جعفریان برای حفظ جایگاهی که داشت به رفتارهای زشت و زننده رایج روی نیاورد. نه محافظه‌کاری کرد، نه چاپلوسی. به آنچه اعتقاد داشت با قاطعیت تمام و بی‌پروای خوش‌آمد و بدآمد این و آن عمل کرد. در کنار مسوولیت سنگینی که بر عهده‌اش نهاده بودند از بیان نظراتش ابایی نداشت. صریح و دلسوزانه به انتقاد از وضع موجود پرداخت و نشان داد هنوز هم می‌توان نان شرافت و درویشی خورد و به قدر وسع خود برای اعتلای فرهنگ و هنر این سرزمین تلاش کرد. آقای جعفریان در نامه‌ای که خطاب به آقای علی لاریجانی نوشته‌اند علت کناره‌گیری خود را مشغله زیاد و بیماری عنوان کرده‌اند. نمی‌خواهم خدای ناکرده رسول جعفریان عزیز را به عدم صداقت متهم کنم اما آنچه مهم است اینکه جامعه فرهنگی ما این حرف‌ها را باور نمی‌کند. که این موضوع خود جای تامل و درنگ بسیار دارد. از وقتی جناب جعفریان ریاست کتابخانه مجلس را بر عهده گرفتند این زمزمه شایع بود که به زودی عذر ایشان را خواهند خواست. چرا؟ چون رسول جعفریان در فضای فرهنگی امروز ایران وصله ناجوری بود. به شدت هم ناجور بود. چطور می‌توان هم صادقانه و عاشقانه بی‌پروای عمرو و زید خادم فرهنگ این سرزمین بود و هم دلیرانه به انتقاد از وضع موجود پرداخت. نمی‌شود. این ماجرا مشکوک است، حتماً یک جای کار ایراد دارد. این جملات را بسیار شنیده‌ایم. پس طبیعی است استعفای آقای جعفریان آن هم به دلیل مشغله کاری و بیماری خیلی باورپذیر نباشد. رسول جعفریان کتابخانه مجلس را از یک نهاد خشک رسمی و اداری و تشریفاتی به در آورد و در آن را به روی همه محققان و پژوهشگران صدیق و کوشا گشود. اغراق نیست اگر بگویم کتابخانه مجلس آبرو و اعتباری کسب کرد که پیش از این هیچ وقت نداشت. فرهنگ یک کشور نباید تا به این اندازه قائم به فرد باشد. قبول دارم. اما متأسفانه تا جایی که من به خاطر دارم اوضاع همواره بر این منوال بوده. مردی مردستان در مدت زمانی بسیار کوتاه کارهایی بزرگ صورت می‌دهد و آن وقت آنهایی که کاری جز اخلال در فرهنگ و هنر این سرزمین ندارند به بهانه‌های مختلف چوب لای چرخ او می‌گذارند و پس از مدت کوتاهی کسی جای او را می‌گیرد که تنها هنرش بی‌هنری است و دفاع از وضع موجود. راستش را بخواهید رسول جعفریان تا همین جایش هم زیادی دوام آورده. کارنامه فرهنگی او زیادی پربار بوده و این خود در روز و روزگار ما چیزی است شبیه به معجزه. بر او درود می‌فرستیم و برایش آرزوی تندرستی و عمری بابرکت داریم. بزرگانی همچون او گواهی هستند بر این حقیقت که خداوند بخشنده و مهربان هنوز از ما روی نگردانده است.
رسول جعفریان جزو معدود افرادی بود که حقیقتاً سر جای خودش بود. و همین موضوع خیلی از اهل فرهنگ را امیدوار می‌کرد که باور کنند خردک شرری هست هنوز. او جزو معدود افرادی بود که به آن جایگاهی که در آن قرار گرفته بود اعتبار بخشید. بر خلاف بسیاری از مدیرانی که همه اعتبار خود را مدیون جایگاهی هستند که در آن قرار گرفته‌اند و اگر به هر دلیلی آنان را از مدیریتشان عزل کنند می‌شوند جزو گروه «بس بسیاران» و دیگر هیچ‌کس برای آنان شأن و اعتباری قائل نیست.
کد خبر 262583
نظر شما