پارلمان خوش اقبال شهر/ پرونده

امید کریمی: اقبال چهارمین دوره انتخابات شورای شهر و روستا، بلند بوده است. اگر در شورای اول فقط سیاسیون استقبال کردند و اگر در شورای دوم یکی از برادران خادم پا به عرصه گذاشت و اگر در دوره سوم، سه ورزشکار, عضو شورا شدند، برای شورای چهارم، به اندازه تشکیل یک فراکسیون حداکثری در شورای شهر 31 نفره، ورزشکار و هنرمند ثبت نام کرده است؛ خواننده، هنرپیشه، مجری، طراح لباس، فوتبالیست، وزنه بردار، کشتی گیر، تکواندوکار و ... (اینجا، اینجا، اینجا، اینجا، اینجا، اینجا، اینجا، اینجا، اینجا و اینجا)

بگذریم که مانند شورای اول وزیران و مدیران و منصوبان دولت هم پا به عرصه گذاشته اند، (اینجا، اینجا و اینجا) بخشی هم از مدیران شهرداری در دوره های مختلف مخصوصا دوره فعلی هستند.

پارلمان شهر، هیات منصفه شهر، شورای شهر، انجمن شهر و یا هر نام دیگری که می خواهید بر آن بگذارید، (اینجا) اصلا کجاست که این همه هواخواه دارد؟ حدود 4 هزار نفر در تهران و 300 هزار نفر در تمام ایران. 

آیا جایی است برای عقده گشایی سیاسی؟ همان اتفاقی که در شورای اول افتاد و تهران را 4 سال آزگار به خواب مرگ گونه کشاند؟ یا جایی که در آن می توان رییس جمهور تعیین کرد؟ همان خروجی که شورای دوم داشت و تنها دستاورد قابل وصفش همین بود؟ یا جایی برای تصمیم سازی شهری و اندکی چانه زنی سیاسی و مطرح شدن نام هایی که تاکنون تجربه ای از مدیریت و قانون گذاری و نظارت نداشته اند؟

البته نباید فراموش کرد انتخابات شورای شهر چهارم بیش از این که بخواهد تاثیرگذار باشد، متاثر از انتخابات بزرگتری است؛ ریاست جمهوری. هرچند که برخی مانند محسن هاشمی بی خیال انتخابات ریاست جمهوری می شوند و پا به عرصه شورای شهر می گذارند (اینجا)

اما نگاه به شوراهای شهر چندان یکسان نیست. عده ای می گویند جای هنرپیشه ها و ورزشکاران نیست (اینجا) و حضور ستاره های سینما، تلویزیون و ورزش را به باشگاه ورزشی و هنری تشبیه می کنند.

عده ای هم البته نگاه دیگری دارند؛ به عنوان مثال رییس مجلس که معتقد است شوراها جای کار سیاسی نیست: "آنجایی که به کار شوراها آسیب می زند جایی است که افراد انتخاب شده به دنبال منافع مادی و سیاسی خود باشند اما اینکه این افراد دارای سلایق مختلفی باشند اشکالی ندارد." (اینجا)

البته این نگاه شاید شورتر هم حتی در منظر دولتی ها وجود دارد که پای حسین رضازاده و افسانه بایگان را هم به انتخابات شورای شهر باز کرده اند.

نگاه های دیگری هم وجود دارد. مثلا اصلاح طلبان می گوید نمی شود 10 ورزشکار و 10 هنرمند را در لیست گذاشت (اینجا) و بخشی از اصولگرایان هم می گویند سیاسی شدن شورای شهر، نقض حقوق شهروندی است (اینجا)

اما وقتی حتی حمید سوریان هم احساس می کند باید در شورای شهر دینی که به کشور دارد را ادا کند (اینجا) و بهنام ابوالقاسپور هم با آن روحیه شوخ و شنگ، با حمایت حمید استیلی و جواد نکونام هوس مدیریت کلان شهری به سرش می زند (اینجا) پس از این هم نباید انتظار داشت یک دختر دانشجو تصور کند با 700 هزار تومان می تواند عضو شورای شهر شود، حتی اگر نداند شورای شهر تهران چند عضو دارد. (اینجا)

شاید برای برخی هم جای دندان گیری نباشد که مانند محمدعلی نجفی، عطایش را به لقایش می بخشند (اینجا)

البته شروطی که برای حضور در انتخابات شورای شهر و روستا وجود دارد، هم به این حضور پر رنگ کمک می کند (اینجا و اینجا) هرچند که این شروط اصلاح شد و در دقیقه 90 رییس جمهور آن را ابلاغ کرد (اینجا و اینجا)

اما شاید بشود نظر بخشی از مردم را درباره حضور چهره های سینمایی و ورزشی در انتخابات شورای شهر  و ویژگی های یک نامزد انجمن شهر را دانست. فقط کافی است نظرات این خبر و این خبر را بخوانید.

به هر حال پیش بینی ها می گوید شورای شهر چهارم، باید تنوع بیشتری باشد. ترکیب کاندیداها که چنین می گوید.

4747