یحیی گل‌محمدی: آن‌هایی که تمرین نمی‌کردند، رفتند جام‌جهانی 98/ استاداسدی با شورلتش شده بود سرویس تیم!

ناصر قراگزلو - فرهاد عشوندی/ به جای کسی نشسته که به گواردیولا معروف بود، یعنی عبدا... ویسی. همانقدر که او سر و صدا می‌کرد، به همان اندازه یحیی گل‌محمدی بی‌صداست. او یکی از مربیان نسل اخیر فوتبال ایران است، نسلی که طعم جام جهانی 2006 را نیز چشید. گل محمدی با آرامش همیشگی به خبر ورزشی آمد و سعی کرد به حاشیه نرود. با او برش‌های مهم زندگی‌اش را مرور کردیم و به امروز رسیدیم که سرمربی صباست. می‌گویند یحیی این‌قدر آرام است که نمی‌تواند مربی موفقی باشد ولی حالا تیم او در دو بازی اول لیگ برتر، دو بازی برده. گل‌محمدی مهمان خبر بود و نزدیک به 3 ساعت تلاش کردیم چند تیتر از زیر زبان او بکشیم!

یعنی‌ زود بود به نظر شما؟

نه، من پروسه را خوب طی‌ کردم.

3 سال، من اتفاقاً این پروسه را خوب طی‌ کردم؛ یعنی‌ پله به پله آمدم بالا و اینجوری نبود که یه دفعه بخواهم سرمربی‌ بشوم، البته در آن مقطع قبل که من سرمربی‌ صبا شدم می‌توانستید ایراد بگیرید، خودم هم الان فکر می‌کنم، می‌بینم شاید کار درستی‌ نبود که یک‌دفعه سرمربی بشوم ولی‌ بعد از آن من کلاس‌های مربیگری را یکی‌ یکی‌ طی‌ کردم و تا آخرش رفتم، بعد مربیگری را با مدرک ب شروع کردم. سال اول مربیگری‌ام در تیم تربیت یزد بودم، سال بعد هم دوباره در لیگ یک در نساجی مازندران  بودم، بعد هم که یک سال در لیگ برتر می‌شود گفت به عنوان کارآموز کار کردم.

به هر حل من هم 15، 16 سال در لیگ برتر و سطح اول کشور بازی‌ کردم و با شرایطش آشنا بودم و از اینکه بعد از3 سال مربیگری، سرمربی یک تیم لیگ برتری شدم فکر کنم این پروسه را خوب طی‌ کرده باشم.

نه آنطورکه شما فکر می‌کنید نیست، شاید مثلاً در خارج از فوتبال این‌جوری باشم ولی‌ در این فوتبال بچه‌ها می‌دانند اخلاق مرا، من می‌روم در بحث، فنی‌ خیلی‌ اخلاقم عوض می‌شود.

خیلی‌ سختگیرم و آن وظایفی که می‌دهم را حتماً می‌خواهم و اگر کسی‌ انجام ندهد حتماً یقه‌اش را می‌گیرم.

بله صددرصد، آن طوری نیست که شما فکر می‌کنید، تقریباً می‌شود گفت من دو شخصیت کاملاً متفاوت دارم، حتی مثلاً بچه‌ها می‌پرسند آقا شما چرا اینقدر در زمین با ما بد برخورد کردی؟

نه خیلی‌ مواقع‌ فکر کنم جواب عکس می‌دهد، مثلاً داور می‌آید لجبازی می‌کند اگر بخواهی سرش داد و بیداد کنی‌، ولی‌ خب یک‌سری قلق‌ها که با آنها مربی‌‌ها بازی را به قول شما برمی‌گردانند، شاید این‌ها یه‌سری چیز‌هایی باشد که هنوز به آنها اعتقاد نداشته باشم و احساس می‌کنم شخصیت آن کسی‌ که می‌رود کنار زمین و داد و بیداد می‌کند، خرد می‌شود و فکر می‌کنم از نظر انسانی‌ هم درست نباشد ولی‌ خب متأسفانه بعضی‌‌ها هستند که با داد و بیداد هم نتیجه را عوض کنند و حتی داور به نفع آنها یک پنالتی هم بگیرد.

نه، نشده و من این کار را نخواهم کرد.

خب، مواقعی‌ که لازم باشد انجام می‌دهم ولی خیلی‌ کم پیش ‌می‌آید آدم بتواند با داد و بیداد نتیجه را عوض کند ولی‌ خب من این کار را نمی‌کنم.

