به گزارش خبرآنلاین روزنامه خراسان نوشت: او به شکل پرخاشگرانه‌ای و با زدن سیلی به داور، اعتراض خودش را به این تصمیم نشان می‌داد. صحنه‌ای کوتاه اما پرمعنا؛ نمایی فشرده از تحولی عمیق در الگوی تربیتی امروز ما.
فارغ از دست یا غلط بودن تصمیم داور که اتفاقا درست هم به نظر می رسید، واکنش و رفتار این مادر از منظر روان‌شناسی قابل بررسی و واکاوی است.
دفاع از «مادر بی‌نقص بودن»
در این ویدئو که در شبکه‌های‌اجتماعی هم پربازدید شد، مادری را می‌بینیم که به جای پذیرش خطای فرزندش، به جنگ داور می‌رود. او با این واکنش، تنها از فرزندش دفاع نمی‌کند بلکه از تصویر ذهنی خود به عنوان «مادر بی‌نقص» دفاع می‌کند. در ناخودآگاه او، اشتباه فرزند به معنای شکست در تربیت است و همین احساس گناه پنهان، خشم و پرخاش را می‌زاید.
دفاع از «مادر بی‌نقص بودن»
در این ویدئو که در شبکه‌های‌اجتماعی هم پربازدید شد، مادری را می‌بینیم که به جای پذیرش خطای فرزندش، به جنگ داور می‌رود. او با این واکنش، تنها از فرزندش دفاع نمی‌کند بلکه از تصویر ذهنی خود به عنوان «مادر بی‌نقص» دفاع می‌کند. در ناخودآگاه او، اشتباه فرزند به معنای شکست در تربیت است و همین احساس گناه پنهان، خشم و پرخاش را می‌زاید.
تربیت معکوس فرزند
سال‌هاست که در بسیاری از خانواده‌ها، «رنج» و «ناکامی» از گفت‌وگوی تربیتی حذف شده‌اند. والدینِ امروز بیش از هر زمان دیگری می‌کوشند راه را برای فرزندشان هموار کنند، موانع را بردارند و لحظه‌ای نگذارند او رنج بکشد. نیت خیر است اما پیامد، فاجعه‌بار. در چنین فضایی، کودک می‌آموزد که جهان باید با میل او هماهنگ باشد و هر ناکامی، بی‌عدالتی است. وقتی از خطایش بازخواست می‌شود، نمی‌تواند بپذیرد که مقصر است؛ چون در خانه آموخته همیشه دیگری مسئول است: داور، معلم، یا سیستم. این همان تربیت معکوس است؛ تربیتی که از دل دلسوزی بیرون می‌آید اما به ناتوانی ختم می‌شود.
بخش جدایی‌ناپذیر رشد روانی
رنج، بخش جدایی‌ناپذیر رشد روانی انسان است. درست همان‌طور که عضله بدون فشار قوی نمی‌شود، روان هم بدون تجربه ناکامی، تاب‌آور نمی‌گردد. اگر کودک نیاموزد شکست را تاب بیاورد، در بزرگ سالی با هر نه شنیدن، فرو می‌ریزد. زندگی پر از داورانی است که کارت قرمز نشان می‌دهند؛ اگر تحمل دیدن این کارت را از فرزندمان بگیریم، او را برای واقعیت آماده نکرده‌ایم، بلکه از واقعیت فراری داده‌ایم.
جلوه‌ای از عشق یا انکار واقعیت؟
رفتار مادرِ دروازه‌بان شاید جلوه‌ای از عشق به نظر برسد، اما در حقیقت شکلی از انکار واقعیت است. حمایت واقعی به معنای پاک کردن مسیر از سنگ‌ها نیست، بلکه یاد دادنِ هنر راه رفتن روی سنگ‌هاست. والد وظیفه دارد کنار کودک بماند تا دردِ خطا را تحمل کند، نه این که درد را از او بگیرد. کودکی که یاد بگیرد شکست بخشی از مسیر رشد است، در آینده انسان مسئول‌تری خواهد بود؛ کسی که می‌داند زمین خوردن شرم نیست، بلکه فرصتی برای برخاستن است.
