هفت نکته درباره اسکار و یه حبه قند و ملکه و جدایی نادر از سیمین

یک: قرار شده ایران نماینده‌اش را به اسکار اعلام نکند.
دو: جدا از سلیقه شخصی من،فیلم «یه حبه قند» انتخاب مناسبی برای اسکار نیست.گرچه وجوه توریستی برای خارجیها دارد.اما اسکار جای این کار نیست.اسکار هر چه در بخشهای داخلی خود به جنبه های پرتماشاگر بودن آثار و به جنبه های صنعتی سینما فکر میکند،برای آن تک جایزه فیلمهای خارجی، هنری فکر میکند و البته پتانسیل فیلم برای یک فروش قابل قبول در امریکا و جهان.
«یه حبه قند»دارای این پتانسیل نیست.مگر با برنامه ریزی دقیق و حرفه‌ای برای تبلیغ آن.کاری که ما بلد نیستیم.
سه: همین که هیات انتخاب،مستقل نظر داده و در میانه دعوای حوزه هنری و مدیران سینمایی ارشاد، فیلم حوزه را انتخاب کرده،قابل تحسین است.استقلال رای و پرهیز از توجه به حواشی، نیاز مبرم سینما و فرهنگ ماست.
چهار: انتخاب و سلیقه من فیلم «ملکه» است. بله آن هم مانند یه حبه قند نه پتانسیل فروش قابل توجه دارد و نه طبق سلیقه اسکاری‌هاست و شانسی هم ندارد.اما نگاه جدی و تلخ و ضد جنگش ارزشمند است.
پنج: تحریم اسکار هیچ سودی برای ما ندارد.چون هیچ خللی در اسکار ایجاد نمیکند.برعکس ما را از یک فرصت محروم میکند.ملکه میتوانست نگاه ضدجنگ ما را ترویج کند.حتی سیاسی که نگاه کنیم(و مگر مدیران همواره چنین نمی‌کنند؟) ،نوعی اعلام موضع ایران می‌شد با این مضمون که ما با جنگ میانه‌ای نداریم.مگر مثلا با حضور در سازمان ملل دنبال اعلام این حرف نیستیم؟
شش: تغییر حرف در میان مدیران یک امر معمولی است.بحث معرفی نکردن فیلم هم میتواند در همین راستا تغییر کند.
هفت: و این نوشته فرصتی است برای یادکردی از جدایی نادر از سیمین و اصغر فرهادی.