چرا شده ولی‌ داد و بیداد نکردم ولی‌  نتیجه‌ای نگرفتم که مثلاً بخواهد بازی عوض شود و هیچ اتفاق خاصی‌ به نفع تیم من نیفتاده. در این چند سال که در نساجی مازندران و تربیت بوده‌ام شده از این کارها بکنم ولی‌ نتیجه‌ای نگرفته‌ام.

نه اینکار را نمی‌کنم، حالا در لیگ برتر فکر کنم این مسائل کمتر باشد، به هر حال نظارت هست و به نظرم داور آنقدر به خودش جرأت نمی‌دهد که بخواهد طرف یک تیم را به وضوح بگیرد چون این مواقع‌ کسی‌ عصبانی می‌شود که ببیند حقش دارد خورده می‌شود ولی‌ در لیگ برتر به نظرم این مسائل خیلی‌ کم است. فکر کنم در این یک فصل یکی‌، دو بار بیشتر پیش نیاید. کلاً اعتقاد زیادی به داد و بیداد ندارم و به نظرم در تمرینات اگر بچه‌ها توجیه شوند و اگر وظایفشان را داخل زمین انجام دهند دیگر نیازی به داد و بیداد نیست.

نه من پیشنهاد دیگری‌ نداشتم به جز صبا. واقعیت را دارم می‌گویم. بعد از اینکه دو سال در لیگ یک بودم و یک سال هم کمک بودم در لیگ برتر دنبال یک فرصت بودم که بتوانم به عنوان سرمربی‌ کار کنم.

بله. کار سخت است.

بله متوجه‌ام چه می‌گویید، ما صحبتی‌ هم که با مسئولین داشتیم همان روز اول خودشان عنوان کردند ما هیچ انتظاری نداریم که شما بخواهید تیم را حتی تا همان رده چهارم بالا ببرید.

بله چون بیشتر بحث هزینه‌ها بود، دنبال بازیکنان جوان بودند، دنبال این بودند که یک تیمی ببندند که کمترین هزینه‌ها را داشته باشد و من هم این تیم را برایشان بستم و از لحاظ نفری هم من فکر می‌کنم که از پارسال خیلی‌ بهتر باشیم. ولی‌ خب شرایط پارسال شرایط خیلی‌ عجیبی‌ بود. مثلاً تیم‌هایی مثل پرسپولیس، ذوب‌آهن، فولاد و تیم‌هایی که همیشه خوب بودند شرایط خوبی نداشتند و از این فرصت صبا خیلی‌ خوب استفاده کرد و توانست این بالا بیاید ولی‌ امسال می‌بینید تیم‌ها بازیکن‌های خوبی گرفته‌اند وهمه سرمایه‌گذاری‌های خیلی‌ هنگفتی کرده‌اند و برای قهرمانی برنامه‌ریزی می‌کنند و همه مدعی هستند، در هر صورت کارمان نسبت به سال گذشته خیلی‌ سخت‌تر است.

ریسک کردم، بله ولی خب ‌مسئولین‌ واقعاً دارند کمک می‌کنند و همان روز اول هم به من گفتند هیچ انتظاری ندارند که مثلاً تیم دوباره چهارم شود یا حتی گفته بودند انتظار ندارند از دور اول جام باشگاه‌های آسیا هم صعود کنند.

آنکه حالا بحثش جداست، اگر رفتیم را می‌گویم.

همه هستند، بازیکنانی که پارسال فیکس بودند شاید دوتایشان رفته باشند، یکی‌ حمدی‌نژاد بود که به نفت رفت و یکی‌ هم رضا عنایتی که رفت مس. بقیه بازیکن‌ها را نگه داشته‌ایم و چندتا بازیکن جوان و با انگیزه هم اضافه کرده‌ایم.

بله اولین بازی‌مان در لیگ نسبت به تیم پارسال فقط سه‌تا تغییر داشت و هشت نفره از پارسال در بازی بودند.

