ایرانیها لباس پوشیدن بلد نیستند

مریم صدرالادبایی-زهرا تالانی: برای ارائه پوشش اسلامی، از سال 85 تلاش هایی شد و نمایشگاه هایی هم به منظور معرفی مدل های ایرانی برگزار شد. اما هیچ کدام از این مدل ها در تن زنان و دختران ایرانی دیده نشد. برای پاسخ به این سوال میزگردی را با حضور فرحناز قندفروش، عضو کمیته تحقیق و پژوهش کارگروه ساماندهی مد و لباس، ناهید هداوند، اسماعیل یزدانی طراح مد و لباس و فرامرز فرمانی طراح برگزیده نمایشگاه مد و مانتو برگزار کردیم. که خلاصه ای از آن را می خوانید؛

خانم قند فروش به عنوان کسی که سالهاست در این زمینه کار کردید و حتی مسئولیت اجرایی هم داشتید الان وضعیت جمایت از مد و لباس را چگونه ارزیابی می کنید؟
قند فروش: بحث مد و لباس تقریبا بعد از بیانات مقام معظم رهبری در مورد طراحی و ارائه لباس های ملی توسط خودمان، از سال 85 در مجلس مطرح شد و بعد از دولت نهم به نظر رسید با توجه به رویکردهایی که این دولت دارد و وضعیتی که در جامعه مشاهده می شد، در این دولت باید موضوع حجاب و مد و لباس به صورت جدی تری پیگیری شود. بنابراین کمیسیون فرهنگی مجلس در سال 85 شروع به بررسی طرحی کرد که از طرف یکی دونفر از نماینده ها ارائه شده بود و نهایتا در سال 86 به صحن مجلس آمد و تصویب شد.قانون ساماندهی مد و لباس بسیاری از مجموعه هایی را که می توانستند در این مورد فعالیتی کنند مشخص کرده بود و وظایفی برای آن ها تعیین کرده بود که این مجموعه ها باید در مسیر پوشش قابل قبول در کشور فعالیت بکنند تا در نهایت تغییر پوشش افراد کشورمان را و بخصوص در زنان داشته باشیم. خب تهیه و تصویب شیوه نامه اجرایی این قانون در وزارت ارشاد که من هم عضو گروه تهیه کننده آن بودم، مقداری طول کشید اما بالاخره در اردیبهشت سال 87، این شیوه نامه آماده شد و به کارگروه ساماندهی مد و لباس که رئیس جمهوری، وزیر فرهنگ و ارشاد را به عنوان رئیس آن معرفی کرده بود و وظیفه اصلی پیگیری وضعیت مد و لباس را به عهده ایشان گذاشته بود، ارائه شد; به دنبال دستگاه های مختلف هم موظف شدند که در جلسات این کارگروه شرکت کنند.جلسات این کارگروه هم مرتب تشکیل می شد اما به هرحال تصویب آن در این کارگروه، مدتی طول کشید و در نهایت در اوایل تابستان 87، این شیوه نامه به صورت رسمی به مجموعه ها ابلاغ شد و بالاخره مسیری را برای حرکت مشخص کرد.
از آن سال تا کنون حرکتهایی شد و خود من سه دوره نمایشگاه زنان سرزمین من را برگزار کردم اما تمام این سالها متوجه شدم که لباس و مد را نمی توان در حوزه دولتی پی گیری کرد بلکه دولت باید تسهیل کننده و نظاره گر باشد تا از قانون تخطی نشود نه اینکه هم عرض ما قرار گیرد.یعنی دولت به جای ورود مسقیم تسهیل کننده و حامی باشد. به باور من، برای مسئله ی مد و لباس ، بیش از هر چیز باید در حوزه فرهنگ و هنر به دنبال پاسخ باشیم و با دعوت به زیبا پوشیدن، مخاطب حجاب گریزمان را به پوشش دعوت کنیم. با همین رویکرد، ما یکی از معدود کاراهایی را که در قالب هنری و حتی تحت نام ملی ، درست پوشیدن را تبلیغ و ترویج می کرد انجام دادیم.

