. وزنه برداری ورزشی انفرادی است که در میادین جهان و مهم تر از آن المپیک، تنها در بخش فردی اهمیت دارد و اگر چه در مسابقات جهانی امتیاز تیمی هم لحاظ می شود، اما در میدان المپیک کسی به جایگاه تیمی نمی پردازد و همه چیز در مدالی خلاصه می شود که رکورد وزنه بردار برایش به ارمغان می آورد. در تیم ایران اما ماجرا متفاوت است و هر کم و کاستی، پشت این مقام های تیمی پنهان می شود.
وقتی سلامت ورزشکار، قربانی خودخواهی می شود!
در روزهایی که مسابقات وزنه برداری قهرمانی جهان در حال برگزاری بود، صحبت های مختلفی درباره مصدومیت ورزشکاران و اعزام آن ها با این شرایط مطرح شد. در مدتی که محمدحسین برخواه سرمربی تیم ملی وزنه برداری بوده، بارها ورزشکاران در اردوها یا مسابقات دچار مصدومیت شده اند که آمار بالای این آسیب دیدگی ها، موضوع را از عادی بودن آن خارج کرده و باعث شده خیلی ها به شیوه تمرینات سرمربی انتقاد کنند و مصدومیت های فراوان وزنه برداران را حاصل این شیوه نادرست بدانند. تا جایی که داد خود ورزشکاران هم در آمده و نفراتی مانند حافظ قشقایی بارها لب به انتقاد گشوده اند. در این مسابقات هم شاهد آن بودیم که مرتضی بیگلری و سید ایوب موسوی با مصدومیت روی تخته رفتند و علاوه بر این، در اقدامی عجیب ایوب موسوی با هشت کیلو کاهش وزن، در دسته ای پایین تر وزنه زد. موضوعی که حسابی توانش را گرفت و حتی باعث مصدومیت بیشتر او روی تخته شد. حالا با پایان مسابقات جهانی، سوالی که پیش می آید این است که در فدراسیون وزنه برداری و کادر فنی تیم ملی، سلامت ورزشکار مهم است یا مصلحت تیم ملی و سکوی تیمی مسابقات؟ چرا باید ورزشکاران آسیب دیده به رقابت ها اعزام شوند و آنجا نه تنها رکوردهای خودشان را هم نزنند، بلکه آسیب دیدگیشان تشدید شود و سلامتشان در معرض خطر باشد؟ اتفاقی که می تواند حتی به دوران ورزشی افراد هم پایان دهد و یک ریسک بزرگ محسوب می شود.
ستاره های وزنه برداری کجا بودند؟
نکته ای که در ترکیب تیم ملی وزنه برداری در تاشکند حسابی توی ذوق می زد، غیبت ستاره های سرشناسی بود که می توانستند در این مسابقات مدال های مختلفی کسب کنند اما به دلایل مختلف در پرواز تاشکند حضور نداشتند. نمونه بارز آن را می توان حافظ قشقایی دانست. سبک وزن خوش آتیه ای که در مسابقات جهانی ۲۰۱۹ بعد از ۴۲ سال در این وزن برای ایران مدال کسب کرد و همه منتظر بودند تا در مسابقات بعدی طلا صید کند اما به دلایل مختلف از جمله اختلاف با کادر فنی کنار رفت و در تاشکند جای خالی اش حسابی حس شد. قشقایی در حالی دو سال پیش با رکورد مجموع ۲۶۰کیلوگرم هفتم شد که امسال نفر اول سبک وزن با رکورد مجموع ۲۶۱ قهرمان شد و همین نکته نشان داد که چرا وزنه برداری هنوز هم درگیر دعواهای بی پایه است و بی تدبیری باعث سوختن استعداد های ناب این ورزش شده.
با این جوان ها، به آینده امیدوار باشید
می گویند: عیب می جمله بگفتی، هنرش نیز بگو. بی انصافی است اگر در کنار مشکلات مختلف و انتقاداتی که به تیم وزنه برداری اعزامی و کادر فنی آن وارد، از بعضی نکات مثبتی که در ازبکستان دیده شد سخنی گفته نشود. در این مسابقات چند چهره جوان در ترکیب تیم ایران حضور داشتند که در روزگار خزان وزنه برداری که ستاره ها یکی پس از دیگری در پستوی خانه زندانی می شوند و فرصتی برای عرض اندام پیدا نمی کنند، طرفداران این رشته را به سال های آینده امیدوار کردند.