نه هنوز که به جایی‌ نرسیده‌اند، رده چهارم رده‌ای نیست که حالا بخواهند به آن راضی‌ شوند، این‌ها کار اصلی‌شان امسال است، حالا پارسال یک اسمی به قول شما در کرده‌اند ولی‌ امسال باید بیشتر خودشان را نشان دهند، باید بیشتر انگیزه داشته باشند، حالا احتمالاً تیم در جام باشگاه‌های آسیا هم هست و اگر بخواهیم نتایج ضعیف بگیریم شاید به نوعی خودشان بروند زیر سؤال که مثلاً نتایج پارسال شانسی بوده، جرقه بوده. من فکر می‌کنم به این درک باید برسند و خودشان را ثابت کنند که دیگر حرف و حدیثی پشت‌شان نباشد، امسال سال خیلی‌ حساسی است برایشان.

هستند چندتایشان که به تیم ملی‌ و باشگاه‌های بزرگ‌تر فکر کنند. خوشبختانه توانستیم بازیکن‌هایی را بگیریم که رقابت ایجاد کنیم، الان در هر پستی ما دو تا بازیکن خیلی‌ خوب داریم در حد خودمان و همین باعث یک رقابت خیلی‌ خوب بین آنها شده که خیلی‌ کمک می‌کند به روند پیشرفت تیم. حالا من فکر کنم در بازی‌‌های آینده از لحاظ کیفیت خیلی‌ بهتر شویم، ما دوران آماده‌سازی خوبی داشتیم ولی در حقیقت وقت کم آوردیم، به ویژه برای بازی‌‌های دوستانه که بتوانند به یک هماهنگی‌ برسند.

مورینیو را ابتدا در نساجی مازندران به من می‌گفتند.

نه اتفاقاً بهترین مربی‌ دنیاست و در آن شکی‌ نیست.

نه اصلاً این‌جوری نیست، اصلاً بحث رقابت مطرح نیست، ما در مقابل آنها هیچی‌ نیستیم، ما خیلی‌ کار داریم تا بخواهیم خودمان را در حد یک مربی‌ درجه یک مطرح کنیم.

نه من زیاد به این چیز‌ها علاقه‌ای ندارم.

نه اصلاً.

من فصل دومم همان موقع بود که دیگر تیم منتقل شد به قم، مسئولین قم زنگ زدند و گفتند تیم را جمع و جور کن، من هم همین کار را کردم، بازیکن گرفتیم حتی یک سربرگ باشگاه صبا هم نداشتیم و دستی‌ قرارداد بستیم با بچه‌ها و حتی بازیکن خارجی‌ گرفتم مثل آلوز. ده روزی بود که با بچه‌ها دوران بدنسازی را طی‌ می‌کردیم که یک‌دفعه زنگ زدند و گفتند تیمسار ملاحی به عنوان مدیر آمده و فیروز کریمی‌ را آورده، من هم گفتم کاری نمی‌شود کرد. دست شما درد نکند و خداحافظ. مسئولین فشار آورده بودند به آقای کریمی‌ که فلانی باید باشد توی تیم، حالا به عنوان بازیکن، بعد آقافیروز آمد با من صحبت کرد که حالا زود است بخواهی بروی و از این حرف‌ها، بعد دیگر به عنوان بازیکن کار را شروع کردم و تا نیم‌فصل بازی‌ کردم. به‌هر حال با توجه به اتفاقاتی که افتاده بود شرایط روحی‌ خوبی هم نداشتم ولی‌ خوب بازی می‌کردم، بعد که تیم یک مقدار به چالش افتاد و بد نتیجه گرفت زمزمه‌هایی‌ شد که می‌خواهند فیروز را بگذارند کنار و دوباره من را بیاورند، برخورد‌ها یک مقدار بد شد، دیگر مجبور شدم از آن مجموعه جدا شوم و رفتم دنبال کلاس‌های مربیگری و یک جور‌هایی‌ هم خوب شد برایم از لحاظ اینکه توانستم طی دو سال درجه A آسیا را بگیرم.

نه، وقتی‌ سرمربی شدم، دیگر نمی‌توانم کمک باشم.

ببینید کار خوبی که ما انجام دادیم این بود که استخوان‌بندی تیم را حفظ کردیم یعنی‌ نگذاشتیم داخل تیم تحولات ‌اساسی‌ به وجود بیاید و تو بازی‌ اول تقریباً 85 درصد بازیکنان فصل پیش بازی کردند. اگر شاید یک مربی‌ دیگری بود تیم را کاملاً متحول می‌کرد و این کار خیلی‌ خوبی بود که انجام دادیم و این هماهنگی‌ که بین آنها بود از پارسال به وجود آمده و بالاخره یک سال کنار هم بازی‌ کرده‌اند و این هماهنگی‌ را از سال قبل داریم، با توجه به اینکه بازی‌های تدارکاتی خیلی قوی نداشتیم ولی‌ توانستیم در بازی‌ اول خیلی خوب کار کنیم و ما یک‌سری ایده‌‌هایی بهشان دادیم و خودشان هم از سال گذشته ایده‌هایی‌ داشتند.

