شصت سال کمونیسم در چین؛ زندگی در یک کمون

نانجی، یک کمون (Commune) است که در شمال چین قرار دارد؛ کمون روستایی است که مالک و گرداننده آن مردم هستند و یادگار روزهای پس از انقلاب بلشویکی در روسیه و به قدرت رسیدن مائو تسه تونگ رهبر چین محسوب می شود.

به نوشته مایکل بریستو، کارگران در روستای نانجی، که از آخرین بازمانده های جوامع کمون در چین محسوب می شود، روزشان را با خواندن سرود در ستایش از مائو، رهبر قدیمی چین که هنوز تفکراتش در این روستا مورد توجه است، آغاز می کنند.

سپس به سر کارهایشان باز می گردند. کشاورزان ذرت هایی را که برای خشک شدن روی زمین پخش کرده اند، جمع آوری و در انبار ذخیره می کنند.

برخی از ساکنان این روستا در کارخانه ای که بخشی از کالاهایش صادر می شود، کار می کنند. هو جیان، زن 34 ساله ای است که می گوید از این کار سود عاید همه می شود.

او می گوید: "درآمد من ماهی شصت دلار است و از رفاه نسبتا خوبی برخوردارم. ما برای کودکان تحصیل مجانی، دارو و درمان و اسکان رایگان داریم که شامل آب، گاز و برق می شود."

فروشگاه روستای نانجی مثل دیگر مغازه های بزرگ در سراسر چین است؛ همه نوع کالایی در آن پیدا می شود اما تفاوت هایی جزئی نیز دارد: تمام زنانی که در اینجا کار می کنند، لباس ازتشی سبز رنگ بر تن دارند. این رفتار نشان می دهد که ساکنان این یک روستا تا چه اندازه روحیات انقلابی دارند.

در اینجا گردش پول آنقدر کم نیست که مردم نتوانند برای خرید مایحتاجشان پول بپردازند، اما می توانند از بن های خریدی که به عنوان حقوق در اختیارشان قرار می گیرد نیز برای خرید کالا استفاده کنند.

از بلندگویی در مرکز روستا تفکرات مائو پخش می شود و مجسمه ای از مائو نیز در وسط میدان قرار دارد.

وانگ هانبین، دبیر حزب کمونیست در این روستا است. اکثر جوامع کمونیستی (commune) در چین در حال حاضر منحل شده اند اما چرا این روستا با زمان حرکت نکرده است؟

آقای وانگ می گوید: "این وضعیت خواست مردم است و تصمیم گیری تنها توسط یک فرد انجام نمی شود. اگر مردم بخواهند، ما به عنوان حزب وظیفه داریم که راهی را در پیش بگیریم که برای همگان امکان بهتری فراهم کنیم."

هو جیان و خانواده اش از بسیاری از مردم چین زندگی بهتری دارند. خانم هو و خانواده اش هر شب در اتاقی مملو از وسایل مدرن، غذای خوب می خورند.

او می گوید:"من در روستای نانجی احساس آرامش و امنیت می کنم، چه در زمینه کار و چه زندگی. از وضعیتی که دارم راضی هستم و به زندگی کسانیکه در روستاهای دیگر زندگی می کنند حسادت نمی کنم."

جالب اینکه برای بسیاری از مردم در خارج از این روستا، نحوه زندگی ساکنان این روستا واقعا حسادت برانگیز است.

از سوی دیگر گرچه مردم نانجی در زندگی امکانات مختلفی در اختیار دارند اما مخاطرات متعددی نیز پیش روی آنها قرار دارد؛ آنها برای تحصیل و دارو باید هزینه کنند و به اجبار خانه هایشان را باری یافتن کار در شهرهای بزرگ چین ترک می کنند.

لو، زنی از ساکنان نانجی می گوید: "زندگی در نانجی بسیار مناسب است، همه چیز در این روستا تامین است اگرچه درآمدها کم است. اما جای نگرانی وجود ندارد. با این حال در روستای ما تسهیلات زیادی وجود ندارد و نمی توانم تنها با کشاورزی زندگی بگذرانم."

زنان در نانجی پایان روز کاری را با یک رقص گروهی تمام می کنند. این کار حسی واقعی از زندگی در یک جامعه کمونیستی را القا می کند.

رهبران چین می گویند در تلاش برای ایجاد یک جامعه مرفه هستند که ثروت در آن به طور عادلانه توزیع شده است. به نظر می رسد آنها در نانجی به این هدف رسیده باشند.