ساعت هشت صبح تلفن زنگ زد و صدایی مهربان از پشت گوشی گفت که من همایون خرم هستم و می‌خواهم آخر هفته کنار هم کنسرت دهیم. ابتدا فکر کردم کسی من را سر کار گذاشته است؛ آخر استاد همایون خرم کجا و من کحا؟ اما تنها چند لحظه طول کشید تا مطئن شوم یکی از رویا‌هایم تحقق پیدا کرده است. استاد از من خواست تا همان روز به دیدارش بروم تا در باره اجرایی که دو روز بعد روی صحنه می‌رود، با هم گفتگو کنیم.
سال 1378 بود و من تنها 21 سال داشتم و اینکه بتوانم روی صحنه در کنار استاد بزرگی چون همایون خرم پیانو بزنم، یک اتفاق بزرگ در زندگی‌ام به شمار می‌آمد. برای همین زمانی که گوشی تلفن را گذاشتم، برای چند دقیقه این سو و آن سو پریدم و با صدای بلند همه اهل خانه را خبر کردم.
پنج شنبه و جمعه آن هفته، کنسرت ما در تالار وحدت روی صحنه رفت و در آن من با پیانو، ساز ویولن استاد خرم را همراهی کردم. چون از سال‌ها قبل با قطعات و آثار ساخته شده ایشان آشنا بودم و برنامه هم در قالب بداهه اجرا می‌شد، از آن تجربه سربلند بیرون آمدم.
از کودکی با آهنگ‌های استاد آشنا بودم و آن‌ها را می‌نواختم. اواخر دهه 60 هم در منزل استاد جواد معروفی که استاد پیانوی من بود، برای نخستین بار ایشان را از نزدیک دیدم. سال 1371 در حالی که تنها 14 سال داشتم، از استاد همایون خرم اجازه گرفتم تا قطعه «طاقتم ده» را با پیانو اجرا و ضبط کنم که در آلبوم «باغ به باغ» منتشر شد.
تجربه‌هایی که بین سال‌های 1368 تا 1378 روی آثار ایشان انجام دادم، مهم‌ترین دلیلی بود که استاد خرم را برآن داشت تا از من برای همکاری دعوت کند. بعد از کنسرت سال 1378، پنج بار دیگر هم این افتخار را داشتم تا در کنار ایشان روی صحنه ظاهر شوم که آخرین بار تیر امسال در سالن میلاد نمایشگاه بین المللی تهران بود.
در تعدادی از آلبوم‌هایی هم که از سوی استاد خرم منتشر شد، به عنوان نوازنده پیانو یا ناظر ضبط همکاری داشتم که هر کدام یک کلاس درس بزرگ بود.
استاد خرم، آهنگسازی بود که آثارش مقبولیت زیادی پیدا کرده و در یاد و خاطره مردم جاودانه شده است. این آهنگ‌ها علاوه بر آنکه بسیار زیبا هستند، همگونی و هماهنگی بسیار خوبی با شعر و ترانه خود دارند. دلیل اصلی این موفقیت آن است که ایشان ابتدا آهنگ را می‌ساخت و بعدش شاعر و ترانه سرا روی آن می‌سرود؛ رویه‌ای که متاسفانه این روز‌ها برعکس شده و کار‌ها را ضعیف کرده است.
دلیل دیگر موفقیت و مقبولیت آهنگ‌های استاد، به شناخت دقیق او از علم موسیقی و آشنایی گسترده‌اش با ادبیات و فرهنگ ایران زمین بر می‌گردد. علاوه بر این نیابد از یاد برد، روح و روان هر هنرمند نیز به طور ناخودآگاه در کارش تجلی پیدا می‌کند.
همایون خرم، مرد بسیار درست کاری بود که در بینش و منش او کمتر کژی و ناراستی دیده می‌شد. دراین راستا شاید کمتر کسی بداند که از نوجوانی، هیچ یک از نمازهای استاد قضا نشد و هیچ وقت زبان او به غیبت یا تهمت آلوده نگشت.
پاکی و لطافت آهنگ‌های استاد، در واقع وامدار روحیه و منش اوست؛ از این رو می‌توان همایون خرم را هنرمندی معرفی کرد که چه در زندگی و چه در آثارش، مردم داری را معنی کرده است.
57245
نظر شما