ارنج حفظ شده اما تاکتیک کاملاً عوض شده.

پارسال خیلی‌ علاقه داشتند با گوش‌ها بازی کنند و از پاس‌های مورب استفاده کنند ولی‌ امسال نه اینکه بگویم کار‌های پارسال را انجام ندهید، گفتم در ذهنتان باشد و یک سری ایده‌هایی‌ مثل پرسینگ و حمله‌های سریع هم ما اضافه کردیم که اساس کار ما را تشکیل می‌دهد و امسال فکر کنم بازی‌های خوبی را از تیم شاهد خواهید بود.

نه ما با همان سیستم پارسال کار را ادامه می‌‌دهیم، یک مشکلی‌ که این تیم پارسال داشت این بود که بازیکن‌های گوش را خیلی‌ عوض می‌کردند ولی‌ امسال دوتا گوش خوب داریم، زیاد به شیوه پارسال دست نزدیم، ضمن اینکه در حمله سریع تأکید زیادی داریم که در این مقوله هم تا حدودی موفق بوده‌ایم.

ببینید همه‌چیز برمی‌گردد به طرز تفکر مجموعه، باید تا آخرش هم بتوانیم همین روند را ادامه بدهیم، هفته اول آن بحث‌هایی که گفتید خیلی‌ مهم بود و به بچه‌ها هم گفتم یکی‌ از دلایلی که بازیکنان پارسال را گذاشتم در تیم همین بحث انگیزه و شناخت از تفکرات آقای ویسی بود که تفکراتش را می‌دانستند و خیلی‌ تأثیر دارد که با تفکرات مربی آشنا باشی‌ و جلوی‌ تیمش بازی کنی‌. این سطح توقع دست خودمان است، اول نباید مغرور شویم، حالا هفته اول، چهارتا زده‌ایم فکر کنیم که هفته دیگر هم همین اتفاق می‌افتد، ما در این بازی شاید ده تا موقعیت داشتیم که حالا چهارتا تبدیل به گل شد.

نه بابا.

نه بابا خانه‌نشین چیه؟ تازه اول راه است. عبدالله واقعاً چه از لحاظ شخصیت و چه مربیگری آدم بزرگی است و من به خودش هم گفتم وقتی‌ شما نتیجه می‌گیرید انگار من نتیجه می‌گیرم و تشکر هم کردم به خاطر زحماتی که برای تیم کشیده‌اند.

آره صحبت کردیم.

اجازه نه. تشکر کردم بابت زحماتی که پارسال برای این تیم کشید، گفتم مربی‌های جوان هرچه بیایند در کار برای ما بهتر می‌شود.

ببینید من دوست دارم تیمم بیشتر خودش را نشان دهد تا یک فرد بخواهد از خودش یا مجموعه صحبت کند. ما باید این‌قدر قوی ظاهر بشویم، این‌قدر خوب بازی کنیم، اینقدر از لحاظ فنی محکم ظاهر بشویم که شما بروید از روی عملکرد فنی تیم بنویسید و راجع به این چیز‌ها صحبت کنید. آن موقع من فکر کنم اثراتش خیلی بهتر باشد تا اینکه بیایم راجع به تیم صحبت کنم و شما هیچ اطلاعی از بحث فنی نداشته باشید، دوست دارم از لحاظ فنی این‌قدر با کیفیت باشیم که همه بیایند راجع به تیم صبا صحبت کنند، نه فقط من.

بله، باید بحث فنی را اینقدر ببریم جلو که یک کارشناس راجع به ابعاد مختلف تیم صحبت کند، نه مثلاً فقط گوش‌های تیم.

جایی نرفتم.

البته به‌هم ریخته که نه، چندتا از این مربی‌ها که عوض شدند و مدیرهای جدیدی که آمدند واقعاً هیچ اطلاعی از فوتبال نداشتند و خیلی آماتور برخورد می‌کردند با شرایط تیم، شرایط ما خیلی خوب بود. از لحاظ جدولی ما دوم، سوم بودیم و حتی اگر پرسپولیس را می‌بردیم ممکن بود قهرمان بشویم و این آشنا نبودن مدیران تیم با جو فوتبال برای ما خیلی باعث اذیت شد.

