مرتضی رضایی: امیر سرتیپ علی مجد آراء رئیس فدراسیون ورزش های همگانی در کافه خبر از چالش های پیش روی ورزش همگانی و شرایط و موفقیت های این فدراسیون پرداخت. او گفت همین که بتوانیم خانواده ها را ترغیب کنیم تا روزی 20 دقیقه ورزش کنند ، به جایی می رسیم که دیگر دغدغه جامعه کم نشاط و مبتلا به بیماری را نخواهیم داشت.
الان ورزش همگانی در چه وضعیتی قرار دارد؟مردم ما چقدر ورزش می کنند و چقدر کمبود است.
فدراسیون ورزش های همگانی با توجه به رسالتی که دارد و البته تاکیداتی که از طرف مقام معظم رهبری شده است به روند رو بهرشد خودش ادامه می دهد. ما شورای راهبردی تشکیل داده ایم تا همه کسانی که در ورزش همگانی بوده اند از کارشناسان گرفته تا روسای سابق مثل نهادهای دولتی نقش داشته باشند.برنامه ها به نوعی تدوین شده است که ورزش همگانی تا سال 1404 به نهایت کمال خودش می رسد.آن هم با شعار حرکت به سوی ایرانی شاداب،فعال و سالم.البته با شرکت حداقل 50 درصد از مردم در ورزش های همگانی.الان در کشورهای پیشرفته دنیا مانند سوئد و یا فنلاند و چین مردم بالای 70 یا 80 درصد حضور فعال دارند.به همین دلیل نگاه خوش بینانه ما این است که تا سال 1404 بیش از 50 درصد مردم را در ورزش همگانی ببینیم.در حالا حاضر تنها 21 درصد از مردم ایران به این ورزش می پردازند.
در ایران چه شاخصی برای اینکه بگوییم یک نفر ورزش می کند وجود دارد؟
وقتی می گویم ورزش همگانی نمی توانیم شخصی را که به تنهایی پیاده روی می کند را جزو آمار حساب کنیم.ما نمی توانیم با این روش ها آمار خودمان را بالا ببریم.در برخی از شهرستان ها 99 درصد مردم در ورزش های همگانی شرکت می کنند.این آمار خوبی است اما ملاک برای شاخص شدن این چیزها نیست.
شما گفتید که 50 درصد مردم شرکت کنند،ایده آل است.این آمار برای شرکت داشتن حقیقی در ورزش همگانی است یابرای اینکه آمار بالا برود؟
ما میگوییم که همه باید ورزش کنند آن هم در هر مکان و بدون هیچ محدودیت و جنسیت.شما می گویید کارمند هستید و نمی توانید در اداره ورزش کنید،اما من می گویم می شود.می توانید در زمانی مشخص همه شما از پشت میزتان بلند شوید،چند تا حرکت نرمشی انجام بدهید و دوباره سرجایتان بنشینید.من می خواهم بگویم که در همه جا می شود ورزش کرد.یک چیز دیگر هم بگویم،اگر در همه فدراسیون ها ما کمیته همگانی داشته باشیم خیلی از مشکلات حل می شود.چون در شرح وظایف فدراسیون ها اول نوشته شده که توسعه ورزش و اشاعه رشته مربوطه بین آحاد مردم.این یعنی که مثلا بسکتبال برای یک قشر خاص نیست.در دانشگاه ها ،سربازخانه ها و بسیاری از ارگان های دولتی باید رشته ها را توسعه داد.
شاخص سلامت برای هر انسان چند دقیقه ورزش در روز است؟
20 دقیقه.البته این 20 دقیقه شرط و شروط دارد.ورزش کردن مستمر در کنار تغذیه سالم.در کل اگر هر انسان 3 ساعت در هفته تمرین مستمر داشته باشد،می تواند سالم زندگی کند.
این یک اتفاق خیلی بد است که در ایران بیشتر مردم با چاقی روبرو هستند؛مردم در ایران هر کاری می کنند به غیر از ورزش کردن.
