ظاهرا کینه‌توزی ارشاد در دو سال گذشته باعث نشده، این کینه ورزان به وظایف اصلی خودشان که همان ایجاد امنیت و آرامش برای هنرمندان است بپردازند و ترجیح می‌دهند که ناتوانی‌هایشان را در سینمای ایران به نحوی پوشش دهند.
اگر خانه سینما راهم با توپ منهدم نکنیم ( مثل واقعه به توپ بستن مجلس در زمان قاجار!) و به جای آن این خانه را زیر نظر سازمانی که هنوز از اساس سینماگران با آن نتوانسته‌اند ارتباط ساختاری و ذهنی برقرار کنند، دوباره برقرار کنیم این کینه‌توزان همچنان فکر می‌کنند، می‌توانند دوباره خانه سینمایی با همان سینماگران بسازند همانند گذشته!
البته این هم مثل ایجاد چتر واحد تهیه‌کنندگان، خیالی بیش نیست و اطلاع ندارند که با حکم دولت قرار نیست در دهه 90 شمسی و در دهه چهارم پیروزی انقلابمان کسی اجبارا به کاری دست زند بالاخص هنرمندان این نظام مقدسمان.
این مسئولان دولتی که از همه دولت‌های گذشته سیاسی‌ترند در حالی خانه سینما را سیاست‌زده می‌شمارند که خود شب و روزشان را با سیاست می‌گذرانند و مگر می‌شود دولتی بدون سیاست معنا شود و زمانی این سیاست گریبان‌گیر حوزه فرهنگ می‌شود که بخواهی با کینه سیاسی با اهالی فرهنگ وهنر برخورد کند و مصداق حرکت اخیر ارشاد همین کینه‌ورزی سیاسی است.
شکست در تولیدات سینمایی این دولت در جذب مخاطب، شکست در سیاست‌های نمایش خانگی، شکست در تشکیل صنف واحد تهیه‌کنندگان، شکست در سیاست‌های شورای عالی سینما، شکست در جلوگیری از اثرات مخرب هدفمند کردن یارانه‌ها در حوزه سینما، شکست در اجرای سیاست‌های خودنوشته ارشاد در سینما، شکست در وفاق و همدلی بین سینماگران، شکست در جذب بودجه متناسب با سینمای ایران، شکست در جلوگیری از رشد قارچ‌گونه فرصت‌طلبان فرهنگی که با مجیزگویی دولت به دنبال منافع شخصی خود هستند، شکست در حرکت به سوی آرمان‌های اصیل انقلاب با بهره‌گیری از دلسوزان واقعی نظام و هنرمندان برتر آن و ...، تنها بخشی از شکست‌های چند سال گذشته ارشاد در حوزه سینما است.
توصیه برادرگونه این جانب به مسئولان ارشاد این است که حسب فرمایش مقام معظم رهبری به جای لجاجت و اصرار بر پاشیدن بذر نفاق و دورویی در جامعه و ضرورت لحظه شناسی شناختن موقعیت، فهمیدن نیاز، حضور در لحظه مناسب و مورد نیاز؛ این اساس کار است که مؤمن باید این را هم با خود همراه داشته باشد تا بتواند وجودش مؤثر بشود.
اگر می‌توانند به سمت وحدت که لازمه نظام مقدسمان است حرکت کنند و اگر نمی‌توانند در جامعه همدلی و وحدت بیافرینند بهتر است که باز هم حسب آموزه‌های دینی وقتی توان اداره کردن مسئولیتی را ندارند استعفا دهند که در این زمان بهترین راه برای کاهش التهاب جامعه هنری است و قرار نیست نظامی را که با خون صدها هزار شهید و جانباز و فداکاری خانواده‌های معزز شهدا شکل و رشد یافته است، توسط تصمیمات نابخردانه بعضی از سیاسیون ناکاربلد خدشه‌ای به آن وارد شود.
نظر شما