از ابتدای دولت نهم نیز رئیس جمهور در تلاش بود تا به نحوی مدیریت نفت را به طور کامل در اختیار خود بگیرد.شاید بتوان حضور ایشان بر مسند سرپرستی نفت و تغییرات پی درپی در وزارتخانه نفت را نمونه ای از تایید این ادعا دانست.
به هرحال آنچه مشهود است اعمال سیاست هایی از سوی رئیس جمهور در نفت است که هیچ یک را نمی توان بدون پشتوانه و هدفی مشخص دانست. حتی شاید بتوان گفت که اجبار ایشان در انتخاب مجدد سرپرست غیر نفتی (علی آبادی) آنهم 48 ساعت قبل از اجلاس اوپک که اداره جلسات آن بر عهده وزیر نفت یا نماینده ایران است، بی دلیل نبوده است. هرچند فقط به دلیل مسایل سیاسی، این ریاست چرخشی را آنقدر بزرگ کرده ایم که خودمان هم باورمان شد که جایگاه والایی دارد؛ حال آنکه به اعتراف سرپرست سابق وزارت نفت، فقط اداره کننده جلسه ای 12 نفره بیش نبوده است و نیست و در این میان اشتباه تقابل به جای تعامل با عربستان، جنگی را شروع کرد که باید دعا کرد ختم به خیر شود.
در سال های گذشته و حداقل در 25 سال اخیر شواهد نشان داده اند، با وجود اختلاف سیاسی با عربستان، نباید در اوپک تصمیم را سیاسی کرد. هرگاه تقابل بین ایران و عربستان پیش آمده، به دلیل قدرت تولید و ارتباط ویژه عربستان با غرب، دود این تقابل به چشم اقتصاد ایران رفته و کشور از درآمد واقعی محروم شده است و هروقت با درایت در اوپک با عربستان تعامل پیشه کرده ایم همه اعضای اوپک از آن استفاده کرده اند.
بنابراین سیاست وزرای نفت در سال های گذشته؛ بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در بیشتر اوقات بر این محور گذاشته شده و جدای از جهت گیریهای سیاسی، سعی شده است در اوپک تصمیم اقتصادی گرفته شود که بدون تعامل با عربستان حاصل نمی شود.
خوب است که به ترکیب اعضای اوپک نیز توجه داشته باشیم و در مواردی که با آنها، راهی جز تعامل در پیش گرفته ایم، آثارش مشهود بوده است. به هر حال 450 هزار بشکه در روز نفت اضافی، از اجلاس اخیر اوپک به بعد، از طرف این عضو اوپک نشان از شروع جنگ ناخواسته است که کشوهای غربی نیز نه تنها استقبال کرده اند، بلکه شاید برای انجام آن نیز اعمال فشار کرده باشند.
امید می رود در آینده با علم و اطلاع از ظرفیت ها و توان کشور، به جای چالش، با انتخاب راهی کم هزینه تر از چنین اتفاقاتی جلوگیری شود. اوپک را باید میدان تعامل و همدلی قرار داد، نه تقابل و کشمکش! چه میدانیم در ارگانی که اتخاذ تصمیم فقط به اتفاق آرا میسر است، مخالفت یک عضو نیز می تواند تصمیم را غیرممکن سازد و تنها با تعامل و ارایه پیشنهادهای سازنده، اتفاق آرا حاصل می شود. در اینصورت قطعأ همه خواسته های تک تک اعضا محقق نمی شود اما به نحوی اعضا از تصمیم راضی خواهند بود.
*وزیر اسبق نفت
/22131
نظر شما