مقام آگاه

1) رسانه هاي موقتي متعددي سر بر خواهند آورد .
2) بازار افشاگري ها و اتهام زني ها و جعل اخبار داغ مي شود.
3) بسياري از رسانه ها به جاي آن كه با قواعد حرفه اي اداره شوند با قواعد سياسي ، آن هم با مدل وطني اداره مي شوند . به عبارت بهتر فرماندهان اصلي كه در اين مدت به دليل وضعيت پدافندي (!) كار را به رسانه اي ها سپرده بودند و فقط رهنمود كلي مي دادند شخصا فرمان را به دست مي گيرند و رسانه را با قواعد ديگري مي رانند كه مربوط به حوزه اي ديگر است .
از قضا پديده هاي فوق در سياست و رقابت هاي سياسي ما واقعا هم دخيل است . علاوه بر اين ، سياسيون و مديران ما متاسفانه به چند پديده خيلي حساس اند كه طبعا روي تصميم گيري ها و واكنش هاي آنان بشدت اثر مي گذارد :
1- رسانه هاي ضد انقلاب ، صرف نظر از اهميت و ميزان نفوذ هر يك از آنها
2- سايت ها ، صرف نظر از اعتبار و نفوذ و سابقه آنها
3- عبارات « گفته مي شود ، شنيده شده است ، مقام آگاه و ...»
عبارت «يك مقام آگاه كه نخواست نامش فاش شود ....» را احتمالا زياد ديده ايد . كاربرد گسترده اين عبارت محصول همان شيوه هايي است كه افراد سياسي بي اطلاع از رسانه وقتي فرمان رسانه را به دست مي گيرند ، از آنجا كه كاربردش را نمي دانند ، به جا و بي جا استفاده مي كنند .
رسانه هاي معتبر خارجي فقط وقتي اين عبارت را به كار مي برند كه بيم جان منبع مي رود و يا براي منافع او مخاطرات جدي دارد ، در عين حال او نيز قبول مي كند كه در صورت لزوم در دادگاه شهادت دهد اما در رسانه هاي ما عمده منابعي كه نمي خواهند نامشان اعلام شود اساسا وجود خارجي ندارند و چنين اخباري، نوشته افرادي است كه باصطلاح مي خواهند حال يكي را بگيرند !
مضافا" آن كه سياستمداران و مديران غربي اساسا براي چنين خبرهايي ارزشي قائل نيستند و لذا دستياران رسانه اي آنها هم پرينت چنين خبرهايي را در كارتابل آنان قرار نمي دهند ، يعني چنين جريان سازي هايي به دليل آن كه «تقاضا» ندارد اساسا «عرضه» هم نمي شود. اما در اين مُلك ،‌ حكايت اين خبر و سازندگان و باوركنندگان آنها شبيه حكايت ملانصرالدين است كه مي گفت فلان جا آش مي دهند و سپس خودش هم باور مي كرد و به همانجا مي شتافت .