 
یعنی نباید دولت در این حوزه وارد شود؟
فرمانی:اما ما در کشوری زندگی می کنیم که دولت در تمام حیطه های نظارت دارد بنابراین من معتقدم که دولت باید حضور داشته باشد و این کار را ساماندهی کند.
هداوند:به نظر من هم دولت حتما باید در بحث مد و لباس نظارت کند.
یزدانی:نه من هم با خانم قند فروش موافقم دولت باید بستر را فراهم کند و دخالت مسقیم نکند.اینکه در دنیا ما مارکهای شناخته شده داریم و طراحان موفق هستند برای این است که دست بخش خصوصی باز است و دولت فقط نظاره گر است.

چرا با وجود برگزاری نمایشگاههای مد و لباس تولیدکنندگان ما از طراحان داخلی استفاده نمی کنند؟
هداوند:برای اینکه تولیدکنندگان ما ارتباط خوبی با طراحان ندارند.ما اصلا راضی نیستیم آنها در نمایشگاهها حضور داشته باشند چون مدلها را می دزدند و خودشان تولید می کنند تا هزینه ای به طراح ندهند.الان که مدل سنتی مد شده در نمایشگاه مدلها را دیدند و رفتند خودشان سفارش دادند.
یزدانی:چون طرح ها دیده نمی شود.تولیدکنندگان انتظار دارند ما رایگان طرحها را در اختیار آنها بگذاریم در حالی که چنین چیزی امکان ندارد.در این شرایط طبیعی است که طراحان ما توان رقابت با کالای چین و ترک ندارند.
قندفروش:بحث فرهنگی و تجاری کاملا با هم متفاوت است. تولیدی‌ها به دنبال پوشش بازار با لباس‌های ساده و ارزان هستند تا بتوانند بازار را برای اقشار خاص حفظ کنند از سوی دیگر بسیاری از طراحان با استفاده از پارچه‌های گران قیمت که عموما سنتی هستند تولیداتی را ارائه می‌دهند که قیمت‌هایی کاملا متفاوت از بازار را دارند و قابل استفاده برای همه اقشار نیستند.
فرمانی: ما طراح خوب داریم اما مجال عرضه ندارند. تولیدکننده باید طراح را انتخاب کند اما نه سواد دارد و نه شناخت و فقط پول دارد و به فکر افزایش سودش است. یکی از دلایلی که تولیدکنندگان سراغ طراحان نمی آیند تفکربازاری حاکم بر تولیدی ها به منظور رسیدن به سودبیشتر است. درحالی که اگر تولیدکننده ها مانند برندهای جهانی دنبال طراح باشند طرحشان فراتر از جامعه خواهد رفت و با استقبال بیشتری روبرو می شود.

این مدها از کجا می آید؟
یزدانی:یکسری از تولیدکنندگان ازکشورهای ترکیه و اروپا طرح می آورند البته آنها مانتو ندارند و از مدل پالتوی آنها بر می دارند و تولید انبوده می کنند.

به نظر شما چرا تا ایرانیها نمی دانند که هر کجا چه لباسی باید بپوشند؟مثلا لباس شب با تولد و مناسبت دیگر تفاوتی ندارد؟
فرمانی: باید لباسها مناسب با مکان باشد و این خیلی مهم است الان مردم ما نمی دانند کجا چه لباسی بپوشند. درسال‌های اخیرطرح‌هایی مد شده است که تمامی افراد از پیر و جوان از این طرح‌ها استفاده می‌کنند تنها به این دلیل که طرح دیگری در بازار وجود ندارد. زمانی که طرحی به وفور عرضه شود مردم تنها از همان طرح و مدل خاص پیروی کنند.بحث فرهنگ سازی علی الخصوص به واسطه رسانه های ملی بسیار حائز اهمیت است اما به اعتقاد من باید تنوع طرح‌ها در جامعه تا اندازه ای باشد که به اصطلاح دست مردم باز بوده و به میل خود طرح های مورد علاقه شان را انتخاب کنند بعد از آن نوبت طراحان است که این مد را به سمتی بکشانند که با فرهنگ و عرف جامعه هم خوانی داشته باشد.
قند فروش: باید چگونه پوشیدن و مناسب پوشیدن را بیاموزیم.هنوز بسیاری از خانمها نمی دانند که برای مهمانی شب چه لباسی باید بپوشند در حالیکه در کشورهای اروپایی از لباس پوشیدن یک خانم یا آقا می توان فهمید که چه کاره است یا به کجا می رود. به نظر من،هنوز ایرانیها فرهنگ لباس پوشیدن ندارند.
47232