گرم شدن کره زمین پدیده‌ای نگران‌کننده است و البته انکارناپذیر. مقالات منتشر شده و تحقیقات دانشگاهی پرشمار، اوضاع نه چندان مطلوبِ زیستن بر کره مسکون را در آینده نزدیک تایید می‌کنند. با این حال هستند افرادی که با بدبینی آن را بلوای جهان مدرن می‌نامند و اصرار دارند نگرانی از آینده زمین یک‌سره بی‌اساس است. این نگاه توام با سوظن به هیچ‌رو، مانع از کوشش جهانی برای کنترل روند دهشتناک پدیده‌ای نمی‌شود که جهان‌گرمایی نام گرفته است. آش آن قدر شور است که دبیرکل سازمان ملل متحد هم وارد گود شده و دست کمک به سوی رهبران مذهبی جهان دراز کرده است. گویی روند تغییرات اقلیمی با هیچ کشوری شوخی ندارد.
کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد در کپنهاک با هدف برون‌رفت از وضع موجود کمتر از یک هفته دیگر کار خود را آغاز می‌کند. سران کشورهای جهان گردهم می‌نشینند تا راه حلی فراتر از حوزه‌های نظری بیابند و آن را با سایر همتایان خود به اشتراک بگذارند. در این میان سفر رییس جمهوری آمریکا به پایتخت دانمارک خبرساز شد، به این دلیل ساده که اسلافش، برای موضوعات جهانی محیط‌زیست اهمیتی قایل نبودند و او مشتاقانه سنگ آن را بر سینه می‌کوبد. اوباما پیشتر گفته بود اگر حضورش مفید باشد در این اجلاس بین‌المللی شرکت خواهد کرد.
از سوی دیگر، سکاندار محیط‌زیست ایران اعلام کرده که رییس کابینه دهم نیز راهی کپنهاک می‌شود. به علاوه پایتخت دانمارک مقصد شهردار تهران هم هست تا گزارشی ارائه دهد از اقدامات شهرداری تهران از کاهش مصرف گازهای گرماساز.
کنفرانس پیش‌رو فرصتی است برای ایران تا از دستاوردها و نگرش‌های جدید پیرامون این حوزه آگاه شود و دریابند موضوعات زیست‌محیطی فراتر از حد تصور آنان تراژیک و غم‌افزاست به طوری که باید آن را بیش از پیش جدی گرفت و با فرمان و دستور از بالا کار به سامان نمی‌شود. همکاری دسته‌جمعی و همدلی ملی شاید کشتی توفان‌زده را به ساحل برساند اما عاقبت تک‌روی بی‌تردید غرق شدن است.
دریافت کمک از سایر کشورهای با علم و فن فرصتی دیگر را رقم می‌زند برای ایران که رتبه چهارم تولید گازهای گلخانه‌ای و گرماساز را در میان کشورهای جهان یدک می‌کشد. البته می‌توان از موقعیت پیش‌آمده در دفاع از حقوق سایر ملت‌های بی‌پناه بهره برد و نام ایران را بار دیگر به صفحه نخست روزنامه‌ها و سرخط مهمترین خبرها کشاند. اما چنین شیوه‌ای نه از مشکلات محیط‌زیست کشور می‌کاهد و نه دیگران را هراسی به دل می‌اندازد. بدین‌ترتیب برای حل معضلات محیط‌زیستی، که گریبان تک‌تک ایران‌نشینان را بیش‌وکم گرفته، باید با آزمون و خطا پیش‌رفت و دل به دست توانگر وطنی خوش کرد تا شاید روزی کاردآجین شدن محیط‌زیست ایران را درمانی فراهم کند. اما آن روز دیر نخواهد بود؟
نظر شما