او که در سال 58 هم استاد حقوق دانشگاه شهید بهشتی بود و هم عضو حقوقدان شورای نگهبان در کافه خبر گفت: چند روز پس از تسخیر سفارت آمریکا، من به سفارت رفتم. عده‌ای از دانشجویان ما جزو کسانی بودند که در گروگان‌گیری مداخله داشتند. یکی از آنها که به من تلفن کرد و خواست که به آنها سر بزنم، آقای رحیم باطنی بود. من به او قول دادم که به سفارت آمریکا خواهم رفت. در آنجا قسمت‌های مختلف سفارت را به من نشان دادند، اسنادی که در دستگاه کاغذ خردکن، خرد شده بود را دیدم و از من خواستند که چند مترجم زبان انگلیسی به آنها معرفی کنم.
این را هم بگویم که آقای طباطبایی در مصاحبه‌اشان با شما گفته بودند که به سفارت آمریکا نرفتم. مساله این است که دانشجویان آقای طباطبایی را به آنجا راه نمیدادند! همه افشاگری‌های دانشجوها علیه دولت موقت و کارگزاران دولت موقت بود که یکی از آنها هم همین آقای صادق طباطبایی بود.
وی در پاسخ به اینکه آیا دانشجویان پیرو خط امام، علیه صادق طباطبایی هم چیزی می‌گفتند؟، افزود: نه علیه او چیزی نشنیدم. چرا که او به واسطه نسبتش با مرحوم سیداحمد خمینی از افراد نزدیک به بیت امام بود. دانشجویان احتیاط می کردند و شخص آقای موسوی خوئینی‌ها هم نمی‌گذاشتند که دانشجویان وارد برخی حریمها شوند. اما دانشجویان اصلا آقای طباطبایی را به سفارت راه نمیدادند که حالا برود یا نرود.
افتخار جهرمی در تشریح فضای سنگین آن روزها علیه دولت موقت، ادامه داد: بله. همه‌اش می‌آمدند در نمازجمعه اسناد علیه دولت موقت افشا می‌کردند. آقای عباس امیر انتظام را در اثر همان افشاگری‌ها دستگیر کردند.
«در اسنادی که از سفارت پیدا شد علیه دولت موقت هم چیزی بود؟» این سوالی بود که وی در پاسخ به آن گفت: حالا ممکن بود که کسانی از این دولت تماسی با سفارت امریکا گرفته باشند و حرفی هم زده باشند. اما چیزی که مهم باشد، نبود اما همین چیز‌های کوچک را هم در آن زمان می‌توانستند بزرگ کنند. دانشجویانی که رهبر اصلی این جریان بودند، از من راجع به گروگان‌ها و اقدام گروگان‌گیری پرسیدند و گفتند که اسناد و مدارک خوبی پیدا کرده‌اند. من به آنها گفتم بهتر است که اسناد و مدارک مطالعه شود و سفارت در اختیار آنها باشد، اما دیپلمات‌های آمریکایی را آزاد کنید. یکی از آنها هم گفت تصمیم ما این است که آنها را آزاد کنیم. اما نمی دانم چه شد که این کار را نکردند.
مشروح این مصاحبه را اینجا بخوانید.
/2929
نظر شما