حضور نفراتی مانند رسول معتمدی، علیرضا یوسفی، آیت شریفی و میر مصطفی جوادی که همگی از نفرات جوان بودند، نوید روزهای درخشانی برای وزنه برداری را داد. در این مسابقات معتمدی در دسته ۱۰۲کیلوگرم دو طلا و یک برنز گرفت، میر مصطفی جوادی در ۸۱ کیلوگرم موفق به کسب دو نقره و یک برنز شد و علیرضا یوسفی توانست رکورد جوانان جهان را بزند و همه را به تحسین وادارد. یوسفی که از سوی فدراسیون جهانی وزنه برداری لقب نابغه را دریافت کرد، پدیده این مسابقات بود و با مهار ۲۳۸ کیلوگرم در دسته به اضافه ۱۰۹، توانست رکورد جوانان را بشکند که پیش از این با ۲۳۷ کیلو در اختیار علی داوودی، دیگر ستاره وزنه برداری بود. یوسفی وزنه ۲۴۵ کیلویی را هم بالای سر برد اما هیئت ژوری آن را نپذیرفت. با همه این اوصاف اما حضور این ستاره های جوان، وزنه برداری را به رسیدن به روزهای اوجش امیدوار کرد اما به شرط آنکه این استعداد ها در مسیری درست قرار بگیرند و مانند قشقایی و هاشمی و...اسیر لج بازی نشوند و از چشمه جوشان استعدادشان به خوبی استفاده شود.
عملکرد خوب بانوان؛ از شب گذر کن
بانوان وزنه برداری ایران در حالی دومین تجربه خود در مسابقات جهانی را داشتند که در این سال ها با تمام محدودیت ها برای رویای خود تلاش کردند و پس از مدت ها توانستند در مسابقات جهانی روی تخته بروند. در این مسابقات، تیم بانوان ایران قرار بود ۴ نماینده داشته باشد که الناز باجلانی، به دلیل مصدومیت به تاشکند اعزام نشد هرچند فدراسیون هیچ خبری درباره اعزام نشدن او منتشر نکرد.
از سوی دیگر، یکتا جمالی، فاطمه یوسفی و سید الهام حسینی، سه دختر وزنه بردار ایران بودند که توانستند عملکرد خوبی از خود نشان دهند و رکوردهای ایران را ارتقا بخشند.
یکتا جمالی در دو ضرب با ۱۲۲ کیلوگرم نهم جهان شد. او با مجموع ۲۲۲ کیلوگرم موفق شد رکورد ملی یک ضرب را ۶ کیلوگرم، دوضرب، ۶ کیلوگرم و مجموع را ۱۲ کیلوگرم ارتقا بخشد و در رده هشتم جهان بایستد. در دسته مثبت ۸۷ کیلوگرم، فاطمه یوسفی با مهار ۹۳ کیلوگرم در یک ضرب، ۱۲۶ در دوضرب و مجموع ۲۱۹ کیلوگرم، رکورد ملی فوق سنگین زنان را در یک ضرب ۶، دوضرب ۵ و مجموع ۱۱کیلو ارتقا داد.
سید الهام حسینی ملی‌پوش دسته ۸۱ کیلوگرم هم با ثبت رکورد مجموع ۲۲۳ کیلوگرم در جایگاه ششم قرار گرفت. حسینی هم رکورد ملی ۸۱ کیلوگرم زنان را در یکضرب ۵ کیلوگرم و در دوضرب ۳ کیلوگرم ارتقا داد.
این عملکرد خوب بانوان در حالی که عمر این رشته در بین بانوان ایرانی به ۵ سال نرسیده، باعث شد تا نگاه های بیشتری جلب آنان شود و آینده درخشانی در انتظار این دختران باشد که با کمترین امکانات، بیشترین تلاش را می کنند و در هر مسابقه بهتر و بهتر می شوند.
