به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، سناپور درباره کیفیت آثار رسیده به این دوره از جایزه به خبرآنلاین می‌گوید: «تا جایی که از دبیر جایزه شنیده‌ام، سایر داوران نهایی ـ خانم گلستان و آقای پوری ـ نیز معتقدند که داستان‌های ارسال‌شده در این دوره نسبت به دوره‌های قبل از کیفیت بالاتری برخوردارند. از نظر من، هم قصه‌گویی‌ها پخته‌تر شده‌اند و هم نگاه نویسندگان به موضوعات دقیق‌تر است. این موضوع می‌تواند ناشی از حضور چهره‌های تازه‌نفس باشد یا نشان‌دهنده رشد و پیشرفت شرکت‌کنندگان دوره‌های پیشین.»
او همچنین به تأثیر انتخاب موضوع «چمدان» بر محتوای آثار اشاره می‌کند: «انتخاب این موضوع به‌طور طبیعی پای مفاهیمی مثل سفر و مهاجرت را به داستان‌ها باز کرده، آن هم بیشتر مهاجرت به خارج از کشور. موضوعی که برای جوانان امروز، دغدغه‌ای جدی است و این در آثار کاملاً مشهود بود.»
از نگاه سناپور، فضای کلی داستان‌ها اغلب تیره و تلخ بوده که آن را بازتابی از واقعیت زندگی بسیاری از جوانان می‌داند: «البته نکته امیدوارکننده اینجاست که با وجود همه فشارهایی که ممکن است جوانان را از ادبیات و نوشتن دور کند، هنوز هم میل به نوشتن در آن‌ها زنده است. به گمانم، برای بسیاری از آن‌ها داستان‌نویسی تنها راه بیان مسائل، احساسات و دغدغه‌هایی‌ست که جایی برای شنیده‌شدن ندارند.»
هشت نفر از برگزیدگان دوره‌های پیشین تاکنون کتاب منتشر کرده‌اند؛ موضوعی که به گفته‌ی سناپور، جایزه «ارغوان» بی‌تأثیر در آن نبوده است و می‌گوید: «شخصاً امیدوارم که این جایزه نقشی در تداوم کارشان و ترغیب‌شان به چاپ‌کردن کتاب‌هاشان داشته بوده باشد. به‌خصوص ترغیب ناشران به انتشار کتاب کسانی که داستان‌های برگزیده داشته‌اند. این بسیار خوش‌حال‌کننده است که این دوستان نویسنده فقط به نوشتن چند داستان و گرفتن یکی دو جایزه‌ی داستان کوتاه اکتفا نکرده‌اند و آن‌قدر نوشته‌اند تا توانسته‌اند در این شرایط بد نشر، ناشران را به چاپ کتاب‌شان مجاب کنند.»
این نویسنده همچنین می‌گوید: «در این یک دهه ناشران تمایل بسیار کمی به انتشار مجموعه داستان نشان داده‌اند، به‌خصوص مجموعه داستان اول نویسنده‌های جوان را. پس حتماً این دوستان داستان‌های خوبی در ادامه‌ی کارشان نوشته‌اند که موفق به نشر کتاب‌شان شده‌اند. البته طبیعی است که هنوز هم راه زیادی تا پیداکردن خواننده‌گان زیاد و شهرت و حرفه‌ای‌شدن دارند و انتشار کتاب اولین گام است، اما به هر حال برداشتن اولین گام معمولاً آسان نیست.»
او همچنین با اشاره به این‌که ما به جوایز ادبی بیشتری نیاز داریم یادآور می‌شود: «گمان می‌کنم ما به جایزه‌های خیلی بیشتری احتیاج داریم تا برای تعداد بیشتری انگیزه‌ی نوشتن ایجاد کند، چون به نظرم این بهترین راه است برای فهمیدن آن‌چه زیر پوست جامعه‌مان می‌گذرد، به‌خصوص مردم شهرستان‌های دور از مرکز کشور و کلان‌شهرها. ضمناً امیدوارم ارغوان یا جایزه‌های دیگر به کتاب‌های اول نویسنده‌گان هم توجه کنند و جوایزی برای آن‌ها راه‌اندازی کنند.»
او با اشاره به اهمیت بازخورد گرفتن برای نویسندگان جوان اشاره می‌کند و می‌گوید: «نویسندگان اغلب در خلوت خود می‌نویسند. اگر امکان چاپ نداشته باشند، صدایشان شنیده نمی‌شود. جایزه‌هایی مثل «ارغوان» این فرصت را ایجاد می‌کنند که دست‌کم داستان‌شان خوانده شود ـ حتی اگر برنده نشوند. همین‌که بدانند نویسندگان شناخته‌شده کشور آثارشان را دیده و بررسی کرده‌اند، دلگرمی بزرگی‌ست. البته گفت‌وگوی مستقیم و عمیق با داوران اتفاقی‌ست که بیشتر در قالب کارگاه‌ها و جلسات داستان‌خوانی رخ می‌دهد. خوشبختانه می‌دانم که ارغوان برای ده نفر برگزیده‌ی اول، چنین جلساتی را نیز تدارک دیده است.»
سناپور افزود: «در خلأ نوشتن بدترین اتفاقی است که می‌تواند برای نویسنده‌های جوان بیفتد. تنها راهی که برای آن‌ها می‌ماند، حضور در این جوایز است. آن‌ها می‌دانند که اگر برنده هم نشوند، به هر حال، داستان‌هاشان را تعدادی از نویسنده‌گان شناخته‌شده‌ی کشور خوانده‌اند و ارزیابی کرده‌اند، گرچه کاش می‌شد همه را حضوری و مفصل و در فرصتی خوب بررسی کرد و با نویسنده‌گان‌شان گفت‌وگو کرد. این گفت‌وگوها فعلاً فقط در کارگاه‌ها و جلسات داستان‌خوانی امکان‌پذیر است که نمی‌دانم هر کدام از این دوستان چه‌قدر فرصت استفاده ازشان را داشته‌اند. البته می‌دانم که جایزه‌ی «ارغوان» برای ده برگزیده‌ی اول جایزه معمولاً جلساتی آموزشی را هم برگزار کرده است.»
5959
نظر شما