تیم ملی فوتبال امید ایران 40 سال است که به المپیک نرفته. در تمام این ادوار ما مشکل مشارکت داشتیم. به این ترتیب که مربی تیم ملی بازیکنانش را می‌خواسته و باشگاه‌ها هم بازیکنان را در اختیار تیم ملی نگذاشته‌اند. تیم ملی بزرگسالان ما هم همین مشکل را دارد. باشگاه‌ها باید بازیکنان خود را به تیم ملی بدهند و ما چاره‌ای نداریم جز این نداریم. در شرایط فعلی فدراسیون مجبور می‌شود لیگ را به خاطر مسابقات ملی تعطیل کند. اگر خود من هم مربی تیم ملی بودم درخواستم این بود که بازیکنان مدت بیشتری در اختیار تیم باشند. سال گذشته برای تیم ملی امید می‌گفتم بازیکنان دو ماه و نیم در اختیار تیم ملی باشند که به مشکل خوردیم.
اگر من جای کروش باشم دوست دارم بازیکنان در اختیار تیم ملی باشند و اگر سرمربی یک باشگاه باشم دوست دارم بازیکن در اختیار باشگاهش باشد. نمی‌شود هیچ کدام از آن‌ها را مقصر دانست و به عبارتی هر دو طرف حق دارند. اینجا ما دو مشکل بزرگ داریم و موضوع این است که باید به کدامیک بیشتر اهمیت بدهیم. به نظرم باید برای این موضوع اولویت بندی کنیم و حق را بدهیم به تیم ملی. از طرفی وقتی که زمان بیشتری به تیم ملی می‌دهیم و بازیکنان را در اختیار کروش می‌گذاریم، توقعات از تیم ملی بالا می‌رود و ما هم باید تغییرات را در بازی تیم ملی مشاهده کنیم.
کروش هم بازیکنان را از 6 ماه قبل نمی‌خواهد، او قطعا یک هفته یا 10 روز زودتر از مسابقه، تیمش را می‌خواهد که توقع خیلی زیادی نیست. به هر حال افرادی که مربی تیم ملی می‌شوند، همیشه این دغدغه را دارند که بازیکنانشان را کی در اختیار می‌گیرند و باید در این زمینه دغدغه‌های سرمربی تیم ملی را کم کنیم.
43 43
نظر شما