خوشبختانه پس از ماهها بلاتکلیفی و بی برنامگی و دادن شعارهای زیبا که هیچ گاه رنگ واقعیت به خود نگرفت ، سکان ورزش و جوانان به مدیری جدید سپرده شد و آقای دکتر عباسی به عنوان نخستین وزیر ورزش و جوانان از مجلس رای اعتماد گرفت و کارخود را شروع کرد. اکنون وزارت ورزش و جوانان به کانون توجه ورزش دوستان تبدیل شده است و انتظار کارشناسان تدوین برنامه ریزی بلند مدت ، کوتاه مدت و میان مدت است و به تبع همه در ابتدا در انتظار انتخاب تیم مدیریتی وی هستند زیرا وزیر ورزش هر چقدر دارای برنامه قوی باشد ولی خلاء مدیران آگاه وکار آمد نمی گذارد ورزش در مسیر اصلی خود هدایت شود و این موضوع به وضوح در سوابق مدیران گذشته دیده شده و این عرصه جدید می طلبد که مدیرانی قوی تر از گذشته انتخاب شوند که متاسفانه در سالهای اخیر سطح مدیران در ورزش بسیار تنزل یافته و همه در انتظار روزهای خوش ورزش هستند و بعید است دکتر عباسی نخواهد دوران مدیریت موفقی را در ورزش تجربه کند اما شرایط آقای دکتر عباسی با اسلاف ورزشی خود از جهاتی چند قابل تامل است :
1- معمولا" مسوولان ورزش به امید اداره ورزش برای چهار یا هشت سال سکان این سازمان عریض و طویل را بر عهده می گرفتند و تقریبا" یک تا دو سال ماه عسل آنها بود و کمترمورد انتقاد قرار می گرفتند و بیشتر به بررسی و شناخت از ورزش و برنامه ریزی می پرداختند اما اکنون فکر نمی کنم در زمان دو سال باقی مانده دولت دهم فرصت چندانی برای شناخت و برنامه ریزی باشد و باید سریعا "کارها شروع و برنامه ها اجرا شود .
2- خوشبختانه آقای دکتر عباسی در مدت زمان کوتاه با تدبیری که از خود نشان داده ثابت کرد مدیری به دور از حاشیه و غوغا سالاری است و می خواهد در فضایی آرام برنامه های خود را اجرا کند اما ایشان باید این موضوع را در نظر بگیرند که بدون فوت وقت تیم کاری خودر ا تعیین و برنامه ها را اجرا کنند چرا که اگر می خواهند در این مدت زمان کوتاه ( دو سال )به خصوص در سال آینده که المپیک لندن را نیز در پیش رو داریم، موفق باشند باید مدیرانی از جنس ورزش انتخاب کنند تا ورزش را کاملا" بشناسند و وقتشان صرف شناخت ساختار زیر مجموعه نشود و بر اساس شناخت آنها ارزیابی های لازم صورت گرفته و تحولات لازم اجرائی شود .
طبیعی است که وزارت ، یک پست سیاسی است و ئیس جمهور هر مدیری که تشخیص دهد می تواند معرفی کند هر چند اگر فرد مورد نظر تخصصی تر باشد راندمان کار نیز افزایش می یابد ، ولی نباید این موضوع به معاونین تخصصی و مدیران زیر مجموعه نیز تعمیم یابد و وقت ها صرف شناخت مدیران زیر مجموعه ورزش شود.
3- باید انتظارات ، الویت ها و چالش ها ی پیش روی آقای دکتر عباسی توسط کارشناسان و رسانه ها منعکس شود تا مطالبات مردم از این مدیر کاهش یابد و به گونه ای تلقی نشود که وی مدینه فاضله ای را تحویل گرفته و هیچ مشکلی پیش رو ندارد .
4- شاید مهمترین موضوعی که در این دوره باید بیشتر به آن توجه شود و مسوولان ورزش دردوره های قبل کمتر با آن مواجه بودند، پاسخگویی ورزش به مجلس به عنوان نخستین وزیر ورزش و جوانان است . خوشبختانه به دلیل فراگیر بودن ورزش و انبوه طرفداران ، اکثر نمایندگان با این بخش آشنا هستند و از طریق موکلین خود نیز ممکن است مورد بازخواست قرار گیرند و آنها از وزیر سوال خواهند کرد. لذا احساس می شود در این دوره شرایط بمراتب سخت تر است و باید کارها با تأنی و تدبیر بیشتر و با سرعت پیش برود . نمونه بارز آن را می توان در احضار وزیر ورزش و جوانان توسط کمیسیون فرهنگی مجلس به دلیل تغییر نام لیگ برترفوتبال ذکرکرد . امید است رابطه تنگاتنگ نمایندگان مجلس با جامعه ورزش ثمرات ارزشمندی در پی داشته باشد.
اما اینجانب به عنوان کسی که 10 سال سابقه مدیریت ارشد در ورزش در دولت های هشتم ، نهم و دهم ( سازمان تربیت بدنی و فدراسیون) و 15 سا ل سابقه روزنامه نگاری را در کارنامه خود دارد ، معتقدم که دوران مدیریت آقای دکتر عباسی به عنوان نخستین وزیر ورزش و جوانان می تواند بهترین فرصت برای جذب منابع و در میان گذاشتن مسائل ورزش با نمایندگان و اعضای دولت و جلب کمک آنها باشد که موجب رشد چشمگیر و برنامه ریزی اصولی با استفاده از نقطه نظرات نمایندگان به عنوان موکلین 75 میلیونی باشد وهم می تواند در صورت استفاده نامناسب از وقت و مدیران نا کارآمد تهدیدی جدی برای ورزش تلقی شود.
به امید این که نخستین وزیر ورزش و جوانان با استفاده از مدیران کار آمد بزودی ارزیابی کارشناسی از عملکرد مدیران را آغاز و نسبت به تقویت یا تغییر و انتخاب افراد قوی تر اقدام نماید تا در یکسال باقی مانده تا المپیک و دوسال عمر دولت دهم عملکرد خوبی در این عرصه از خود بجای بگذارد که به دلائلی که نمی توان نوشت موفقیت دکتر عباسی در ورزش و جوانان از آرزوهای نگارنده این مطلب است .
4141
نظر شما