آقای ضیایی.

صددرصد.

در یک جمله که نمی‌شود بیان کرد، ما دیروز با استاندار جدید جلسه‌ای داشتیم و این سؤال‌ را خبرنگار آنجا هم کرد و جوابی‌ که من دادم این بود که شما از لحاظ امکانات و مسائل مالی کم نگذارید و همه‌چیز به موقع پرداخت شود و من قول می‌دهم جزو تیم‌های بالای جدول باشیم.

توی چهار، پنج‌تای‌ بالای جدول.

ببینید می‌گویم اگر در بحث مالی مشکلی‌ پیش نیاید، همان‌طور که گفتم تیم ما امسال تیم خیلی‌ خوبی است و چند جوان باانگیزه هستند.

نه ببینید بازهم می‌گویم، من یک تیمی را جمع کردم و همه چیز را آماده کردم، از این به بعد بیشتر به مسئولین بستگی دارد که حمایت کنند و اگر مشکل مالی نداشته باشیم من بهشان قول دادم که جزو تیم‌های بالای جدول باشیم.

ممکن است اگر حمایتشان خیلی‌ خوب باشد تا آخر فصل بتوانیم همه را غافلگیر کنیم.

نه بحث بردن نیست، بحث نتیجه‌گیری کلی‌ است.

بیشتر دوست دارم همه تیم‌ها را ببرم.

نه فرقی‌ ندارد.

همان که یک بر هیچ باختیم را می‌گویید؟

نه اتفاقی‌ هم نیفتاد به آن صورت، ببینید تقریباً دقیقه 88 بود که رضا شاهرودی یا استاد اسدی اخراج شدند، آن روز محمد خاکپور نمی‌دانم چه جوری بود که کفش مناسبی نداشت و کفش‌هایش را از من گرفت و رفت داخل زمین‌ و من وقتی‌ دقیقه 88 آقای مایلی‌کهن گفت برو تو زمین نگاه کردم دیدم کفش ندارم و نمی‌دانم کفش کی‌ را گرفتم که دو سایز هم برایم بزرگ بود و گفتم دو دقیقه که فرقی‌ ندارد، رفتم تو زمین با همان کفش. جو خیلی‌ بدی بود و تماشاگران زیادی آمده بودند، تیم عربستان هم در آن سال انصافاً تیم خوبی‌ داشت. یک توپ فرستادند گوش راست و من رفتم بازیکن حریف را بگیرم، نمی‌دانم، فکرکنم لیز خوردم و من را دریبل کرد و سانتر کشید و توپ را گل کردند و یک بر صفر باختیم.

من در بازی‌های مقدماتی خیلی‌ از بازی‌ها را فیکس بودم و بعد که آن تغییر و تحولات اساسی‌ در تیم ملی‌ ایجاد شد، وی‌یرا آمد، سرپرست عوض شد و من در آن مقطع یک مصدومیت شدید از ناحیه مچ پا هم داشتم و به بازی با استرالیا نرسیدم و بعد که تیم صعود کرد، ایویچ آمد و دیگر همه چیز رفت روی روابط و از من که از هفده بازی مقدماتی ده، دوازده تا بازی را فیکس بودم، حتی یک دعوت خشک و خالی‌ هم نکردند. فقط یک‌بار ایویچ من را دعوت کرد در مجموعه انقلاب برای دوران بدنسازی و در همان دوران من را خط زد. بعدش تیم را بردند اردوی بروجرد.

نه بحث این نبود، مربی‌ باید در بازی بازیکنانش را ببیند، مگر آدم ترکه‌ای فوتبالیست نمی‌شود؟

نمی‌دانم وقتی‌ شرایط تغییر کرد اصلاً نگاه‌ها به بعضی‌ از بازیکن‌ها هم عوض شد که یکی‌ از آنها من بودم. برعکس چندتا از بازیکن‌ها که اصلاً تمرین هم نمی‌کردند و در اردوی بروجرد تنها کاری که می‌کردند رفتن به استخر بود، آنها را مستقیم به جام جهانی بردند‌.

بله به احتمال زیاد یکی‌ از دلایلش همین بود.

شاید.

نه، استاد خیلی‌ بامزه بود و هرجا که بود همه می‌رفتند همان‌جا و صحبت که می‌کرد آدم خنده‌اش می‌گرفت.

