به گزارش خبرآنلاین، مجید قیصری که به بهانه رونمایی و نقد تازه‌ترین اثر داستانی‌اش «زیرخاکی» میهمان «کافه خبر» بود با اشاره به فضای کلی حاکم بر کشور از نبود نگاه بلند مدت و سرمایه گذاری در حوزه ادبیات و حمایت از نویسندگان، انتقاد کرد.
قیصری با اشاره به اینکه داستان‌هایش را بر اساس تجربه‌های زیستی و ایده‌هایی که در زندگی روزمره به دست می‌آورد، خلق می‌کند، تاکید کرد: «من با اکثر آثار چاپ شده - بلند یا کوتاه فرقی نمی‌کند- این روز‌ها نتوانستم ارتباط برقرار کنم. بین خودم و این متن‌ها یک فاصله احساس می‌کنم و بیشتر خودم را متهم می‌کنم. من تعریفم از نوشتن این است که نوشتن محصول تجربه شخصی است. وقتی نویسنده‌ای زیست و تجربه خوبی داشته باشد نیاز نیست دنبال سوژه برود. کافی است که روی تجربیات خود کار کند و این موضوع به خودی خود کفایت می‌کند.»
وی ادامه داد: «با خیلی‌ها که صحبت می‌کنم می‌بینم تجربه زندگی ندارند یا در بازگویی این تجربه دچار مشکل هستند. مهم این است در زندگی ریسک کرده باشی حالا خواسته یا ناخواسته. ریسک پذیری باید جز زندگی هنرمند باشد؛ خاصه در ایام جوانی یا نوجوانی. جنگ برای ما یک ریسک ناخواسته بود. جنگ نابهنگام وارد زندگی ما شده و حالا داریم تبعاتش را می‌کشیم. این خیلی بد است که یک تجربه ناب انسانی کنارت باشد ولی نخواهی آن را ببینی. پاشنه آشیل ادبیات ما اینجاست که خیلی ها شاخک های اطلاعاتیشان فعال نیست در نتیجه دست سوی سوژه آهک گرفته یا زنگ زده دراز می‌کنند.»
این نویسنده با اشاره به این نکته که موضوعی که ما را از دیدن این گونه‌های ادبی آزار می‌دهد حضور یک تکنسین است، در توضیح این مسئله گفت: «در زیر پوست این آثار یک تکنسین کلمه می‌بینید که می‌تواند کلمه‌ها یا حوادث را کنار هم قرار بدهد. چیزی که باید رویش کار شود درست دیدن است. داستان، «خبر نو» است. باید خبری نو از یک منظر جدید یا از یک فضای جدید بیاوری. ایده‌های داستانی من ریشه در تجربه زندگی شخصی‌ام دارد؛ این به آن معنا نیست که همه آن‌ها را تجربه کرده‌ام بلکه از نظر ذهنی مرا ماه‌ها یا سال‌ها آزار داده به نوعی که آن خبر یا حادثه دیگر جزئی از وجودم شده است. گاه احساس می‌کنم که آن پیشامد برای خودم رخ داده و تشخیص اینکه آن واقعه نتیجه خیال بوده یا واقعیت برایم سخت می‌شود.»
وی ادامه داد: «من کمبود سوژه ندارم. تجربه زندگی دید به شما می‌دهد و نوشتن مدام، تجربه نوشتن. این ممارست و تمرین است که به شما یاد می‌دهد چطور از پس سوژه‌ات برآیی.»
قیصری معتقد است: «اولین موضوعی که در نوشتن مهم است، صبوری است. نوشتن گونه‌ای از معاشقه است. یک جور باید با آن کنار بیایی مثل یک دوست است که شما بهانه برای دوستی با او ندارید یا او بهانه‌ای به شما نمی‌دهد یا باید صبر کنی تا بهانه‌ای پیدا کنی چون شما از قبل برایش برنامه ریختی و او اطلاع ندارد، فکر می‌کنید خود بخود می‌توانید به وصالتان برسید، ولی این گونه نیست. یکی از مصداق‌هایش «زیر خاکی» است. این کتاب را من پنج شش سال پیش نوشتم. یکی از خصوصیات من که نمی‌دانم حسن است یا قبح، این است که می‌گذارم کار سرد شود بعد چاپش می‌کنم. نه برای نوشتن شتاب و عجله دارم و نه برای چاپش.»
متن کامل این نشست را اینجـــــــا مطالعه بفرمایید.
۲۹۱/۶۰
نظر شما