رضا یزدانی خواننده پرطرفدار این روزها، صحنه تئاتر را نیز برای تجربه تست می‌کند، هرچند در این کار سابقه هم دارد. با او گفت‌و‌گویی انجام داده‌ایم.
هم‌اکنون در حال همکاری با تئاتر«کمی بالاتر» به کارگردانی آروند دشت‌آرای هستید. این همکاری به دلیل علاقه‌تان به مسائل اجتماعی بوده است؟
نه، به دلیل دوستی‌ای که با بچه‌ها داشتم این کار را قبول کردم. در واقع اولین کار حرفه‌ای من با تئاتر شروع شد. سال 78-77 آهنگسازی و خوانندگی دو تئاتر را بر عهده داشتم، سال 77 تئاتر «دادگاه جنجال‌برانگیز» و سال 78 تئاتر«اگر باران بخواهد» را. خیلی دوست داشتم دوباره آن فضا را تجربه کنم.
سبک خاص موسیقی شما چقدر به شکل‌گیری فضای نمایش کمک کرد؟
در این نمایش من با یک گیتار، سه ترانه می‌زنم و می‌خوانم و البته نمی‌شود روی این کار سبک گذاشت.
با توجه به غیرخطی بودن روایت نمایش، ما در ابتدا به طور دقیق متوجه مسیر دیالوگ‌ها نمی‌شویم، تا اینکه شما وارد صحنه می‌شوید و شروع به خواندن می‌کنید، انگار اشعار حدیث نفس پرسوناژهاست. آیا می‌توان گفت جایی که کلمات بیانگر نیستند، موسیقی شروع می‌شود؟
نه، این طوری نیست. موسیقی‌ای که من در این نمایش اجرا می‌کنم، برای این تئاتر ساخته شده. یعنی اینکه نمایشنامه به ترانه‌سرا (احسان گودرزی) داده شده که ترانه‌سرایی قابل است و براساس این نمایشنامه ترانه‌ها سروده شده. همیشه یک ترانه خوب یا تیتراژ خوب، چه برای فیلم باشد چه برای سریال و حتی برای تئاتر، ترانه‌ای است که چکیده‌ای باشد از تم کلی آن فیلم یا نمایش. شاید به دلیل این است که شما چنین فکری می‌کنید...
درست است ولی ترانه‌ها وضوح بیشتری نسبت به دیالوگ پرسوناژها دارند...
این به دلیل این است که بچه‌ها هر کدام یک پرسوناژ هستند، ولی من به شکلی از بقیه جدا هستم. در واقع من آهنگ می‌خوانم و مثل بقیه پرسوناژ نیستم.
به نظر خودتان آیا در این نمایش بازی هم دارید؟
نه، به نظرم فقط می‌خوانم و بازی کمی دارم.
پیدا کردن سبک خودتان چگونه اتفاق افتاد؟ آیا نسبت به سلیقه مخاطب این گرایش به وجود آمد؟
خیر، این یک سلیقه شخصی بود. حتی در ابتدا مخاطب نسبت به این موسیقی گارد گرفت. خیلی‌ها می‌گفتند این خواننده چرا اینجوری می‌خواند؟ چرا این‌طور واژه‌ها را تلفظ می‌کند؟ هشت سال طول کشید که این سبک خواندن برای مخاطب و وزارت ارشاد جا افتاد، در مقابل من هم به مرور خودم را به مخاطب نزدیک کردم.
وزارت ارشاد چه ایرادی به این نوع خواندن می‌گرفت؟
ارشاد ایراد نمی‌گرفت؛ چون یک چیز تازه بود، می‌گفت این چرا این‌طوری است؟ همیشه برای هر چیز جدیدی که خارج از نرم و روال عادی است، علامت سئوال به وجود می‌آید؛ که این چرا این شکلی است؟ هرگز مشکلی با ارشاد نداشتم و همیشه مجوزها سر وقت و حالا کمی زودتر یا دیرتر داده شده و جاهایی که باید حامی من باشند، بوده‌اند؛ حالا ممکن است که برخی اوقات اختلاف‌نظر وجود داشته، ولی با تعامل و زمان حل شده است. در مجموع شما هر سبکی را که بخواهید جا بندازید و چیز نویی را ارایه دهید، راحت نیست.
