تا برگزاری حراج در دبی چند روزی نمانده است؛ آثار هنری ایرانی نیز در این حراجی طبق معمول سال‌های پیش عرضه خواهد شد که عموماً گرانقیمت‌ترین آثار ارائه شده از آثار هنری منطقه است. با توجه به این مسئله بسیاری معتقدند وقتی ایران بهترین بازار و مهمترین کشور منطقه به لحاظ تولید آثار هنری است بهتر است که حراجی‌های مهم دنیا همچون کریستی، ساتبی یا بونامز در ایران برگزار شود. اتفاقی که قرار بود بیفتد اما میسر نشد.
حراج کریستی معتبرترین و بزرگ‌ترین حراج هنری که مرکز اصلی آن در لندن قرار دارد، دو سال پیش تصمیم داشت این حراج را در تهران برگزار کند و در واقع تهران را مرکز خود در منطقه قرار دهد. این مؤسسه ناپایداری اوضاع سیاسی و مدیریتی ایران در آن زمان را تصمیم خود برای عدم انتخاب تهران اعلام کرد. مابقی حراج‌ها هم به تأسی از کریستی دبی را که مرکز تجمع ثروتمندان منطقه است را انتخاب کردند.
ایران به همین سادگی اقتصاد مهمی را از دست می‌دهد و سود بی‌نظیر فروش آثار هنرمندان خود را در دبی از دست می‌دهد. البته ایران خود صاحب چند اکسپوی بزرگ داخلی است. اکسپوهایی که به منظور فروش آثار هنری برگزار می‌شود. از چند سال پیش این سنت آغاز شد. تقریباً از همان زمان حراجی‌های بزرگ در همسایگی ما درآمدزایی را آغاز کردند، اما هنوز هم حراجی‌های داخلی ما نتوانسته‌اند ارقام نجومی بونمز و کریستی را تجربه کنند. البته ایران هنوز نتوانسته ساز و کار اکسپوهایش را به حراجی تبدیل کند. در اکسپوهای داخلی یک قیمت معین بر هر اثر تعیین می‌شود و هیچ چک و چانه‌ای هم زده نمی‌شود.
خیلی از هنرمندان با این مسئله که آثار ایرانی در حراج‌های دبی برگزار می‌شود، مخالفند. چنان‌که در افتتاحیه دومین اکسپوی تهران، ایران درودی نقاش مطرح ایرانی مخالفت خود را اعلام کرد.
محمود شالویی مدیر مرکز هنرهای تجسمی اما می‌گوید: « اینکه زمینه‌ای فراهم شود و هنرمندان ما آثارشان را به بازارهای جهانی ببرند، اتفاق مطلوبی است. نه‌تنها ایرادی ندارد، بلکه باید حمایت هم بکنیم. اصولاً یکی از دلایلی که ما داریم در خارج از کشور گالری تأسیس می‌کنیم، همین است. بله، از این منظر درست است اما اتفاقی که دارد رخ می‌دهد، دلالی آثار هنری است!»
لیلی گلستان اما تقریباً با حراجی‌های دبی مخالف است. او می‌گوید: «اولین ضرر این حراج‌های جهانی در داخل کشور متوجه نقاشی است چرا که هنرمندی که اثرش را در حراج کریستی به مبلغ 100یا 200 هزار دلار فروخته است قصد دارد آثارش را به همان مبلغ در ایران هم بفروشد و این غیرممکن است چون قبلاً نظیر همان اثر در داخل کشور حداکثر دو میلیون تومان به فروش رفته است و نمی‌تواند آن را به مبلغ 100 برابر قیمت قبلی بفروشد.»
متن کامل این گزارش را با عنوان چرا ما حراجی فرهنگی نداریم بخوانید.
نظر شما