لطفاً به شفیعی کدکنی نامه ننویسید

 در نیت خیر برگزارکنندگان این برنامه و دعوت کنندگان به این کمپین شکی ندارم اما نمی توانم از این فکر بگذرم که شکستن خلوت شاعر و اندیشمندی چون شفیعی کدکنی پیش از آن که خدمتی به شعر و شاعری باشد، می تواند آغاز راهی برای دردسترس شدن های مزاحم باشد. امروز او را به بهانه نکوداشتی از خانه بیرون می کشیم و فردا حسرت می خوریم که چرا پژوهش ها و نوشته های ارجمندش نیمه تمام باقی مانده است و شعر معاصر ایران از آن ها محروم مانده است.

گیرم امروز ذوق زده شدیم و با صدها نامه ، استاد را در موقعیتی قرار دادیم که کتابخانه کوچکش را ترک کند و در جمع های شعرخوانی و نظر دادن و امضا کردن و عکس یادگاری گرفتن حضور یابد، با عکس هایی که با او گرفته ایم پز بدهیم و خوش باشیم که شاعری آگاه و استادی کم نظیر را به جمع خود کشانده ایم و نظری موافق از او درباره خود و شعرمان گرفته ایم ، آیا فردا باید بنشینیم و غصه بخوریم وقتی عکس های استاد را ببینیم در حالی که بین گروهی فنچ و قناری قلیان می کشد و ابهت و شکوه خود و شعرش را می شکند؟

گیرم امروز ذوق زده شدیم و استاد را به میان شاعران جوان و نیمه جوان آوردیم و رنج شنیدن شعرهای بد از بدتر را بر او هموار کردیم ، آیا فردا در دل و جان خودمان نخواهیم گفت آخر استادا! آن خلوت نازنین و پر برکت را که از دل آن بهترین نمونه های نقد دانشگاهی شعر امروز و دیروز بیرون می آمد  چرا ترک کردی و وقت نازنینت را حرام شعرهای سست و کم مایه ما جوانان و نوآمدگان شعر کردی؟

شفیعی کدکنی و امثال او هرگاه که شعری از او بر زبانی بنشیند، هروقت که کسی در جایی از این جهان زمزمه کند که " به کجا چنین شتابان"، هنگام که دانشجویی یا استادی در کلاسی یا پایان نامه ای ارجاعی به نوشته ها و پژوهش هایش بدهد ، زنده تر و زنده ترمی شود و بهترین تجلیل از او وقتی است که شاعری جوان یا دانشجویی عاشق ادبیات با خواندن کتاب هایش ، راهی تازه و افقی بازتر در برابر خود می بیند. فوت کردن شمع تولد در حلقه کودکان شعر امروز، شعرخواندن در جمع ها ، امضا دادن ها و عکس یادگاری گرفتن ها را به اهلش – که به شکر خدا کم هم نیستند-  واگذار کنید و بگذارید مردی که مردانه در خلوت خود کارهای کارستان می کند از این خلوت برکت خیز بیرون نزند و یکی نشود چون همۀ آن دیگران.

باور کنیم بخشی از بزرگی بزرگان ، در رازناکی آن هاست. لطفاً این هاله را نشکنید و با نوشتن هزار نامه او را در معذوریت شکستن این خلوت قرار ندهید.