شور و عشق فریدون مشیری

سه نسل در کشور ما با شعر مشیری زندگی کرده‌اند و بیش از نیم قرن است که شعر فریدون مشیری در فضای شعر ایران و فارسی زبان‌های جهان حضوری خاطره انگیز دارد. مشیری شاعریست که با عواطف آدمی سر و کار دارد. او به شدت از ناامیدی دوری می‌کند و به انسان امیدواری می‌دهد. سروده‌هایش نگاه شاعری را نشان می‌دهند که رنج و دردش به ابعاد جهان وسعت و عمق دارد و بازتاب آن به لطافت اندیشه و زیبایی و روانی کلام آمیخته است.

آشنایی مشیری با سنت‌های شعر فارسی با خلاقیت‌های نو در شعر معاصر همراه است از همین رو دارای زبانی شفاف، زلال و ساده است، که البته در برخی از سروده‌های او، زبان، وجهی فاخر به خود می‌گیرد. آهنگ کلام و اوزان موسیقایی عنصری اساسی در شعر مشیری به شمار می‌روند و این جنبه شعر مشیری در میان شاعران نوپرداز کم‌تر بدیل داشته و حتی می‌توان ادعا کرد در کنار هوشنگ ابتهاج یگانه است، و به این دلیل سروده‌هایش در عرصه موسیقی مورد استقبال قرار گرفته‌اند.

بیش از نیم‌قرن پیش زنده یاد امیر جاهد نخستین کسی بود که روی شعرهای مشیری آهنگ ساخت. از جمله ترانه «در ملک ایران» با صدای قمرالملوک وزیری اجرا شد و از آن زمان تاکنون بیش از 27 آهنگ روی سروده‌های مشیری ساخته و یا اجرا شده‌اند. سه نسل با «پیاله را پر کن»، «بهارم دخترم»، «بوی باران»، «آخرین جرعه»، «دلاویزترین»، «از نگاه یاران»، «کوچه»، «آخرین جرعه‌های تهی» و ترانه‌های دیگر زندگی کرده‌اند. مهمترین ویژگی شخصیتی مشیری عشق به ایران بود. در شخصیت مشیری بیش از هر چیز احساساتی لبریز از عشق به ایران، تاریخ، فرهنگ و هنر ایران موج می‌زند. شعرهایی که او به مناسبت‌های ملی، حماسی و تاریخی سروده، گواه این شور و عشق فریدون مشیری است.