وضعیت انتشار آثار شهید آوینی به کجا رسید؟

مجموعه آثار مکتوب سید مرتضی آوینی از سوی انتشارات همسر ایشان تجدیدچاپ و توزیع شد که بعد از توقف انتشار این آثار از سوی نشر ساقی علاقمندان سید شهیدان اهل قلم را خرسند کرده است.

به گزارش خبرآنلاین، نشر واحه که فعالیتش را از اواخر سال 1389 زیر نظر خانواده شهید آوینی آغاز کرده، مجموعه 12 جلدی آثار سید شهیدان اهل قلم را در بیست و پنجمین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران عرضه خواهد کرد.این ناشر که هشت عنوان از آثار شهید آوینی را در سال 1390 منتشر کرده بود، دو عنوان دیگر به نام‌های «حلزون‌های خانه‌به‌دوش» و «انفطار صورت» را نیز بیستم فروردین ماه 1391هم‌زمان با سالگرد شهادت ایشان عرضه کرد.

«حلزون‌های خانه‌به‌دوش» به جریان روشنفکری و نسبت آن با انقلاب اسلامی می‌پردازد و «انفطار صورت» به مباحثی در زمینه هنر نقاشی و گرافیک اختصاص دارد.

دو کتاب «نسیم حیات» و «گنجینه آسمانی» که گفتار متن مستندهای تلویزیونی شهید آوینی را شامل می‌شود نیز همزمان با افتتاح نمایشگاه قابل عرضه خواهند بود و به این ترتیب کل مجموعه آثار ایشان در غرفه مستقل «نشر واحه» در نمایشگاه بین‌المللی امسال کتاب تهران در دسترس علاقمندان قرار خواهد گرفت.

پیش تر «آغازی بر یک پایان» شامل مقالاتی درباره انقلاب اسلامی، مبانی اعتقادی حکومت دینی و وضع موعود که در چهار بخش تنظیم شده بود و «رستاخیز جان» نیز حاوی مقالات آوینی در حوزه ادبیات، فرهنگ، هنر و رسانه، جلد دوم و سوم کتاب «آینه جادو» و کتاب «توسعه و مبانی تمدن غرب» و... منتشر شده بود.

بر اساس این گزارش، در مقاله ای از کتاب «رستاخیز جان» با عنوان «ادبیات آزاد یا متعهد؟» می خوانیم: «رسالت هنر و ادبیات چیست؟ هنر و ادبیات باید ملتزم باشند و یا آزاد؟ ...و اصلاً در روزگاری که آزادی قلم از سنخ آزادی جنسی و اقتصاد آزاد است، این پرسش‌ها به چه کار می‌آیند؟
آزادی میان ما و آزاد انگاران مشترک لفظی است و چه بسا که این دو آزادی در ظاهر نیز مشابهت‌هایی‌با یکدیگر داشته باشند. آن آزادی که می‌گویند، رهایی از هر تقیید و تعهدی است و این آزادی که ما می‌گوییم نیز آزادی از هر تعلقی است. تفاوت در آنجاست که ما حقیقت انسان را در خلیفه‌اللهی او می‌جوییم و بنابر این، انسان کامل و عبدالله را مشترک معنوی می‌دانیم ، اما آنان بندگی خدا را نیز از خود بیگانگی می‌دانند. در این صورت، اگر برای بشر قائل به حقیقتی فردی و یا جمعی نباشند که با رهایی از تقییدات و تعهدات به آن رجوع کند در واقع انسان را به خلأ احاله داده‌اند و به هیچ و چه تفاوتی می‌کند که این یک هیچ فلسفی باشد و یا یک هیچ حقیقی؟ این هیچ شاید محال فلسفی نباشد اما محال حقیقی است و انسان امروز این محال را تجربه کرده است. آنچه او از خود - به مثابه انسان - می‌شناسد، محال حقیقی است و آن سان که او - به مثابه انسان - می‌خواهد زیست کند، باز هم محال حقیقی است. چگونه می‌توان انسان بود و چون حیوان زیست؟ چگونه می‌توان خلیفه‌الله بود و خود را از جرگه حیوانات محسوب داشت؟ انسان امروز بر یک فریب عظیم می‌زید و بزرگ‌ترین نشانه این حقیقت آن است که خود از این قریب غافل است؛ می‌انگارد که آزاد است، اما از همه ادوار حیات خویش دربندتر است؛ می‌انگارد که فکر روشنی دارد، اما از همه ادوار حیات خویش در ظلمت بیشتری گرفتار است.

آزادی در نفی همه ‌تعلقات است جز تعلق به حقیقت که عین ذات انسان است. وجود انسان تکلیف اوست در قبال حقیقت، نه حق او برای ولنگاری و رهایی از همة تعهدات و مقدمتاً باید گفت که هنر و ادبیات نیز در برابر همین معنا ملتزم است.
انسان مختار است، اما آزادی‌اش مقدم بر حقیقت و عدالت نیست و اگر چنین باشد پس آزادی حق انسان نیست، تکلیف اوست. آنان که آزادی را به مفهوم عدم تقید می‌گیرند و این آزادی را حق خویش می‌دانند، چه بدانند و چه ندانند از آن جهت دیگران را نیز ملتزم به همین اعتقاد می‌خواهند که انگار خود را عین حقیقت و عدالت فرض کرده‌اند. اگر انسان فطرتاً نسبت به حقیقت و عدالت متعهد نبود و قضاوت‌هایش بر این دو مقوله ما تقدم اتکا نداشت، هرگز اصراری نداشت که دیگران را نیز به راه خویش دعوت کند. برای انسان محال است که به شیطان ایمان بیاورد؛ او فریب شیطان را می‌خورد و در این معنا سری عظیم نهفته است که اهل فریب در نمی‌یابند.

آزادی حق انسان نیست، بلکه تکلیف اوست در برابر حقیقت و عدالت؛ و البته در این گفتار نیز مسامحه‌ای بسیار وجود دارد، چرا که آزادی در حقیقت خویش مقابله‌ای با حقیقت و عدالت و یا تعهد ندارد و اگر حقیقت آزادی ظهور می‌یافت همه دعواها از میان برمی‌خاست. این دعواها از سر جهل نسبت به حقیقت آزادی است که حریت است. حریت شمس آسمان عدم تعلق است و آن آزادی که در جهان امروز می‌گویند متناظر معکوس این عدم تعلق است. در این مقام، ثنویت و تقابل میان خالق و مخلوق و جبر و اختیار از میان برمی‌خیزد و ... محقق می‌شود که مقام انسان کامل است و مقام مظهریت کامل انسان نسبت به حقیقت و عدالت. به این معنا، دین که راه حقیقت و عدالت است مقدم بر آزادی است. پس آنان که آزادی را مقدم بر دین می‌دانند دو اشتباه بزرگ کرده‌اند: یکی آنکه از آزادی مفهومی در مقابل حقیقت و عدالت اعتبار کرده‌اند و دیگر آنکه آزادی را عین ذات انسان گرفته‌اند اما دین را نه.»