امیر عابدینی در اعتراض به آنچه آن را دور زدن قانون دانست در مجمع فدراسیون فوتبال شرکت نکرد. او همچنین گفت زمان رفتن رئیس فدراسیون فوتبال فرارسیده است.
این حرفها را کسی می‌زند و تصمیم به غیبت در مجمع را کسی می‌گیرد که بیشترین نقش را در انتخابات سال گذشته فدراسیون فوتبال داشت. کسی که به یکباره فضای مجمع را به سود کفاشیان تغییر داد تا انتخابات به آن صورت از آب دربیاید.
حالا امیر عابدینی گمان می‌کند که زمان رفتن کفاشیان فرارسیده و قانون دارد دور می‌خورد. توصیه ما به این دوست قدیمی و فوتبالی این است که یک بار دیگر اتفاقات فوتبال در 5 سال اخیر را مرور کند. واقعا تا کنون همه چیز در حد ایده‌آل بود که اکنون زمان رفتن فرارسیده باشد؟
امیر عابدینی که روزگاری منتقد رئیس فدراسیون فوتبال بود؛ اما در زمان انتخابات به آن صورت تغییر موضع داد و با آن نطق‌های آتشین، فضای مجمع را احساسی کرد، آیا با خود فکر کرده که در این مدت چه بر فوتبال ما گذشته؟
مجمع فوتبال در انتخابات سال گذشته با تصمیمی 100 درصد احساسی، رای به ماندن کفاشیان داد. حالا اعضای مجمع باید به مردم ایران بگویند فوتبال ما چه سودی از این انتخابات آنها برد؟ چه پولی در جیب فدراسیون فوتبال است و چه برنامه‌ای دارد؟ چه افقی پیش روی خود می‌بیند؟ 10 سال بعد خود را می‌بیند یا یک ماه بعد را؟
اینها سوالاتی است که امیر عابدینی و آنها که در آن روز خاص آن گونه تمام قد دفاع کردند تا کفاشیان رای بیاورد باید به آن پاسخ بدهند. به هر حال همه ما به عنوان ایرانی باید به فرزندانمان پاسخ بدهیم که برای آینده آنها چه کرده‌ایم. ژاپنی‌ها برنامه‌نویس خارجی آوردند تا برای آنها برنامه بنویسد. آنها خواستند از آسیا جدا شوند و حالا آرژانتین را در خاک خود و فرانسه را در خاکش شکست می‌دهند. آنها فوتبالی ساختند که حرف اول آسیا را می‌زند و قهرمان جام جهانی زنان است. فوتبالی با برنامه و باآبرو؛ اما آقای عابدینی فوتبال ما چه دارد؟ بیایید با خود صادق باشیم. اگر سرنوشت‌مان را با صعود به جام جهانی گره بزنیم فقط در حق فرزندانمان جفا کرده‌ایم. اینکه به جام جهانی برسیم یا نه، صورت مساله را تغییر نمی‌دهد. ما عقب افتاده‌ایم و خیلی هم عقب هستیم. عقب افتاده‌ایم چون همیشه در حساسترین مقاطع به جای آنکه منطقی تصمیم بگیریم، احساسی تصمیم گرفته‌ایم. شما آقای عابدینی و دوستان مجمع انتخاباتی سال قبل، باید به این پرسش جواب بدهید که چرا بی‌احترامی به فوتبال در این سالها را ندیدید و باز احساسی شدید؟
ما در این روزنامه بعد از انتخابات، تمام قد پشت رئیس فدراسیون فوتبال ایستادیم چون حساسیت فیفا را برای دخالت نهاد ثالث، احساس کردیم. به این دلیل وزارت ورزش را تحت فشار گذاشتیم چون خاطرات تلخ تعلیق را در ذهن داشتیم و نمی‌خواستیم دوباره آن پروسه گزنده تکرار شود. ما به وظیفه ملی‌مان عمل کردیم چون تا تعلیق تنها یک قدم فاصله داشتیم؛ اما شما و دوستان هم‌قطار، چرا در آن مجمع چنین تصمیمی برای فوتبال ما گرفتید؟ مجمعی که آن روز آن گونه رای داد، باید به تمام فوتبال ایران پاسخ بدهد چه معیارها و فاکتورهایی برای انتخاب برتر داشت؟ از رئیسی که خودش صادقانه در برنامه زنده تلویزیونی اعتراف کرد اختیار لیوان را ندارد، انتظار چه «استقلالی» داشتید؟ مگر شعار همه آنها که آن روز به کفاشیان رای دادند این نبود که می‌خواهیم گزینه «مستقل» رای بیاورد؟ کدام استقلال را در او جستجو می‌کردید؟ استقلال انتخابات شیراز را؟ استقلال انتخابات کرمانشاه را؟ یا استقلال انتخابات دیروز را؟ دوستان، شما باید به مردم جواب بدهید. چون این آشی است که شما برای مردم پخته‌اید.
نظر شما