مهسا بهادری: نقشی که فرزین محدث در فیلم «آنتیک» داشت روایتی از یکی از دو مأمور کمیته بود که در سال ۵۸ فعالیت می‌کردند. در آن دوره که کمیته شکل گرفت مأموران آن مردم عادی بودند و آدم‌هایی بودند که کارهای مختلفی داشتند؛ ولی شروع می‌کنند به فعالیت در کارهای سازمانی. در این فیلم آدم‌ها جدی بودند و قرار بود موقعیت‌های کمدی ایجاد کنند که به زعم منتقدان شاید چندان نتوانسته بودند این کار را درست انجام دهند، البته کمدی آن جنسی و کلامی نبود؛ بلکه کمدی ارتباطی بود.
به دنبال همین ماجرا به گفت‌وگو با این هنرمند پرداختیم که در ادامه می‌خوانید.
آخرین حضور شما در سینما مربوط به سال ۱۳۹۷ در فیلم سینمایی «ما همه با هم هستیم» بود، چرا در این سالها در سینما حضور نداشتید؟
نمی‌توانم دروغ بگویم یا کلاس بگذارم در سینما نبودم چون پیشنهادی نداشتم، امسال چند پیشنهاد داشتم که حضور در «آنتیک» و «تاکسیدرمی» را پذیرفتم.
چقدر فضای جامعه به این سمت حرکت کرده که ذائقه مخاطب به سمت کمدی حرکت کند؟ در واقع ذائقه مخاطب تغییر کرده یا ذائقه سازی شده است؟
اینکه روند ساخت کمدی افزایشی شده به این خاطر است که مردم حوصله ندارند و خسته‌اند، دنبال یک راه برای سرگرم شدند و به نظر می‌رسد که کمدی می‌تواند این کار را انجام دهد.
البته این حرف به این معنا نیست که ما می‌توانیم هر چیز مبتذلی بسازیم و هجویات به خورد مردم بدهیم. ما می‌توانیم فیلم‌های کمدی بسیار خوبی بسازیم همانطور که در گذشته این کار را انجام دادیم و «مارمولک» و «اجاره‌نشین‌ها» را ساختیم آثاری که از دل زندگی و تفکر آمده است، مثلا من اخیرا کار کمدی بسیار خوبی که دیدم که هم من را خنداند هم به تفکر درباره معنای زندگی وا داشت «۷۰.۳۰» بهرام افشاری بود، نمی‌خواهم از پسوند شریف برای این فیلم استفاده کنم، چون ما معمولا عادت کرده‌ایم که برای فیلم‌های نفروش از این کلمه استفاده کنیم، همه این موارد را گفتم تا یادآوری کنم ما هنوز هم می‌توانیم فیلم کمدی خوب بسازیم، چون به آن نیاز داریم.
البته این نیاز نباید سبب‌ساز این شود که فیلم‌های اجتماعی را فراموش کنیم. کار کمدی در وهله اول این است که باید مراقبت کند. منظور این که، ما به هر لطایفی نباید تلاش کنیم تماشاگر را بخندانیم. نمی‌خواهم بگویم این جنس خنداندن کار ساده‌ای است اما یک سری شوخی‌های زیاد جنسیت‌زده جدیدا در برخی فیلم‌ها اتفاق افتاد و سینمای کمدی رفت را به جلو هدایت کرد. اصلا نمی‌گویم فیلم‌های کمدی نباید باشد. اما در یک جامعه‌ای که آدم‌ها دچار فشار اقتصادی و فرهنگی هستند، نیاز به یک گریزگاه‌هایی دارند که بروند و اعصابشان آرام شود و بخندند و حالشان خوش شود. پس به این نیاز داریم اما برای خنداندن از هر شیوه‌ای نباید استفاده کنیم.
