فلسطین با عضویت ناظر هم تحت اشغال است

منبع : دیپلماسی ایرانی

سرانجام در تاریخ 29 نوامبر 2012 ، مجمع عمومی سازمان ملل با اکثریت 138 رای موافق، در برابر 9 رای مخالف و 41 رای ممتنع دولت فلسطین را به عنوان عضو ناظر غیررسمی پذیرفت یا به شکل دقیق‌تری مورد شناسایی قرار داد. از این نمونه تنها دولت واتیکان را در سازمان ملل می توان نام برد. باید گفت فعالیت اصلی دولت خودگردان فلسطین در ادامه تلاش‌های سال گذشته محمود عباس است که نتیجه‌ای دربرنداشت.

در 23 سپتامبر 2011 زمانی‌که محمود عباس طرح پذیرش دولت کامل فلسطین را به شورای امنیت ارائه داد (برای عضویت کامل یک دولت در سازمان ملل متحد شرط اول موافقت اعضای شورای امنیت است) با توجه به اعلام اولیه وتو توسط ایالات متحده آمریکا علیه این طرح محمود عباس، تشکیلات خودگردان تلاش کرد تا راهبرد خود را از طریق مجمع عمومی با استفاده از شیوه قطعنامه " اتحاد برای صلح" پیش ببرد که نیازمند به 9 رای موافق اعضای شورای امنیت بود. در آن زمان فلسطینی‌ها نتوانستند نظر موافق 9 عضو اشاره شده را کسب کنند، بنابراین طرح آن‌ها به سرانجام نرسید.

اتفاقی که جمعه گذشته افتاد و فلسطین به عنوان دولت ناظر در سازمان ملل پذیرفته شد، می‌توانست سال گذشته و شاید قبل از سال گذشته رخ دهد، چرا که پذیرش دولت ناقص نه تنها نیاز به طرح آن در شورای امنیت ندارد بلکه موافقت اکثریت مطلق (نصف به علاوه یک) اعضای مجمع عمومی را کفایت می‌کند که البته حامیان فلسطین همیشه بیش از نیمی از اعضای سازمان ملل بوده‌اند. نکته قابل توجه واکنش‌هایی است که پس از پذیرش دولت فلسطین صورت گرفته است.

همین جا لازم است به این نکته اشاره شود که از سال 1974 سازمان آزادی‌بخش فلسطین به عنوان عضو ناظر غیر دولتی در سازمان ملل مورد شناسایی قرار گرفته بود و این عضویت در سال 1988 ارتقا یافته و این‌بار نمایندگی فلسطین (بدون اشاره به دولت) به عنوان کیان ناظر مورد توافق قرار گرفته بود که تا پنج شنبه گذشته ادامه یافت. بنابراین آنچه این‌بار برای فلسطین و فلسطینی‌ها مهم است پذیرش دولت فلسطین است. معنای این جمله این است که از این پس اعضای سازمان ملل، دولت فلسطین را به رسمیت شناخته و با آن ارتباط دیپلماتیک برقرار خواهند کرد،‌ دیگر آنکه دولت فلسطین می‌تواند عضو سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی وابسته به سازمان ملل و غیر وابسته به سازمان ملل شود، وارد سازمان‌هایی چون سازمان بهداشت جهانی فائو و غیره گردد و مهم‌تر اینکه می‌تواند عضو دادگاه بین المللی کیفری (ICC) مستقر در رم شود و پرونده شکایات خود را علیه اسرائیل از طریق دادستان کل پیگیری کند به ویژه آنچه مربوط به اشغال و شهرک‌سازی در داخل مرزهای 67 و اطراف بیت المقدس می‌باشد.حتی در صورت اتفاق جدید منجر به ترور یا آدم ربایی و یا بحث جنایتکاران جنگی را می‌تواند از طریق این دادگاه ارائه دعوا کند.

بر همین اساس است که آمریکا و انگلستان حمایت خود را از پذیرش دولت فلسطین در سازمان ملل مشروط به تعهد محمود عباس به عدم پیوستن به این دادگاه و یا عدم طرح دعوا در این دادگاه نمودند. برای دادستان کیفری رم از این به بعد بسیار سخت خواهد بود در صورت ارائه دعوا از سوی دولت فلسطین به عنوان عضو سازمان ملل از آن استنکاف کند. در حالی که اگر این دعوا از سوی یک نهاد یا سازمان و یا یک کشور غیر عضو ارائه شود فشار سیاسی کمتری را در صورت رد آن متحمل خواهند شد. به هر صورت آمریکا و انگلیس همچنان بر این اعتقادند که دولت فلسطین باید از طریق مذاکرات دو جانبه با اسرائیل و بدون پیش شرط ایجاد می‌شد. بنابراین کلینتون از رای به دولت فلسطین اظهار تاسف نموده و گفته است فرصت برقراری صلح از این پس کاهش یافته است، مواضع جنبش حماس نیز پس از پذیرش قابل تامل است. حماسی‌ها که در سال گذشته نسبت به اقدام محمود عباس بسیار بدبین بوده و شناسایی فلسطین را تلویحا فراموشی سرزمین‌های اشغالی 48 و از دست دادن حق بازگشت آوارگان 48 گفته بودند،‌در روز پنج شنبه پس از تصویب اکثریت اعضای سازمان ملل از آن استقبال چشم‌گیری نموده و خالد مشعل به اسماعیل هنیه این اتفاق را مکمل پیروزی جنگ 8 روزه غزه نامیدند.

در داخل کیان صهیونیستی نیز واکنش‌های متفاوتی وجود داشت،‌تندروها، نتانیاهو را متهم به کم‌کاری، بی‌تحرکی و بی‌تفاوتی در ایجاد دولت فلسطنیی کرده و معتقدند فلسطین همواره باید در قالب خودگردان با اختیارات محدود و هماهنگ با اسرائیل باشد. در حالی که میانه‌روها از اهمیت پیوستن فلسطین به سازمان ملل کاسته و آن را صرفا حرکت نمادینی دانسته که در حقیقت تفاوتی با گذشته نخواهد داشت.

نکته‌ای که در پایان لازم است به آن اشاره شود این است که اعتراف بین المللی به دولت فلسطین به عنوان عضو ناظر در سازمان ملل متحد هرگز به معنای حل و فصل مشکلات فلسطینی‌ها نخواهد بود،‌اشغال همچنان ادامه داشته و بحث مرزها، بیت المقدس شرقی و شهرک‌های یهودی‌نشین در کرانه غربی همچنان لاینحل باقی خواهد ماند. بسیار بعید است که رژیم صهیونیستی تحت فشار نهادهای بین‌المللی اقدامی جدی به سود فلسطینی‌ها به عمل آورد.