رنج را به تربیت بازگردانیم
صحنه اخیر و اتفاقاتی که در مستطیل سبز بعد از اخراج یک بازیکن اتفاق افتاد و واکنش تند مادرش را به دنبال داشت، فقط داستان یک بازی نبود؛ آینه‌ای بود از جامعه‌ای که می‌ترسد فرزندانش رنج بکشند، در حالی که رنج، بهای بلوغ است. شاید وقت آن رسیده دوباره رنج را به تربیت بازگردانیم، تا نسل آینده بداند زندگی همیشه مطابق میل ما پیش نمی‌رود. مهم این نیست که کارت قرمز نگیریم، مهم این است که بعد از آن، چگونه ادامه دهیم.
سال‌هاست که در بسیاری از خانواده‌ها، «رنج» و «ناکامی» از گفت‌وگوی تربیتی حذف شده‌اند. والدینِ امروز بیش از هر زمان دیگری می‌کوشند راه را برای فرزندشان هموار کنند، موانع را بردارند و لحظه‌ای نگذارند او رنج بکشد. نیت خیر است اما پیامد، فاجعه‌بار. در چنین فضایی، کودک می‌آموزد که جهان باید با میل او هماهنگ باشد و هر ناکامی، بی‌عدالتی است. وقتی از خطایش بازخواست می‌شود، نمی‌تواند بپذیرد که مقصر است؛ چون در خانه آموخته همیشه دیگری مسئول است: داور، معلم، یا سیستم. این همان تربیت معکوس است؛ تربیتی که از دل دلسوزی بیرون می‌آید اما به ناتوانی ختم می‌شود.
بخش جدایی‌ناپذیر رشد روانی
رنج، بخش جدایی‌ناپذیر رشد روانی انسان است. درست همان‌طور که عضله بدون فشار قوی نمی‌شود، روان هم بدون تجربه ناکامی، تاب‌آور نمی‌گردد. اگر کودک نیاموزد شکست را تاب بیاورد، در بزرگ سالی با هر نه شنیدن، فرو می‌ریزد. زندگی پر از داورانی است که کارت قرمز نشان می‌دهند؛ اگر تحمل دیدن این کارت را از فرزندمان بگیریم، او را برای واقعیت آماده نکرده‌ایم، بلکه از واقعیت فراری داده‌ایم.
جلوه‌ای از عشق یا انکار واقعیت؟
رفتار مادرِ دروازه‌بان شاید جلوه‌ای از عشق به نظر برسد، اما در حقیقت شکلی از انکار واقعیت است. حمایت واقعی به معنای پاک کردن مسیر از سنگ‌ها نیست، بلکه یاد دادنِ هنر راه رفتن روی سنگ‌هاست. والد وظیفه دارد کنار کودک بماند تا دردِ خطا را تحمل کند، نه این که درد را از او بگیرد. کودکی که یاد بگیرد شکست بخشی از مسیر رشد است، در آینده انسان مسئول‌تری خواهد بود؛ کسی که می‌داند زمین خوردن شرم نیست، بلکه فرصتی برای برخاستن است.
رنج را به تربیت بازگردانیم
صحنه اخیر و اتفاقاتی که در مستطیل سبز بعد از اخراج یک بازیکن اتفاق افتاد و واکنش تند مادرش را به دنبال داشت، فقط داستان یک بازی نبود؛ آینه‌ای بود از جامعه‌ای که می‌ترسد فرزندانش رنج بکشند، در حالی که رنج، بهای بلوغ است. شاید وقت آن رسیده دوباره رنج را به تربیت بازگردانیم، تا نسل آینده بداند زندگی همیشه مطابق میل ما پیش نمی‌رود. مهم این نیست که کارت قرمز نگیریم، مهم این است که بعد از آن، چگونه ادامه دهیم.
17302
نظر شما