اینجا آفریقاست / اینجا ایران را به اسم احمدی نژاد می شناسند

فرهاد عشوندی / اینجا آفریقاست ؛ جایی در منتهی الیه جنوب . یعنی جایی که بعدش تنها آب است و آب است و باز آب .آبی به پهنای اقیانوسی به پهنای اقیانوس هند ، که انگارمی رود تا برسد به بی نهایت.
اینجا ماپوتوست ؛ پایتخت موزامبیک و دهمین دوره از بازی های المپیک آفریقایی . اینجا ، جایی ست که جمعی ایرانی آمده اند تا شاهد برگزاری اولین دوره از برگزاری نمادین بازی های زورخانه ای باشند در المپیک آفریقایی.
ماپوتو شهر کوچک بندری با ساحل و بندری که بی شباهت نیست به نوشهر خودمان اما نه به آن زیبایی در دل شهری که به قول مسئول کاروان ایرانیان حاضر در اینجا ؛ حد وسط ندارد. مردمانش یا پولدارند و یا فقیر ؛ حالا میزبان مهمترین رویداد ورزشی تاریخش است.
جای ، جای شهر پر است از نماد های مرتبط با بازی ها اما ارگانیزیشن بازی ها هیچ شباهتی ندارد به همتای آسیایی اش و شاید چیزی باشد در حد المپیک ایرانیان خودمان!
با این تفاوت که می توان چهره هایی را دید در میان ورزشکاران که مدال طلای المپیک دارند. مثلا در بعضی رشته های دوومیدانی .
اینجا آفریقاست ؛ کمی دورتر از ماپودو شاپینگ سنتر ، در سالن گاشودو . جایی که صدای همهمه بیش از 5 هزار نفر ، انگار قرار نیست قطع شود. اینجا سالن بسکتبال است و خیلی از مردم شهر آمده اند تا شاهد مصاف تیم شان باشند با نیجریه. مسابقه ای بر سر سرگروهی دور اول بازی ها. جمعیت سر از پا نمی شناسند. توپ مدام دست سبزپوشان است و توپ های شان یک به یک وارد تور می شوند تا پیاپی امتیازات مهمان یعنی نیجریه پیش برود اما فریاد موزابیک ، موزامبیک از حرارت نمی افتد. جایی در دل آن شلوغی ، پرسیدن از یک خبرنگار درباره کارلوس کروش چیزی است تو مایه های قصه یافتن قاتل بروسلی. آنها همه این اسم را می شناسند . اینکه در شهری متولد شده که پایتخت شان نیست. شهری که اسمش هست ، چیزی شبیه به آمادو ، آماپاتو!
اینجا در کشوری که دو روزنامه ورزشی دارد و 17 درصد از مردمش را مسلمانان تشکیل می دهند ، کسی خبری ندارد از اینکه کجا می شود کارلوس کروش را یافت اما می دانند و می توانندبرای مان بگویند:« اینجا بسکتبال بعد از فوتبال از همه ورزش ها محبوب تر است و بعد می شود نوبت والیبال . البته کاراته و تکواندو هم هست. کشور میزبان در این روزها 7 مدال طلا گرفته که 2 تای آن از کاراته بوده و احمد ، خبرنگار مسلمان یکی از دو روزنامه ورزشی شهر ، می گوید :« منتظریم تا تکواندو آغاز شود. آنجا هم چند مدال می گیریم ؛ حتی اگر در بسکتبال ناکام بمانیم. » او البته چیزهایی هم می داند از تکواندو و کاراته ما و البته کمی هم از سیاست ایران:« رئیس جمهورتان احمدی نژاد است؟» او احمدی نژاد را خیلی سخت تلفظ می کند اما این اسم را به زبان می آورد و جالب اینجاست که موزامبیک شاید یکی از معدود کشورهای آفریقایی باشد که کشورمان حتی اینجا سفارتخانه هم ندارد.
احمد اما تنها کسی نبود که این اسم را به زبان آورد پشت تور شرقی زمین نیمه پوشیده سالن بسکتبال ماپوتو که خیلی متفاوت با دیگر سالن هایی که تا به حال دیده ایم ، پسری سیاه روی نشسته. یکی مثل خیلی از دیگرانی که آنجا هستند. او با تعجب می پرسد:« اهل کجایی» پاسخ اینکه چرا باید یک ایرانی برای تماشای این بازی ها آمده باشد برایش مفهومی ندارد. نمی داند ورزش باستانی چیست و علاقه ای هم ندارد. اول حتی به یاد نمی آورد ایران ، کجای دنیاست و بعد به سختی در ذهنش دنبال این اسم می گردد تا به جوان برسد:« OK. I KNOW ... AGHMADI NEJAD??» او احمدی نژاد را درست نمی تواند تلفظ کند اما نام کشورمان تنها این اسم را برایش تداعی می کند ، نام رئیس جمهور کشورمان. ویلفرد کنگویی که آمده تا در این بازی حامی تیم بسکتبال نیجریه باشد از ایران تنها اسم رئیس جمهورش را به یاد آورد و عجیب تر اینکه یکی از خدمه هتل با شنیدن اسم ایران می پرسد:« ایران همسایه است با لیبی؟ »
اینجا در ماپوتر ، چند خانواده ایرانی ساکن هم هست. ایرانی هایی که یکی از آنها یعنی کورش برایم از وکیل موزامبیکی اش می گوید:« او مدام اخبار دایی را پیگیری می کند و البته خبرهای احمدی نژاد. اینجا اسم ایران این دو نام را تدعای می کند و احمدی نژاد البته معروف تر است.
اینجا هیچ کس از ایران نمی داند ، از فرنگ تاریخی اش و از ورزش باستانی اش یعنی زورخانه . آنها همه اما با شنیدن نام ایران ؛ احمدی نژاد را به یاد می آورند. فرقی ندارد حتی اگر این یادآوری در سالن مسابقه بسکتبال باشد.
اینجا ماپوتوست در سالن برگزاری محل مسابقه بسکتبال میان دو تیم میزبان و نیجریه؛ جایی 8 هزار کیلومتر دورتر از تهران خودمان به سمت جنوب. اصلا مهم نیست بازی چه نتیجه ای دارد و چطور نیجریه ای ها در پایانش پیروز بودند. مهمتر اینجاست که نام احمدی نژاد ، شناسه نام ایران است. نام او فارغ از همه آنچه این روزها در ایران ، منتقدان سنتی اش در باره مرد اول اجرایی کشور می گویند. فارغ از خوبی ها و شاید کاستی هایش. او را اینجا به مصاحبه های آتشینش می شناسند علیه امپریالیسم و شاید پوشش ظاهری و یا شاید دیده ان تصویرش را که مدام از شبکه های مختلف بین المللی روی آنتن می رود. اینجا در کشوری که خیابان های اصلی اش را نام نهاده اند به اسم لنین و سالواتور آلنده و خیلی دیگر از چهره های سرشناس انقلاب های غیر دیدنی دنیا.
اینجا موزامبیک در دل هیجان بازی های بازی های آفریقایی .
اینجا ماپوستوست ، شهر زیبای بندری در منتهی الیه جنوبی جایی که بعد از ساحلش تنها ، آب است و آب است و آب...
43 43