در طول مبارزات انتخاباتی ریاست‌جمهوری ترکیه در سال ۲۰۱۸، نیویورک‌تایمز سرمقاله‌ای را منتشر کرد که در آن از رقیب رئیس‌جمهور رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور وقت، محرم اینجه، حمایت کرد. پس از چند پاراگراف، مشخص شد که هیات تحریریه تایمز می‌دانست که اردوغان را بیشتر از اینجه و دیدگاه‌های او دوست ندارد. داستان با کلیچداراوغلو نیز به همین منوال پیش می‌رود؛ رهبر یک میز ۶نفره که برای انتخابات ریاست‌جمهوری در ۱۴ماه مه قصد رقابت با اردوغان را دارد.
رئیس‌جمهور ترکیه از دستگاه دولتی برای تضعیف مخالفان خود استفاده کرده است و اکثریت قریب به اتفاق رسانه‌های پرحاشیه ترکیه، اگر نگوییم همیشه، اما عمدتا بیان‌کننده سیاست‌ها و خط‌مشی‌های دولت هستند و از آن تبعیت می‌کنند. قوه قضائیه که زمانی بدون شک و تردید در اختیار تشکیلات ناسیونالیست و سکولار بود، اکنون در اختیار حامیان حزب عدالت و توسعه قرار دارد. اردوغان فرماندهی نظامی را که قبلا فقط به اصول سکولاریستی مصطفی کمال آتاتورک، بنیان‌گذار ترکیه مدرن وفادار بود، بازسازی کرده است. در این شرایط، به نظر می‌رسد که تنها یک قوه قهر الهی می‌تواند اردوغان را از جایگاهش خارج کند. شاید زلزله ۶ فوریه همین بوده است.
اگر کلیچداراوغلو پیروز شود چه معنایی برای سیاست داخلی و سیاست خارجی ترکیه خواهد داشت؟ برخی از مفسران ترک و غربی بر این باورند که ترکیه می‌تواند بار دیگر دموکراتیک، مرفه، آماده پیگیری عضویت در اتحادیه اروپا و همسویی بهتر با متحدان خود در ناتو باشد. بدون شک، اگر اردوغان مغلوب شود و دفتر خود را رها کند، میلیون‌ها ترک نفس راحتی خواهند کشید. اما بعید است که ترکیه به گذشته‌ای برگردد که هرگز وجود نداشته است.
23302
نظر شما