ما اردویی داشتیم در مجموعه انقلاب و استاد از این ماشین‌های دراز داشت، نمی‌دونم شورلت بود، بیوک بود، چی‌ بود، خیلی‌ ماشین درازی بود، آن موقع هم ذوب‌آهن بازی می‌کرد، می‌گفتم چه جوری با این می‌روی تمرین و آنقدر جا می‌خواهی‌ چه‌کار؟ می‌گفت من سرویس بچه‌ها هستم، میرم دنبال همه یعنی‌ پانزده نفر را توی آن ماشین جا می‌داد و می‌‌رفت تمرین.

با آن شناختی‌ که من از آقای مایلی‌کهن دارم اصلاً تو این بحث‌ها نبود، یعنی‌ اگر احساس می‌کرد که شما حقّت است بازی کنی‌، شما را بازی می‌‌داد و آدمی‌ نبود که بخواهد ناحقی‌ کند. فکرکنم تشخیص خودش بود، من زیاد نمی‌دونم چه‌ بگویم راجع به این موضوع.

نه ببینید من را هم در یک دوره خیلی‌ راحت خط زد، با اینکه من خیلی‌ آماده بودم؛ سال 96 در بازی‌های جام ملت‌ها. اردوی آخر من و نادر محمدخانی‌ و مجتبی‌ محرمی بودیم و در آخر که اسامی را خواند فکر کنم من و نادر خط خوردیم و فقط مجتبی‌ را برد. اگر تشخیص می‌داد کسی‌ به دردش نمی‌خورد واقعاً نمی‌برد.

نه من چنین چیزی را احساس نمی‌کردم.

آن تیم واقعاً رؤیایی بود و شرایط خیلی‌ خوبی داشتیم و یک‌سری اتفاقات افتاد که مجموعه آنها باعث شد آن تیم به جام جهانی‌ نرود. مثلاً اتفاقات داخل زمین را بخواهم بگویم، گلی‌ که خودم به تیم بحرین زدم و داور آفساید گرفت در حالی‌ که حداقل یک متر و نیم من خارج از آفساید بودم و اگر ما آنجا سه امتیاز را می‌گرفتیم اصلاً کار به بازی با بحرین هم نمی‌کشید.

یک اشتباه بزرگی‌ که بلاژ کرد این بود که تیم را یک هفته زود‌تر برای بازی با بحرین به اردو برد. خیلی‌ ضربه زد به تیم ما. البته من مصدوم بودم و به اون بازی نمی‌رسیدم ولی‌ با تیم رفتم. مثلاً بازیکن‌ها را بعد از تمرین ساعت نه تا یازده و نیم آزاد می‌گذاشت و بچه‌ها می‌رفتند خرید و تمرکز خوبی نداشتیم روی آن بازی.

یه خورده که نه خیلی‌، یک هفته از هر نو غذایی‌ مثل غذاهای دریایی‌ تا هر چیز دیگری بچه‌ها خوردند وکسی فکر بازی نبود.

شاید بچه‌ها تیم بحرین را دست‌کم گرفته بودند و فکر می‌کردند تیم صعود می‌کند.

ببینید بچه‌ها دنبال این بودند که بهشان خوش بگذرد و ماهیت همه بازیکن‌های فوتبال همین است و اگر آنها را آزاد بگذارید، هرکاری دلشان بخواهد می‌کنند.

من می‌گویم تیم برای بردن نرفت داخل زمین. این‌قدر مسائل حاشیه‌ای زیاد شده بود که دیگر کسی‌ فکر برد نبود. البته نمی‌گویم به فکر نبودند، نمی‌توانستند به برد فکر کنند وقتی‌ شما یک هفته بخوری و بخوابی و خریدکنی،‌ همین اتفاق می‌افتد.

نه من قبول ندارم این بحث باند بازی و این چیز‌ها را، واقعاً وقتی‌ بچه‌ها می‌رفتند داخل زمین اصلاً این مسائل نبود. البته یک دوره‌هایی بود که مثلاً استقلالی‌ها به استقلالی‌ها پاس می‌دادند و پرسپولیسی‌ها به پرسپولیسی‌ها.

دوره‌های خیلی‌ قدیم.

در تیم ملی‌ آلمان وجود دارد ولی‌ در داخل زمین دخالت نمی‌کند.

