چه کسی بحرین را به یاد می آورد؟ کشوری که پس از تونس و مصر در ردیف دومینوهای انقلاب قرار گرفته بود در گرداب لیبی و این روزها سوریه گم شد. بحرین قصه ای بود که امریکایی ها ترجیح دادند چندان صدای راوی آن را نشوند و یا گوش های خود را بگیرند. روزنامه آمریکایی واشنگتن پست در سرمقاله ای کوتاه در این خصوص می نویسد:
بحرین ،داستان مخفی بهار عربی شده است. در حالی که ناآرامی های عمومی در لیبی ، سوریه و یمن در چند ماه اخیر در صدر اخبار بین المللی قرار گرفته است توجه اندکی به این کشور کوچک در حاشیه خلیج فارس شده است. بحرین میزبان ناوگان پنجم دریایی امریکا در منطقه است و شاید این دور ماندن از صحنه رسانه های بین المللی بی ربط به این واقعیت هم نباشد. ماه مارس بود که آل خلیفه صدای اعتراض معترضان به سیاست های خود را با وعده اصلاحات و فضا دادن به اکثریت شیعه ساکت کرد. با اینهمه این اصلاحات هیچ گاه از راه نرسید و همین خلف وعده باز این کشور کوچک را در سراشیبی سقوط قرار داده است. این بار این ناآرامی ها می تواند نه تنها بحرین که کل منطقه را به آشوب بکشد.
آخرین دور از گرفتاری های ال خلیفه از هنگامه وعده گفتگوهای ملی آغاز شد. وعده ای که در ماه جولای داده شد و البته چندان دوامی هم نیاورد. دولت به اصلی ترین بلوک اپوزیسیون در این کشور از مجموع 300 کرسی تنها 5 کرسی بخشید و البته بسیاری از موارد اصلاحات را هم بدون پاسخ گذاشت. بسیاری از اعضای اپوزیسیون پیش از انکه گفتگوها به ثمری برسد از این روند خارج شدند. بر اساس یکی از تبصره های موجود در متن اولیه این گفتگوها، بر حجم اختیارات نخست وزیر خلیفه بن سلمان آل خلیفه که از سال 1971 قدرت را در دست دارد افزوده می شد.
طرح دیگری هم برای آشتی ملی وجود داشت که بر مبنای تشکیل کمیته تحقیق در خصوص کشتارها در زمان ناآرامی های داخلی بود. با وجود تمام امیدواری های اولیه رئیس مصری این کمیته در سخنانی علنی و البته در ملاعام خاندان سلطنتی را از هر گونه گناهی تبرئه کرد. وعده دولت هم برای دوباره استخدام کردن افرادی که به واسطه شرکت در راه پیمایی ها اخراج شده بودند هرگز به طور کامل عملی نشد. در حالی که برخی زندانیان سیاسی طبق وعده های اولیه آزاد شدند اوضاع برای تعدادی از پزشکان تنها پس از اعتصاب غذا اندکی عادی و به آزادی منتهی شد. هنوز صدها مخالف در زندان به سر می برند و دولت هم با عنوان تخریب امنیت ملی همچنان بسیاری از مخالفان را به بند می کشد.
بحرین بیش از آنکه در مسیر احیا و آشتی قدم بردارد در مسیر ابتلای به فلج سیاسی است و البته خط تمایز میان شیعه و سنی هم هر روز پررنگ تر از دیروز می شود. در روستاهای شیعه نشین ساکنان هر شب شاهد درگیری و تنش میان نیروهای امنیتی و مخالفان به کوچک ترین بهانه هستند. اوج این اعتراض ها هم در سی و یکمین روز از ماه آگوست بود که نوجوانی 14 ساله با ضربات کپسول حاوی گاز اشک اور نیروهای امنیتی کشته شد. تحلیل گران بحرینی باور دارند که سیل اعتراض ها دوباره به زودی جاری خواهد شد و موجی را به راه خواهد انداخت که این بار می توان عربستان و عراق را هم درنوردد.
ایالات متحده منافع بلند مدت بسیاری در بحرین دارد از پنچمین ناو مستقر در منامه تا توافقنامه های بی شمار اقتصادی و تجاری. با اینهمه تعلل امریکا در بحرین هم درست مانند دیگر کشورهای میزبان خیزش های عمومی زمان بندی خاص خود را دارد. ماه می بود که باراک اوباما در سخنانی در خصوص تحولات جاری در خاورمیانه وعده کمک به جریان های مردمی و آزادی خواهی در منطقه را داد. با اینهمه این سخنان با عمل همراه نشد. ماه هاست که هیچ مقام امریکایی از بحرین دیدار نداشته و البته دولت هم در خصوص وعده های داده شده هیچ گونه سخنی به میان نمی آورد.دم دست ترین و ساده ترین تحلیل که می تواند مو بر اندام امریکایی ها راست کند همین یک جمله است : اگر بحرین گرفتار طغیانی جدید شود این منافع بلند و کوتاه مدت امریکاست که دستخوش تحولات ناخوشایند می شود. دولت اوباما باید همین امروز و نه فردا فکری برای جریان آزادی خواهی و مردمی در بحرین کند.
ترجمه: سارا معصومی / 5151
نظر شما