این ها همه عوامل مختلفی دارند که مهمترین آن دغدغخ امرار معاش است.آسودگی و امنیت اجتماعی و البته تغذیه سالم.متاسفانه در صدا و سیمای ما تبلیغاتی می شود که تغذیه نا سالم را به مردم القا می کند.هنوز که هنوز است در تلویزیون ما تبلیغ روغن نباتی جامد می شود.متاسفانه مردم ما فرهنگ ورزشی ندارند.ما صحبت های خوبی را با آموزش و پرورش انجام داده ایم چون برای توسعه ورزش باید از آنجا شروع کنیم.من خودم با آقای حاجی بابایی حرف زده ام و قرار شده به جای اینکه بچه ها با لباس های رنگارنگ به مدرسه بروند لباس ورزشی بپوشند.وقتی بچه ها چه دختر و چه پسر لباس ورزشی بپوشند می توانند راحت تر باشند.باور کنید که دیگر خجالت نمی کشند اما این نوع لباس پوشیدن هنوز در جامعه ما فرهنگ سازی نشده است که مردم با گرمکن بیایند و در خیابان بدوند.
مشکلی که در حال حاضر نگران کننده است این است که ضعف بدنی بین دختران باعث می شود تا نسل آینده ما به مشکل بخورد.بیماری های مختلف مفاصل،بیماری شانه،ضعف حرکتی و حتی راه رفتن.خیلی از بچه ها حتی صحیح راه رفتن را هم بلد نیستند.ساییدگی کناره کفش آنها دلیل خوبی برای این ادعا ست.
به نظر من دانش آنقدر باید بالا برود تا این شرایط درست شود.در ژاپن کودکان را آزمایش می کنند.استعداد های آنها را می سنجند.ما هم باید بیاییم و با الگو برداری استعداد های کودکانمان را کشف کنیم.هم از لحاظ ترکیبات بدنی واسکلت بندی و هم با دستگاه.ما همه این ها را می دانیم اما فضای این کارها وجود ندارد.اشکال کار اینجاست که اگر ما می خواهیم یک ورزشکار را تحویل جامعه بدهیم نباید هدفمان فقط رفع تکلیف باشد.ما باید دست در دست هم بدهیم و با محققانی که داریم طرح های رو به رشدمان را پیش ببریم.این بهتر از آن است که هیچ طرحی نداشته باشیم.علاوه بر این من فکر می کنم که با راه اندازی مراکز سنجش و استعداد یابی در مدارس می توانیم گام بزرگی را در ارتقای ورزش در ایران برداریم.
ما طرح بینایی سنجی را اجباری کردیم و اتفاقا جواب هم داد.حرف شما این است که باید طرح سنجش سلامت هم اجباری شود؟
ما باید استعداد یابم هم داشته باشیم.اگر می خواهیم به قله برسیم باید از کوهپایه شروع کنیم.من می گویم که قله افراد ورزشکار و قهرمانان هستند و کوهپایه هم مردم عادی که قهرمانان ملی از دل همان ها بیرون می آیند.من حتی می گویم به جای اینکه هزینه ها را به احداث مراکز درمانی اختصاص بدهیم بیاییم این هزینه ها را صرف ورزش کردن کنیم.همه دکترها تاکید دارند که برای سالم ماندن باید ورزش کرد.به نظرم بودجه وزارت بهداشت باید به وزارت ورزش تعلق بگیرد.اگر کسی ورزش کند،مریض می شود؟البته اتفاقات خاص هم وجود دارد.در ایران هر کس این سه نکته ای را که من می گویم رعایت کند همیشه سالم خواهد بود؛نظافت،عبادت و سوم هم ورزش کردن.
شما می گویید که بودجه وزارت بهداشت را بدهند به ورزش.اما سلامت در ایران درمان محور است.در ایران ابتدا مردم مریض می شوند و پس از آن به دنبال درمان می روند.
