گفت و گو با همسایه حضرت عبدالعظیم حسنی؛ مردی که 62دعای کمیل پشت درهای بسته بقیع خواند

سید محسن فرجادی: گفت و گوی خبرآنلاین با او یک ساعت قبل از قرائت شصت و دومین دعای کمیل مدینه منوره در پنجم آبان ماه یعنی هفت روز پیش و در فاصله 500 متری تا محل برگزاری دعا انجام شد.

 

گپ با غلامرضازاده که اهل شاه‌عبدالعظیم است ساده است چرا که سعی نمی کند مثل بعضی حرفهایش را بپیچاند و به جای دیگری ارجاع دهد. میان حرفهایش افسوس می خورد که چرا خاطرات 16 سال حج اش را ننوشته است تا فراموش نکند. شاید همین مصاحبه بهانه ای باشد برای او که آن چیزهایی که گفت و بعد از لابلای مصاحبه بیرون کشید را گردآوری کند.

 

او قرائت کننده یکی از ادعیه‌های سیاسی شیعه است و 62 بار دعای کمیل را در بین الحرمین شش معصوم یعنی جایی که همه مسلمانان اینجا می آیند ولی دعای جمعی ندارند خوانده است.

**** 

 

 

از سال 71و72 و از الان به بعد وقفه ای افتاد.

 

دانشگاه مرخصی نداد.

از 76 تا الان. هر سال 4 دعای کمیل خوانده می شود.

 

60 مرتبه.

 

بله. دقیقا

 

اولین را یادم هست و حس عجیبی داشت و خوب خاطرم مانده. نصفی از دعا را آقای ابولحواتم خواندند و از نصف دیگر را من خواندم. متاسفانه در ارزیابی نمره منفی آوردم و توفیق خواندن پیدا نکردم.

 

تن صدایم با زمزمه های جمعیت همراه نشد و با تن بالا خواندم. بلندتر خواندن همانا و نمره منفی گرفتن هم همانا.

 

نمی دانم!

 

این سئوالی است که خیلی ها مطرح می کنند. سفر حج هر سالش یک نوع تجلی دارد و هر سال خدا یک جوری تجلی می کند. و امسال با سالهای دیگر متفاوت است. هر سال یک حس و حالی دیگر دارد.

مثل روضه می ماند. شما چندین بار تا به حال روضه امام حسین(ع) را شنیده ای اما چرا خسته نمی شوید و تکراری نمی دانید و چرا اینقدر در مصائب اهل بیت که همیشه در روضه ها تکرار می شود اینقدر اشک می‌ریزید؟ اهل بیت(ع) در هر روضه ای یک جور تجلی می کنند و باعث می شود یک گونه متفاوت باشم.

 

این سرزمین جذبه ای دارد که این جذبه آدم را به سوی خود می خواند. همه دنبال این هستند که لحظه به لحظه عرفات را تجربه کنند حتی اگر شده میلیون ها بار باشد.

 

حال بکایی که در بقیع و کربلا دست می دهد از یک جنس است. اشک و حال این دو مکان شریف آدم را یاد اشک و حال شبهای عملیات می اندازد. همین حس و حال در جبهه ها نیز وجود داشت. حالی که هنگام خداحافظی شبهای عملیات وجود داشت به گونه ای عجیب در بقیع هم هست.

 

غربت آن چیزی است که همه معصومین در آن مشترک هستند. کربلا اوج مظلومیت و غربت است. مهمان را دعوت کنی و به او آب ندهی و بچه هایش را بزنی. این شهر هم خانه اهل بیت (ع) است. اگر در خانه‌تان به شما ظلم شود غربت و مظلومیت جلوه دیگری دارد.

 

اهل بیت(ع) همه مظلومند، چون حقشان شناخته نشد. ظلم فقط این نیست که آن منادیان هدایت را کشتند و تبعید کردند، بلکه ظلم این است که حق ولایت را نشناختند و معرفت پیدا نکردند. ما شیعیان اعتقادمان این است که اهل بیت(ع) چه گنبد و بارگاه داشته باشند و چه نداشته باشند در شان و منزلتشان تاثیر ندارد. امامان(ع) همه در مظلومیت شریک هستند. آن بزرگواران چند یار خاص داشتند؟ در کنار موسی بن جعفر(ع) چه کسانی بودند؟ در کنار امیرالمومنین(ع) چه کسانی بودند؟

 

در بقیع ظلم را بیشتر می شود احساس کرد. خیلی سخت است کسی در خانه اش باشد و مورد ظلم و آزار قرار بگیرد. عده ای اهل زمزمه نیستند. شیعه اگر با زمزمه و روضه هایی که بلد است هزار بار به مشاهد شریفه برود باز هم همان حال خوش را خواهد داشت. هرچند که حتی اگر سکوت هم کند همه این مناظر روضه است.  خود این روضه است که آیا پیغمبر خدا یک دختر بیشتر داشت؟ قبر دختر رسول اکرم(ص)کجاست؟ هر زائری که اینجا می آید می پرسد قبر مادر کجاست؟

 

مریض هایی که سفارش می کنند و کسانی که تا به حال نیامده اند یا کسانی که یک بار چشیده اند با اشک وآه خاصی بدرقه می کنند. که این نوع بدرقه در هیچ سفری وجود ندارد.