سعید محمدپور؛ مصدومیت های فراوان، مدیریت فدراسیون و کادر فنی را زیر سوال می برد
سعید محمدپور، وزنه بردار اسبق تیم ملی و قهرمان المپیک لندن، درباره عملکرد ایران در مسابقات جهانی ازبکستان گفت: جا دارد به مدال آوران تبریک بگوییم که مزد زحماتشان را گرفتند و برای لحظاتی هم شده دل مردم را شاد کردند
محمدپور ادامه داد: در این مسابقات، از نظر تیمی فقط ۴ تیم با ترکیب کامل در این مسابقات حاضر شدند و بقیه تیم ها ترکیبی ناقص داشتند. از طرفی در ورزش انفرادی، بحث تیمی مطرح نیست و خیلی از کشور ها مدال بیشتری نسبت به ما گرفتند و در اوزان المپیکی هم مدال گرفتند، اما در رده بندی تیمی جایی نداشتند. بیشتر تیم ها، روی المپیک هدف گذاری کرده اند و بحث رده بندی تیمی را کنار گذاشته اند. در تیم ما اما دو مدال در وزن غیرالمپیکی بود و فقط یکی در وزن المپیکی. در بدنه تیم اما بعضی چهره های جوان بودند که آینده خوبی دارند و اگر در راه درست قرار بگیرند و به درستی هدایت شوند، می توانند در سال های آینده نتایج بهتری هم بگیرند و موفق باشند. برای مثال میر مصطفی جوادی، در یک وزن المپیکی نقره گرفت و نسبت به مسابقات قبل،پیشرفت خیلی خوبی داشت که نوید روزهای درخشانی را داد
او افزود: کار خوبی که در این مسابقات صورت گرفت این بود که جوادی به یک وزن بالاتر آمد اما از سوی دیگر ایوب موسوی خیلی کاهش وزن داشت و یک وزن پایین تر وزنه زد، که همین باعث شد افت شدیدی نسبت به گذشته داشته باشد و احتمال آسیب دیدگی شدیدش هم وجود داشته باشد که به نظرم حرکت درستی نبود.
قهرمان المپیک لندن، بازی های المپیک را مهم ترین قله برای هر کشور در وزنه برداری دانست و گفت: برای موفقیت باید باید تمرکز و هدف خود را روی المپیک بگذاریم. مسابقات جهانی میدانی بزرگ است اما هدف همه المپیک است و ما هم باید روی اوزان المپیکی تمرکز کنیم و روی نتایج انفرادی مانور دهیم.
این وزنه بردار اسبق تیم ملی، در بخش دیگری از سخنانش درباره مصدومیت های فراوان در اردوی تیم ملی و اعتراض بعضی ورزشکارها توضیح داد: وزنه برداری ورزشی سنگین است و قطعا آسیب دیدگی هایی دارد که گاه شدید هم هستند. اما اینکه ناگهان هشتاد درصد ترکیب تیم، با آسیب شدید مواجه شوند، یا فردی مانند مرتضی بیگلری ۴ روز قبل مسابقه با آسیب شدید مواجه شود، یک نقطه ضعف برای کادر فنی است.
دارنده مدال برنز جهان در سال ۲۰۱۱ ادامه داد: این موضوع، نشان می دهد که کادر فنی و فدراسیون، برنامه ریزی درستی نداشته اند و شکل تمرینات به گونه ای بوده که این آسیب ها را به وجود آورده. همان طور که گفتم در ورزش هایی مانند وزنه برداری، آسیب دیدگی طبیعی است اما اینکه اکثر اعضای تیم به شدت آسیب ببینند یا نسبت به قبل افت شدیدی داشته باشند، قطعا مدیریت فدراسیون و کادر فنی را زیر سوال می برد. دلیل آن هم به این بر می گردد که یا شیوه تمرینات درست و اصولی نبوده، یا واضح تر اینکه کمبود اطلاعات و علم مربی باعث این مشکلات شده. این صحبت ها هم از سر نگرانی و دلسوزی ما برای وزنه برداری است که نقد می کنیم و پیشنهاد می دهیم تا مشکلات برطرف شود. ایوب موسوی، مرتضی بیگلری، امیر عزیزی و علیرضا سلیمانی نفراتی بودند که آسیب دیدگی شدید داشتند و در مسابقات هم دیدیم که این مصدومیت، آن ها را اذیت کرد و رکوردهایشان نسبت به چند سال قبل افت کرده بود. علیرضا سلیمانی حتی در رده نوجوانان وزنه های بهتری می زد یا ایوب موسوی که عنوان دار جهان است اما این افت فاحش آن ها، نتیجه عملکرد ضعیف کادر فنی است.
محمد پور در پایان گفت: اگر این افراد در راه درست قرار بگیرند و درست هدایت شوند، می توانند آینده روشنی داشته باشند. کشور ما سرشار از استعداد است که این نفرات تعدادی از آن ها هستند. همین علی داوودی و هاشمی قبل از المپیک آسیب شدید داشتند که در اردو اسیب دیدند و متاسفانه از طرف فدراسیون حمایت نشدند و دور ماندند. ایوب موسوی سه سال از اردو دور بود و خودش تمرین کرد در حالی که در اردو اسیب دید. در کل استعدادهای زیادی داریم که میرمصطفی یا یوسفی نمونه ای از آن ها هستند که اگر درست هدایت شوند و پرورش یابند، می توانیم تیمی داشته باشیم که همگی مدعی مدال در المپیک باشند و آینده خیلی خوبی داشته باشند.
نظر شما