درست است.اما من می گویم که اگر در کنار تغذیه سالم،ورزش کردن صحیح هم انجام شود مشکل خاصی پیش نمی آید.ورزش استمرار در امر،در کمال هنرمندی است.من اگر ده روز حقوق نگیرم زندگی ام به هم می ریزد.حالا اگر ورزش هم به طور مستمر انجام نشود سیستم بدن به هم می ریزد.متاسفانه جوانان ما با یک رژیم پرکالری عجین هستند.
یعنی ما باید کاری کنیم که فرهنگ نسل جدیدمان را نسبت به ورزش کردن و تغذیه تغییر بدهیم.
پزکان خودشان می دانند که سیگار مضر است اما می کشند.ما باید پیشگیری کنیم تا به نقطه ای برسیم که بتوانیم بیماری ها را کنترل کنیم.به گاندی گفتند که برای افتتاح یک بیمارستان بیا که او گفت من را برای افتتاح ورزشگاه ببرید؛نه بیمارستان.افتخار ما این است که بیمارستان 100 تختخوابی را 1000 تختخوابی می کنیم.وزارت بهداشت باید بگوید که به خاطر سلامتی مردم ده تا بیمارستان ورشکسته شده اند و به جای آن 15 تا باشگاه ورزشی راه اندازی شده است.
مثلا در شهر آلوده ای مثل تهران ورزش کردن به ضرر مردم است.این با توصیه های شما هماهنگ نیست.
بله این را قبول دارم و شرایط نباید این طور باشد.حرف من کلی است و مربوط به یک شهر نمی شود.اما ورزش همگانی آن هم در شرایطی که خانواده ها در کنار هم هستند می تواند روابط اجتماعی را بالا ببرد.
این را قبول دارید که مردم اویل به خاطر پراید و جوایز ورزش می کردند.الان فکر می کنید که چند درضد مردم فقط به خاطر خود ورزش به پارک ها و مکان های عمومی می آیند؟
اویل خیلی ها انتقاد می کردند که مردم به خاطر پراید می آیند.اما ما سیاست ها را تغییر دادیم.الان تجربه کرده ایم که مردم به خاطر پراید نمی آیند.ما در خیلی از استان ها نه خودرویی گذاشته ایم و نه لباس ورزشی.اما باز مردم می آیند.این دارد برای ما تبدیل به یک فرهنگ می شود که مردم با در دست داشتن پرچم ایران پیاده روی کنند.شما می گویید که ما چرا جایزه می گذاریم؟من می گویم وقتی یک بچه در مدرسه نمره بیست می گیرد به او جایزه می دهند.خود خدا برای انجام دادن کارهای خوب برای بچه ها پاداش تعیین کرده است.هیچ ایرادی ندارد.ما هیچ کس را مجبور نمی کنیم که بیاید و ورزش کند.گوته می گوید رفتن تصمیم می خواهد و اجرای آن قدرت.آدم بدون بال نمی تواند پرواز کند.تصمیم به ورزش کردن همیت می خواهد و اجرای آن قدرت.متاسفانه ما از این برنامه ها نداریم.مردم باید خودشان به سلامتی شان اهمیت بدهند.نماینده های خارجی که به ایران آمده بودند از تعجب چشمانشان گرد شده بود.وقتی دیدند که 200 نفر دارند با هم ورزش می کنند تعجب کرده بودند.در کشورهای آنها 20 یا 30 نفر می روند در کنار ساحل و ورزش مختصری انجام می دهند اما در ایران این طور نیست.البته ورزش انفرادی که آنها می کنند کامل تر است.من به جرات می گویم که بعد از فوتبال پرطرفدارترین رشته ورزشی آیروبیک و آمادگی جسمانی است.چون در سرتاسر ایران همه باشگاه ها دارند این ورزش را ارتقا می دهند.
