جنس اعتراضات عراق!

در این جا می خواهیم درباره تظاهراتی که در عراق برگزار می شود، به خصوص در روزهای جمعه هر هفته صحبت کنیم. مناقشه ای گسترده بر سر دلایل تشدید تظاهرات جریان دارد و همه این سوال را می پرسند، آیا باید در کنار تظاهرکنندگان بایستیم یا در کنار دولت؟
ما علیه دولت می ایستیم زمانی که ببینیم واقعا اشتباهی صورت گرفته است و هیچ مسئولی نیست که این اشتباه را به گردن بگیرد، یا زمانی که دولت خطایی مرتکب شده باشد که مصالح ملت را زیر سوال برده است و خطرهایی را متوجه آنان کرده باشد.
ما همچنین در برابر هر گونه تظاهراتی که بخواهد فضای عمومی را متشنج کند یا دستور العمل های دیکته شده از خارج را اجرا کند یا آب به جوی دشمن بریزد و از آب گل آلود ماهی بگیرد و مصالح ملت و کشور را به مخاطره بیندازد و فجایع گسترده ای به وجود بیاورد، می ایستیم.
آزادی انجام تظاهرات همانند آزادی رسانه ها و آزادی بیان و تاسیس احزاب و تمامی آزادی های سیاسی دیگری که قانون اساسی آن را ممکن دانسته، حق مسلم هر ملت و تشکل و جریانی است. نیروهای امنیتی نیز وظیفه دارند که امنیت آنها را به بهترین شکل ممکن بی‌کم و کاست تامین کرده و اجازه ندهند که حتی یک گلوله طرف آنها شلیک شود، همان طور که بارها دیدیم در دیوانیه و بصره و جاهای دیگر رخ داد. مردم برای سرنگونی مسئول یا مقامی که از عملکرد آن ناراضی هستند، شعار می دهند و خواستار سرنگونی او هستند. تظاهر کنندگان برای کارهایی که مقبول است یا مقبول نیست تظاهرات می کنند، این چیزی نیست که بر کسی پوشیده باشد. مساله در این جا این نیست که آیا با شعارهایی که می دهند، موافقیم یا مخالف. بلکه مساله احترام به نظر دیگران مادامی که اظهار نظر در چارچوب قانون و بر اساس اصول دموکراتیک و انجام آن از راه های مسالمت آمیز باشد، است، تظاهراتی که باعث تخریب اموال عمومی نشود و مصالح کشور را معطل نگذارد.
مسئول باید به مطالبات توجه کند. و اگر واقعا مطالبات به حق بودند، آنها را اجرا کند. و اگر خارج از توان یا ظرفیتش بود باید با حفظ امانت کامل شرح مسئولیت کند و مسئولیت امور را بپذیرد. اگر واقعا صادق باشد و حرف راست را بزند و عملا نیز ثابت شود که او راست می گوید عقلا و افراد بی غرض قطعا حرف او را خواهند پذیرفت، حداقل خواهند گفت که آن چه در توانش بوده را انجام داده است.
ملت خود همیشه مسئول فاسد و ناکارامد یا افرادی که برای منافع دیگران کار می کنند یا به دنبال منافع شخصی یا حزبی هستند را برکنار می کنند و خود آنها را محاکمه می کنند. برای همین اگر مسئولی تلاش کرد که مردم را فریب دهد باید بداند که خودش را فریب داده است و حتی اگر هزاران وعده و وعید بدهد اگر مردم احساس کنند که دیگر فرصت جبران ندارد قطعا او را برکنار خواهند کرد.
و اگر هدف از این تظاهرات تنها این باشد که دولت و حکومت تعطیل شوند و حیات عمومی مختل شود و در روند سیاسی کشور چالشی به وجود آید، باز هم خود مردم وارد عمل خواهند شد و آب حیات را از آنها قطع خواهند کرد. قبل از این که مسئولان خود دست به کاری بزند این مردم هستند که آْنها را بایکوت می‌کنند و از همه چیز را بر آنها می‌بندند.
اما اگر هدف تظاهرکنندگان دفاع از اصول دینی و ملی و دفاع از آزادی‌ها و حمایت از دموکراسی و خلاص شدن از نظام طایفه‌ای و حزبی و تعصبی باشد و بخواهند که مسئولان را زیر نظر داشته باشند و آنها را پاسخگو کنند و بخواهند با تروریسم و فساد و عدم امنیت مبارزه کنند، کاملا به حق و قانونی است. مردم حق دارند که خواستار افزایش خدمات، ایجاد فرصت‌های شغلی توسط دولتشان باشند، دولت نیز وظیفه دارد که این خواسته‌ها را عملی کند. در غیر این صورت وجود دولت معنایی ندارد. دولتی که نخواهد مطالبات مردم و حقوق ملت و شهروندان را تامین کند، واقعا وجودش چه معنایی دارد. کما این که اگر اعتراض‌ها به چیزی غیر از این باشد نیز معنا و مفهومی ندارد. حال سوال این است که اعتراض‌های مردم در استان‌های سنی‌نشین واقعا از چه جنسی است؟
*عادل عبدالمهدی، معاون مستعفی رئیس جمهوری عراق این یادداشت را به طور اختصاصی برای خبرآنلاین نگاشته است.

49263