ولی‌ در تیم ما این مسائل خیلی‌ به چشم نمی‌آمد، مثلاً یک سری صحبت‌هایی‌ بود که می‌گفتند علی‌ کریمی‌ با علی‌ دایی مشکل داره و اذهان عمومی‌ به این سمت می‌رفت که وقتی‌ این‌ها باهم بازی می‌کنند همه بگویند دیدید یک‌جا به هم پاس ندادند.

نه به‌خاطر آن لحظه نبود، ما خیلی‌ زحمت کشیدیم، اردو‌های بلند مدت و کوتاه مدت زیادی داشتیم و خیلی‌ برای رفتن به جام جهانی‌ امید داشتیم، من خودم اولین جام‌جهانی‌ام بود اگه صعود می‌کردیم و می‌توانست آخرینش هم باشد چون 31 ساله بودم آن زمان، حالا بحث خودم هم نبود، به هر حال آن سال سالی‌ بود که هیجان فوتبال به اوج خودش رسیده بود و همه مردم دوست داشتند آن تیم را و خیلی‌ حمایت می‌کردند. واقعاً تمام زحمت‌هایی‌ که کشیده بودیم همه یک‌دفعه اومد تو ذهنم و گریه‌ای که کردم دست خودم نبود.

بله تیم آن موقع خیلی‌ سر بود و فکر می‌کنم 32 تا بازی بود که نباخته بودند.

اصلاً یادم نمی‌آید چه جوری تمام شد، من خیلی‌ ناراحت بودم. بعد بلاژ آمد و زد روی شانه‌ام و گفت که من از تو راضی‌ام، ناراحت نباش. بعد من رفتم خانه و تا صبح نتوانستم بخوابم حتی مثلاً مادرم می‌آمد به من می‌گفت عیبی ندارد ولی‌ واقعاً تا دو، سه روز من از خانه نیامدم بیرون.

اکثراً دوست داشتند.

مردم وقتی‌ با من برخورد می‌کنند همین دو لحظه را به یاد می‌آورند، حالا آنهایی که خوشبین هستند به یاد گل من به ایرلند می‌افتند و  آنهایی‌ که یک کم منفی‌ فکر می‌کنند صحبت آن ضربه چیپ را می‌کنند.

نه ببینید ایمان مبعلی هم قبل از من خراب کرد ولی‌ خب زد به اوت و اتفاقی‌ نیفتاد ولی‌ بحث، همان چیپ زدن است.

من داشتم به دروازه‌بان حریف دقت می‌کردم، زودتر از ضربه همه را سمت چپ می‌‌پرید، من گفتم حالا مثل خیلی‌‌ها که چهارتا را به یک سمت می‌پرد و یکی‌ دیگر را سمت مخالف، پنالتی پنجم بود و کمی‌ گیج شدم. گفتم نکند بزنم سمت راستش و بگیرد، گفتم بزنم وسط و تصمیم گرفتم چیپ بزنم. ضربه چیپ خوبی نبود و اگر چیپ را خوب می‌زدم تبدیل به گل می‌‌شد ولی‌ ضربه را بد زدم.

واقعیت این است که بازیکن‌های ایرانی‌ به این پول‌های میلیاردی نمی‌ارزند، با بازیکن‌هایی‌ مثل ناصر محمدخانی یا حمید درخشان که مقایسه می‌کنیم واقعاً آنها یک چیز دیگری بودند، اگر آن فوتبالی ناصر محمدخانی را کسی‌ الان بازی می‌کرد به نظرم سه میلیارد برایش کم بود نسبت به رقم‌هایی‌ که الان بازیکن‌ها می‌گیرند. متأسفانه هر سال هم دو، سه تا باشگاه همچین رقابت‌هایی‌ را ایجاد می‌کنند که کدام باشگاه پول بیشتری می‌دهد و هر سال هم می‌بینیم که بد‌تر می‌شود.

هادی عقیلی دفاعی که نسبت به بقیه مطمئن‌تر است، البته این نظر من است.

