محمد درویش، کارشناس محیط زیست در میزگردی در خبرآنلاین با بیان این مطلب، درباره شاخص سرزمین شاد توضیح داد: دو مقوله محیط زیست و سلامت روانی افراد کاملا به هم مرتبط هستند. وقتی زمین و هوا و آب آلوده می‌شود، وقتی موجودیت حیات گیاهی و جانوری به خطر می‌افتد، مردمی هم که در این سرزمین زندگی می‌کنند، از ضریب شادمانی کمتری برخوردارند. به همین دلیل هم است که در رتبه‌بندی این شاخص، بین 151 کشور دنیا امریکا و روسیه و سایر کشورهای ثروتمند اروپایی در صدر جدول نیستند بلکه کاستاریکا، ویتنام، گواتمالا، پاناما و ونزوئلا هستند که جزو 10 کشور اول دنیا هستند. رتبه امریکا 105 و رتبه روسیه 122 است.
او درباره وضعیت ایران از لحاظ این شاخص‌ها نیز گفت: ایران در این رتبه‌بندی در سال 2006، در جایگاه 68 بود اما در سال 2010 سقوط کرد و به 81 رسید. این نشان می‌دهد که با این که وضعیت ما هنوز از بسیاری کشورهای صنعتی بهتر است اما روند شتابناک افت را طی میکنیم. این هم به آن دلیل است که یکدفعه و بدون در نظر گرفتن ملاحظات زیست‌محیطی و بدون ترمز می‌خواهیم رشد اقتصادی زیادی را تجربه کنیم. به عنوان مثال این که می‌خواهیم در کوتاه‌ترین راه، خط لوله اصلی گاز عسلویه را به مرکز کشور برسانیم و می‌گوییم مسیر باید از دل جنگل‌های دنا رد شود، 30 هزار درخت بلوط را قطع میکنیم برای این که این مسیر در کوتاه‌ترین راه اتفاق بیفتد و متوجه نیستیم این کوتاه‌ترین راه می‌تواند چه خسارت‌های گرانباری را به سرمایه‌های زیستی این کشور وارد کند.
عضو هیات علمی موسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع کشور ادامه داد: عین این اتفاق در جاده‌سازی یا در جانمایی مراکز صنعتی هم در حال وقوع است، و حتی عین این اتفاق سبب شد دریاچه ارومیه را به عنوان یک قطب تنظیم‌کننده تعدیل اقلیمی و ظرفیت گرمایی ویژه در شمال غربی کشور از دست بدهیم. با ترویج شتابان خودکفایی در کشاورزی، وسعت اراضی کشاورزی را در کمتر از 20 سال، از 320 هزار هکتار به 680 هزار هکتار رساندیم. آبی به حجم 3.6 میلیارد مترمکعب را به کشاورزی اختصاص دادیم و یادمان رفت که حقابه طبیعی دریاچه ارومیه 3.1 میلیارد هکتار است و از دست رفت و حالا دریاچه ارومیه تبدیل شده به یک کویرزار 390 هزار هکتاری و همان ذرات نمک و خاک هم سلامتی مردم را تهدید می‌کند و هم اراضی کشاورزی را از حیز انتفاع خارج می‌کند.
درویش همچنین با بیان این که «اینطور نیست که فکر کنید اصرار ما بر پایبندی بر موازین حفظ ملاحظات محیط زیستی یک اصرار لوکس است»، گفت: اتفاقا این اصرار باعث می‌شود کیفیت زندگی به صورت درازمدت برای نسل امروز و فردا حفظ شود و خسارت‌های اقتصادی کشور کم شود. این یک اصل یکصدساله محیط زیستی است که برای حکومت بر طبیعت باید از قوانین آن پیروی کرد. ما این قانون را برای نمایش توانمندی‌های دولت متبوع خودمان زیر پا می‌گذاریم و خسارت آن را نسل‌ها و نسل‌ها بعد می‌پردازند. چرا ما باید در کشوری که در کمربند خشک دنیا قرار گرفته است و میانگین بارندگی آن یک سوم میانگین جهانی است، همه فشارها را بگذاریم روی خودکفایی در کشاورزی؟ که این کار باعث تاراج گسترده سفره‌های آب زیرزمینی شود، افزایش خشکی تالاب‌ها و دریاچه‌ها را در پی داشته باشد، به افزایش ریزگردها منجر شود و ساکنان کلانشهرها با آلودگی حاصل از آن مواجه شوند.
می توانید متن کامل این میزگرد را اینجا بخوانید.
47234
نظر شما