کاسبی با کرامت سازی

فرزندی که خدمات شایان به محضر پدر خویش در باب تلاش ماندگارش (الغدیر) انجام داده بود. به راستی پاس داشت مقام علم و نور، تکمیل کننده طریق هدایت است.
و به توصیه تعالیم دینی هنر قدردانی از پدران در حفظ و نکوداشت فرزندان شایسته ایشان است.
سخن در تجلیل علم و اصالت بخشی، به فهم جامعه و اندیشه اسلامی است. که آن کس را قدر سپاس و حرمت است که شان حرمت را نکو داشته است. البته در محیط‌های رسانه‌ای هم به اندازه وسع خود، هر کدامین، در این مسیر قدم‌هایی برداشته می‌شود.
در هفته گذشته فرزند مرحوم علامه امینی، که خود وارسته تربیت یافته‌ای از دریای مواج معرفت و حکمت و خدمت آستان علوی بود، دار فانی را وداع گفت، تقریبا هیچ خبری در رسانه‌های مبلغ معرفت و دانش و اندیشه از این واقعه تلخ، منتشر نگردید و حتی نگارنده که سبباً افتخار اتصال به بیت عظیم الشان امینی را دارد، پس از چند روز مطلع گشتم، برنامه‌هایی با محتوای دین و مبانی دینی و مروجین و عالمان دینی از رسانه ملی پخش شد که هیچ کدام حتی به کوچک خبری هم از این واقعه اشاره نکردند. در همین اوضاع و احوال اگر یک بازیگر سینما، یا یک فوتبالیست دچار حادثه شود حتی در شب ولادت حضرت زهرا (س) هم باشد برنامه سازان تلویزیونی محفل ماتم و عزا به پا می‌کنند که اهلی از اهالی صنف ما از دست رفت.
اما حضرات معارفی ساز رسانه ملی که بیشتر مجری کارشناس محور هستند وقتی به سراغ شخصیت‌های دینی و معارف می‌روند آنهم با ذوق و سلیقه مورد بحث ایشان، آنچه که می‌تواند تبلیغ و ترویج کند، در نهایت کاسبی متدین یا اهل دلی عامی خواهد بود.
قصد ارزش گذاری و رتبه بندی ندارم، که قطعا ارزش‌های واقعی در نزد عادل حکیم به این پیمانه‌ها و به این اعتباریات در دست ما نیست. بلکه سخن از درد است که چگونه تبلیغ دین و دین‌مداری و شخصیت‌های دینی کنیم. آیا با مشتی کرامت سازی می‌توان به تقابل با دین ستیزان عالم و هوشمندی برویم که با دقت و ظرافت تمام، مبانی ما را هدف گرفته‌اند.این که دسته دسته کتاب در مناقب اهالی آسمانی محور، و زمینی مسلک بنویسیم و داستان سرایی کنیم و کشف و کرامت ببافیم که آی اهالی خدا دوست بیایید تحفه پر ارزشی دارم که زمین می‌شکافت و آسمان در می‌نوردید. کرامت و کرامت سازان و ناقلین آن، نمی‌دانم در پی چه هستند. اما می‌دانم که راه به جز تزلزل مبانی اصیل دین نخواهند برد. فرزند مرحوم آیت الله العظمی میرزا محمد علی شاه آبادی نقل می‌کرد که در نجف از من پرسیدند، درست است که مرحوم پدر شما (طی الارض) می‌کرد، گفتم پدرم که هیچ من هم طی الارض دارم، شگفت زده شد و پرسید چگونه به این مقامات رسیدید. گفتم مرد مومن خوب من پیاده به طرف حرم امیر المومنین می‌روم و راهی را طی می‌کنم و پدر هم در تمام عمرش به پیمودن راه‌ها مشغول بوده است، گفت مسخره‌ام می‌کنی گفتم چرا؟ تو چه خیال کرده‌ای کرامت پدر من همین که بنده خالصی از بندگان خدا بود و عالمی به علوم اصیل آسمانی، دیگر چه نیازی به طی الارض؟
مروج کرامت‌های ثابت نشده‌از کاسبی متدین و اهل حال و معرفتی ساده دل می‌شویم به نام ترویج معارف و دین محوری ولی آنگاه که بایستی قدر شناسی و سپاسگزاری درست انجام دهیم در گیر و دار بخش نامه و‌ آئین نامه گرفتاریم.
ذوق‌ها، حاکم بر رفتار دینی رسانه ملی است، نه اصالتها و کفایت‌ها، البته گامهای مثبت برداشته می‌شود، اما به نسبت رفتارهای سوال برانگیز نیست.
آری مفاخر قدر ناشناخته‌ای هم چون مرحوم حاج شیخ رضا امینی (ره) که در سن 83 سالگی هفته گذشته به شرف رحمت الهی، مشرف گردید، پاسدار میراث گرانقدر پدری آسمانی و خادم آستان علوی مرحوم علامه امینی بود و در احیاء زحمات و رنجهای پر قدر پدر خویش، کوتاهی ننمود. زنده کردن مجدد کتابخانه علامه امینی در نجف اشرف و حفظ و حراست میراث گرانبهای شیعی از کمترین خدمات آن فرزند نورانی مرحوم علامه امینی بود. او در جوار حرم امیر مومنان (ع) و در کنار مرقد پاک پدر خویش آرام گرفت و سر در آستان مقدس علوی به درگاه خدای کریم و در ماه رجب، میهمان رحمت پروردگار شد.