الان باشگاههای ورزشی(پرورش اندام)که بخش عمده ای از سرمایه ورزش ایران(جوانان و نوجوانان) را در اختیار دارند زیر نظر شما فعالیت می کنند؟
نه،آنها زیر نظر فدراسیون پرورش اندام هستند.اما حرف من چیز دیگری است.در هر محله ای ممکن است جوان ها ساعت ها آیروبیک کار کنند.اسم این را می گوییم آمادگی جسمانی.مثالی برای شما می زن.ورزش پارکور را خیلی ها می گویند خطرناک است و از جور چیزها،اما اگر این جوان ها تحت کنترل باشند و بشود هدایتشان کرد خیلی هم ورزش خوبی است.ما الان با گیشن در ارتباط هستیم و هر هفته رکوردهای تازه ای را ثبت می کنیم.تا پیش از این هیچ برنامه ریزی برای کارمندان دولت نشده بود اما ما آمده ایم و مسابقات کارمندان دولت را راه اندازی کرده ایم.
نقش دولت در راه اندازی و پیشرفت ورزش همگانی چقدر می تواند باشد.آیا بدون همکاری دولت می توان به ارتقای ورزش همگانی فکر کرد؟
آقای ژاک روک 65 تا فاکتور برای پیشرفت ورزش همگانی پیشنهاد داده اند که مهمترین آن مشارکت دولت است.ما مصوبه ای گرفته ایم که دولت از طریق شهرداری ها زیر ساخت ها را کامل کند.ورزش همگانی مدیریتی خاص می طلبد.الان نیروهای مسلح برای خودش کار می کند.آموزش و پرورش همینطور،زندان ها و ...اگر همه این فعالیت ها نهادینه شود بازدهی بهتری خواهد داشت.
این دقیقا همان کاری است که به نظر به بن بست رسیده؟!
شورای راهبردی ما همه هماهنگی های لازم را انجام داده است.شعار ما این است که ورزش همگانی بدون هیچ موقعیت مکانی و بدون محدودیت جنسی.اصلا برای ما اهمیتی ندارد که مثلا شهرداری تهران یا شهرداری اصفهان ادعا کنند آنا متولی ورزش همگانی هستند.مهم به هدف رسیدن ما است.
در حقیقت شما این آمادگی را دارید تا سیاسیت گذاری و البته نظارت کنید.
دقیقا.ما هیچ اصراری نداریم تا همه کارها را خودمان انجام بدهیم.من یک پیشنهاد دیگر هم بدهم؟اینکه تا وزیر ورزش نخواهد اتفاقی نمی افتد.ایشان باید مصوبه ای را به دولت تقدیم کنند تا هفته اس سه ساعت ورزش کردن در ایران باب شود.
شما از آقا وزیر می خواهید اگر خواست ورزش کند کفش ورزشی بپوشد؟
الان در پیاده روی ها اما جمعه شهرستان،فرماندار،بخشدار و همه و همه با لباس ورزشی شرکت می کنند.
در حال حاضر پارک ها مکان هایی هستند که خیلی از خانواده ها اجازه نمی دهند تا فرزندانشان در آنجا فعالیت ورزشی کنند.شما چه برنامه ای برای پارک ها دارید؟
ما یک دستور العملی به پارک ها داده ایم که هرگونه فعالیت ورزشی باید زیر نظر فدراسیون ها و با ارائه مجوز باشد.خوشبختانه همکاری های لازم صورت گرفته است و خیلی از مشکلات حل شده است.
در بحث نظامی و ورزش کردن سربازان با پوتین چه نظری دارید؟
یک سرباز اگر آمادگی جسمانی نداشته باشد چطور می تواند فعالیت هایی را که از او می خواهند انجام بدهد.یک سرباز اگر آمادگی جسمانی نداشته باشد و به جنگ برود،اگر نتواند در حملات به عقب برگردد که اسیر می شود.یک سرباز باید بتواند از میهن دفاع کند و برای این دفاع کردن باید آمادگی جسمانی اش بالا باشد.وقتی یک فوتبالیست زمین می خورد به راحتی از روی زمین بلند می شود چون آمادگی جسمانی دارد اما اگر یک فرد عادی زمین بخورد چه اتفاقی می افتد؟به هر حال تمام هدف ما چه در جامعه چه در پادگان ها و چه در ارگان های دولتی توسعه ورزش همگانی است که خوشبختانه روند رو به رشدی را طی کرده است.
251 41
نظر شما