من در اواخر سال 72 اومدم پرسپولیس و آن سال تب مالت گرفتم. آنهایی که این تب را گرفته‌اند، می‌دانند چه بیماری وحشتناکی‌ است، بیماری که به مفاصل می‌زند و دوران نقاهت طولانی‌ دارد، من دوبار هم این بیماری را گرفتم چون بار اول خوب درمان نکردم و دوباره بعد از چند سال این بیماری برگشت. خیلی‌ من را عقب انداخت از لحاظ فوتبالی، آن زمان هم تیم ملی‌ بودم و هم پرسپولیس و در اوج جوانی بودم و 2 ساله بد را داشتم. سال 78 که پرسپولیس بودم و مربی‌ آن آقای پروین بود نسبت به سابقه‌ای که داشتم خیلی‌ دیدگاه خوبی نسبت به من نداشت و من را در لیست مازاد قرار داد، عابدینی زنگ زد به من و نعیم که بیایید باشگاه، رفتیم و به ما گفتند شما دوتا در لیست مازاد قرار گرفته‌اید و دنبال باشگاه برای خودتان باشید. ما هم بالاخره چند سال پرسپولیس بودیم و برای خودمان اسمی درکرده بودیم، به هم نگاه کردیم و گفتیم چه‌ کار کنیم؟ حالا آبرویمان می‌رود، انداختنمان بیرون. چند مدتی‌ گذشت و نعیم زنگ زد  و گفت که از طرف فولاد زنگ زدند که برویم آنجا بازی کنیم، میای؟ منم گفتم بریم، تیم که نداریم، خلاصه رفتیم آنجا و از لحاظ مالی هم بهتر از پرسپولیس شده بود.

آن سال که من رفتم بگوویچ آنجا بود و خیلی‌ باهم صحبت می‌کردیم، اتاق‌هایمان بغل هم بود و آنجا به‌خاطر گرمای هوا خیلی‌ بیرون نمی‌‌رفتیم و می‌شود گفت دیدگاه مرا  نسبت به فوتبال بگوویچ عوض کرد. تمرینات منظم، استراحت خوب و تمرکز در فوتبال، آنجا هم خیلی‌ انتظار زیادی از من نبود و خیلی‌ احساس راحتی‌ می‌کردم. خب به هر حال در پرسپولیس توقع از من زیاد بود و یادم می‌آید که اگر مچ پایم را نمی‌بستم تمرینات را شروع نمی‌کردم. اولین روزی که رفتم فولاد یک لحظه به مچ پایم نگاه کردم و به خودم گفتم اینجا دیگر کسی‌ انتظاری ندارد و بند را باز کن، فوقش می‌پیچد و دو ماه هم بازی نمی‌کنی‌، کی‌ به کیه. باز کردم و مچم حتی یک‌بار هم نپیچید، من اینقدر از لحاظ روحی‌ و روانی‌ وابسته به این بند بودم که در این پرسپولیس اگر کمی‌ کج می‌بستم، عصبی می‌شدم و همان روز مچم می‌پیچید. در فولاد احساس آزادی بیشتری کردم و احساس کردم آنجا فضایی دارم که بتوانم خودم را نشان دهم. سه سال سخت را آنجا داشتم و خانواده‌ام سختی زیادی کشید ولی‌ نقطه عطفی بود آن سال، توانستم در تیم ملی‌ جایگاهم را محکم کنم، بعد از آن برگشتم به پرسپولیس و بعد از آن هم صبا.

نه اصلاً پشیمان نیستم و یک جور‌هایی‌ برایم خوب شد.

من 32 سالم بود که چهارده تا بازی ملی‌ داشتم از 32 سالگی تا 37 سالگی که در تیم ملی بازی کردم تقریباً هفتاد تا بازی اضافه شد، این نشان‌دهنده این است که یک تحولی‌ در این فوتبالم ایجاد شد.

من خودم دوست دارم که موفق شود که جبران کند، در این چند سال هواداران پرسپولیس خیلی‌ ضربه دیدند، خیلی‌ سر خورده شدند و آرزوی قلبی‌ام این است که پرسپولیس با نتایج امسالش مرحمی بگذارد روی زخم هواداران ولی‌ کار سختی پیش رو دارید، شاید گرفتن بازیکن‌های گرانقیمت تضمینی برای موفقیت نباشد ولی‌ بی‌تأثیر نیست، صحبتی‌ که با چند تا از بازیکن‌های پرسپولیس داشتم می‌گفتند مربی خوبی آمد بالای سر تیم و قابلیت قهرمانی هم دارند. یک بازی تدارکاتی که با آنها داشتیم، انگار مقابل دو تا تیم ملی‌ قرار گرفتیم.

به هر حال آنها بازیکن‌های خوبی گرفتند و برای هر دو تا آرزوی موفقیت می‌کنم چون وقتی این دو تا تیم خوب باشند، تیم ملی‌ ما هم به آمادگی خوبی می‌رسد.