به فیلم سینمایی «آنتیک» نقدهای زیادی وارد شد و خیلی‌ها آن را خلاف اعتقادات اسلامی دانستند، به نظر شما چنین چیزی به مخاطب القا می‌شود؟
اصلا خوب یا ید را چه کسی تعریف می‌کند؟ ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که باید با یکدیگر صحبت کنیم، اظهارنظر کنیم و حرف یکدیگر را بفهمیم، مخصوصا در دوره‌ای که از وفاق حرف می‌زنیم، باید یاد بگیریم که در چهارچوب به نظرات یکدیگر احترام بگذاریم.
باتوجه به این موضوعات فکر می‌کنید در جشنواره امسال آن وفاقی که مدنظر بود ایجاد شده است؟
بله، به عقیده من اوضاع نسبت به گذشته بهتر شده است و هنرمندان بیش‌تری در جشنواره حاضر شدند، اصلا همین که منوچهر شاهسواری، دبیر جشنواره بود تکلیف همه چیز معلوم است، یک انسان بسیار کاردرست که به همه سلیقه‌ها احترام گذاشته و آثار متنوعی را در جشنواره شرکت داده است.
گفتید با یکدیگر صحبت کنیم، ما فرهنگ صحبت کردن با یکدیگر را بلدیم یا نیاز به یادگیری داریم؟
ما این فرهنگ را بلدیم، فقط آن را فراموش کرده‌ایم، ما در دوره‌ای بسیار خوب با یکدیگر صحبت می‌کردیم.
در چه دوره‌ای خوب با یکدیگر صحبت می‌کردیم؟
از سال ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴ بسیار خوب با یکدیگر صحبت می‌کردیم به هم احترام می‌گذاشتیم و حرف هم را متوجه می‌شدیم.
پیش از این هم در سریال «آفتاب‌پرست» سابقه همکاری با پژمان جمشیدی را داشتید.
تجربه همکاری با آقای نائیجی را نداشتم؛ ولی با پژمان جمشیدی در سریال «آفتاب‌پرست» کار کرده بودیم. نمی‌دانم چقدر بازی من در این فیلم در جشنواره دیده شود و اینکه آیا به‌عنوان نقش مکمل محسوب می‌شود یا خیر ولی اینکه موردتوجه قرار بگیرد برایم جذاب خواهد بود. به‌عنوان بازیگر دوست دارم نقش‌های متفاوتی را تجربه کنم و تجربه‌کردن برایم مهم و جذاب است. ممکن است این تجربه موفقیت‌آمیز باشد یا خیر. دست به آزمون می‌زنم که می‌تواند در آن خطا یا پیروزی باشد. تا زمانی که بتوانم، این تجربه‌گرایی را به‌عنوان بازیگر ادامه دهم، می‌توانم در سینما و نمایش این کشور بمانم؛ حتی اگر دوره‌ای کار نکنم.
شما خودتان را بازیگر آثار کمدی می‌دانید و به همین موضوع هم خودتان را محدود کردید؟
راستش من در کارهایی که بازیگری کردم؛ حداقل در تصویر، بخش طنازی و کمدی بیشتر بوده پس در این دسته قرار می‌گیرد. من تلاش می‌کنم خودم را بازیگری بدانم که در همه زمینه‌ها بتواند دست به تجربه بزند و در این تجربه‌ها چیزهای جدیدی را کشف کند. در زندگی خودم حتما آدم طنازی هستم و ویژگی‌های طنازی دارم که اصولا همه ما آدم‌ها، این ویژگی‌ها را داریم؛ بالا و پایین دارد. اما این‌گونه نیست که بگویم فقط طنازی و یا بخش درام.
سعی کردم خودم را در دو بخش وارد چالش کنم. در تئاتر خیلی بیشتر این اتفاق برایم افتاده است و در تصویر هنوز آن اتفاقی که باید، کم و بیش بوده است. مثلا فیلم جدی من «شاعر زباله‌ها»ست که در سال ۸۳ بود اما شاید تماشاگر، بیشتر من را با فضای طنازی و کمدی بشناسد.
۲۴۵۲۴۵
نظر شما