 

در جوار بقیع آن فرازهایی که مردم دستشان را بالا می آورند و یارب یارب می گویند شکوه را احساس می کنیم و مردم از عمق دل فریاد می زنند.

 

سه سال پیش یکی از ماموران روی دستگاه میکسر صوت آب ریخت و صوت قطع شد. با اینکه صدا پخش نمی شد ولی دعا را ادامه دادم و دوستان در زمان خیلی کوتاه دستگاه را تعویض کرده و جایگزین کردند و صدا مجددا پخش شد.

 

جانبازانی که در این فضا هستند همه‌شان یادگارهای شهدا هستند. یا مادر شهیدی که عکس پسرش را در دست گرفته هر انسانی را تحت تاثیر قرار می دهد.

 

چه دلیلی وجود دارد که دعای کمیل با لهجه عربی خوانده شود؟
اینجا باید دعا صحیح خوانده شده و مخارج حروف صحیح ادا شود. به امیرالموئمنین امیر بیان می گفتند پس باید طوری کلمات را ادا کنیم که حق دعا ادا شود. مخصوصا در این سرزمین که زبان عربی است. حتی مثل بسیاری از هنرمندان باید حس خودمان را هم پنهان کنیم و گریه را لو ندهیم و بغض را فرو بخوریم تا دعا صحیح خوانده شود.

 

دعای کمیل مانور شیعه و مسلمانان در مدینه است. این مساله وقتی خودنمایی می کند و معنایش فهمیده می شود که بدانیم دعای کمیل مدینه با حضور انبوه 30هزار نفر برگزار می شود. در مدینه این جمعیت با نظم و انضباط و با شکوه و خاصی دعا می خوانند. این دعای شیعه هم دعایی سیاسی است و روی آن حساسیت زیادی دارند. بهترین روش در این شرایط که با آن می توانیم علی(ع) را معرفی کنیم دعای کمیل است.

 

اگر به ما کرسی بحث در مسجد الحرام و مسجد النبی بدهند تا به تبیین مکتب اهل بیت و پاسخ گویی به شبهاتی که علیه ما مطرح می کنند پاسخ دهیم خیلی خوب است. اما این اتفاق ظاهرا نمی خواهد هیج وقت در اینجا بیافتد.

 

شنیده ام در زمان حسنی مبارک معاون وزیر اوقاف دولت مصر دعای کمیل را شنیده و مسحور آن شده بود. خدا می داند این کلمات امیرالمومنین(ع) با دل این عرب زبانان چه می کند. قبلا که در طبقه بالا و پشت درب بقیع دعا می خواندیم یکبار مامور سعودی وقتی به فراز «الهی وربی من لی غیرک» رسیدیم نشست روی زمین و های های گریه کرد.

 

حقیر توفیق شاگردی مرحوم آیت الله مجتهدی را دارم و چند سالی شاگرد آقای مجتهدی بودم و استاد تجوید و قرآن بنده هم استاد صلح جو هستند و این لحن عربی دعا را از مرحوم حجت الاسلام و المسلمین حاج آقای معرفت یادگار دارم. شهدا را یاد می کنم. شهید آقاخانی یکی دیگر از این بزرگوارن است. قبل از اینکه بیایم حج به منزلشان رفتم. شهیدی که هنگام شهادت سر در بدن نداشت و در طول عمر اسم امام حسین(ع) که می آمد های های گریه می کرد و در مدرسه آقای مجتهدی بلند ترین گریه ها به نام او ثبت شده است. با توجه به اینکه سر در بدن نداشت از گلوی بریده اش السلام علیک یا اباعبدالله شنیده بودند.

 

دعا را ثمره خون شهدایمان می دانیم. این نظم و انضباط و شکوه و عظمت دعای کمیل در مدینه منوره ثمره شهادت‌ها و رشادت‌های آنهاست. چه زجرها و خون دلهایی خوردند تا ما بتوانیم اینجا بنشینیم. رزمندگان چه بی خوابی‌ها و رنج هایی کشیدند تا ما بتوانیم پشت بقیع دعای کمیل بخوانیم. دعای ما ثمره خون و جهاد آنهاست.

/2727