می‌توان گفت موسیقی شما آلترناتیو است؟
بله، آلترناتیو هم درون کارهای من هست. در کارهای من همه نوع کاری هست. موسیقی من راک نیست. من همه نوع موسیقی کار می‌کنم. هر نوع موسیقی که به سلیقه‌ام نزدیک باشد. آهنگ‌های پاپ، پاپ-راک، راک و چند سبک دیگر را در کارهای من می‌توانید ببینید؛ ولی چون در موسیقی ما این سبک‌ها تعریف نشده‌اند، همه را از دم پاپ می‌گوییم. من در فرم‌هایی که برای مجوز باید پر کنم سبکم را پاپ می‌نویسم؛ اما تعریفی که خودم از سبک موسیقی‌ام دارم، موسیقی تلفیقی است. تقریبا در همه کارهایی که انجام داده‌ام، رگه‌هایی از تلفیق وجود دارد، کارهای من در واقع طیفی از سبک‌هاست که از پاپ شروع می‌شود تا سافت راک و حتی هارد راک هم پیش می‌رود.
به نظرتان این موسیقی چقدر ایرانیزه شده؟
خیلی زیاد، من همیشه از گام‌های مینور استفاده می‌کنم و گام‌های مینور، گام‌های شرقی هستند و این باعث می‌شود که به گوش شنونده ملموس‌تر و دلچسب‌تر باشد...
فکر می‌کنید که در حال حاضر این سبک موسیقی در ایران جا افتاده؟
بله، قطعا نمی‌شود عمومیت داد؛ ولی این موسیقی در حال حاضر خیلی طرفدار دارد. وقتی آلبومی تیراژش از 20، 30هزار تا بیشتر می‌شود، یعنی مخاطب خودش را پیدا کرده، آلبوم ساعت فراموشی در روزهای نخست صدهزار نسخه فروش رفت که نشان‌دهنده این است که این موسیقی پاپیولار شده...
از بازی در سینما بگویید؟ چرا همیشه فقط نقش خواننده را بازی می‌کنید؟
در فیلم‌های «حکم« و «رئیس» فقط جلو دوربین آقای کیمیایی ترانه خواندم ولی در«تهران، طهران» بازی کردم. البته همیشه به کارگردان می‌گفتم که دیالوگ‌های من را کم کن، من دوست دارم ترانه و صدای من در خدمت فیلم باشد تا اینکه بخواهم نقش بازی کنم. آن فیلم دو تا اپیزود دارد که اپیزود اول را آقای مهرجویی ساخته و اپیزود دوم را آقای کرم‌پور ساخته. من توی اپیزود دوم هستم.
یعنی علاقه اصلی شما این است که حضورتان در فیلم از طریق موسیقی باشد؟
بله، قطعا. من در همین چند ماه اخیر بازی در سه فیلم سینمایی را رد کردم. آخریش هم همین دو هفته پیش بود که نقش اول هم بود، ولی چون خواننده نبود قبول نکردم.
یعنی فقط نقش خودتان را بازی می‌کنید؟
بله، هم در «تهران، طهران» این‌طور بود و هم در فیلم بعدی که بازی کردم به نام «اینجا تاریک نیست».
در آینده هم همین اتفاق می‌افتد؟
بله، مگر اینکه اتفاق خیلی خاصی بیفتد. در فیلم «اینجا تاریک نیست»، من با پولاد کیمیایی، مصطفی زمانی و الناز شاکردوست همبازی هستم. آنجا هم نقش یک خواننده را دارم و ترانه خلیج‌فارس را اجرا کردم.
58301
نظر شما