سوریان: من می دانم بهداد سلیمی چه می کشد/ رویایم رکورد موحد و مدوید است/ با بنا هم باختیم اما او نعمت است

در حقیقت من درخانواده ای ورزشی بزرگ شدم و تجربه کسب افتخار را از نزدیک لمس کرده بودم.همچنین در محله ای بزرگ شدم که قهرمانان بزرگی مثل علیرضا دبیر، هادی ساعی و خیلی های دیگر را با چشمانم می دیدم. شور و شوق مردم برای افتخارآفرینی این قهرمانان باعث شد که با انگیزه و صبر بیشتر این کار را دنبال کنم. با تمام وجود دوست داشتم کارم را ادامه بدهم و خیلی هم برای آن زحمت کشیدم، فراز و نشیب زیادی را تحمل کردم. خوشبختانه در این مسیر اشخاصی در کنارم قرار گرفتند که خیلی خوب از تجربیاتشان استفاده کردم. مثلا آقای بنا یا آقای زارع که از کودکی افتخار شاگردی ایشان را داشتم. همه اینها باعث شد که این مسیر را بهتر طی کنم. خیلی از مواقع هم دلسرد شدم و تصوری برایم ایجاد می شد که دیگر نمی توانم. اما تلاش های خودم و دلگرمی هایی که بزرگتر ها به من می دادند باعث شد که نتیجه بگیرم.

چین برای من خوش یمن هم بوده. من مدال طلا مسابقات قهرمانی جهان 2006 را در چین گرفتم و روند مدال آوری ام از همان جا آغاز شد. فقط در دو دوره از مسابفات در چین ناکام بودم که یکی از آنها گوانجو بود. در مسابقات گوانجو هم علیرغم میل باطنی ام شرکت کردم و فقط به خاطر درخواست برخی از عزیزان بود که بچه ها را تنها نگذاشتم که متاسفانه برای خودم نتیجه عکس داشت. بعد از آن هم المپیک پکن بود که آن هم شرایط خاص خودش را داشت و در واقع خودم بزرگترین مقصر ناکامی در آنجا بودم.

هر کسی به نوعی این مسئله را مطرح می کند. شاید اگر حمید سوریان در المپیک لندن هم نتیجه نمی گرفت، آنقدر امید نوروزی و قاسم رضایی توانمند بودند که من شکی به کسب مدال آنها نداشتم. برعکس این قضیه شرایط تیمی ما در المپیک پکن به گونه ای بود که اگر حمید سوریان بر حسب اتفاق مدال می گرفت دیگران نمی توانستند. این ها واقعیت هایی است که نباید آنها را با احساسات ادغام کنیم. متاسفانه شرایط تیمی در آن زمان به گونه ای رقم خورد که نتیجه ای حاصل نشود. اما خوشبختانه در المپیک لندن روحیه ای به تیم تزریق شد.

من یک چیزی را به شما بگویم. آقای بنا شخصیتی است که باید برا ورزش کشور حفظ شود چرا که با تمام وجودش برای این کار زحمت کشید اما اگر آقای بنا در المپیک پکن هم حضور داشت نمی توانست کمکی به من بکند. دلیل آن هم این است که حمید سوریان ناآماده بود. حمید سوریان در گوانجو با محمد بنا شکست خورد پس اینها را نمی توان ملاک قرار داد. فاصله شدن و نشدن از نظر من به اندازه یک تار مو است اگر در کشتی اول من در المپیک لندن آن اتفاقات نمی افتاد در حال حاضر حمید سوریان نفر بیستم المپیک بود. اتفاقات طوری رقم خورد که من توانستم مدال طلا را به دست آورم. خیلی از اشخاص هستند که لیاقت کسب مدال المپیک را دارند اما به دلیل غفلت های لحظه ای یا حتی ناداوری به آن دست پیدا نمی کنند. بنابراین علاوه بر زحمت و تلاش، محبت خدا است که شما را به خواسته ات می رساند. همانطور که من در المپیک پکن مدال نگرفتم و از این موضوع خوشحال هستم، چرا که طلا المپیک شرایط یک جوان 23 ساله را کاملا تغییر می دهد. شاید زمان مناسبی نبود و من به پختگی لازم نمی رسیدم و در زندگی شخصی خودم هم دچار مشکل می شدم. در آن زمان مصلحت به این بود که حمید سوریان به مدال دست پیدا نکند و برای من شرایطی را به وجود آورد که بدانم برای رسیدن به یک هدف باید تلاش بیشتری کرد.

برای اولین بار است که من این حرف را می شنوم. من هیچ زمان این حرف را نزدم، نه بعد از شکست ونه بعد از پیروزی. هر زمان سوالی درمورد آینده از من پرسیده می شود می گویم نمی دانم. دلیلش این است که آن لحظه نمی توانم تصمیم بگیرم. در شرایطی که شکست خورده باشی ناراحتی و اگر هم مدال گرفته باشی خوشحالی. آن لحظه زمان مناسبی برای تصمیم گیری نیست.

این اتفاقی است که نه من بلکه هر کسی هم جای من باشد دوست دارد به واقعیت تبدیل شود. باید به این مسئله توجه کرد که برای رسیدن به این افتخار نیاز به صبر است. 4 سال صبر برای رسین به المپیک برزیل کار بسیار دشواری است. در جریان المپیک لندن شاید حمید سوریان آماده ترین فردی بود که در وزن 55 کیلو گرم کشتی می گرفت. آیا 4 سال آینده هم حمید سوریان در این شرایط است؟ چیزی مشخص نیست. شخصا دوست دارم این اتفاق بیفتد و اگر بستر آن فراهم شود با تمام وجود به این افتخار حمله می کنم. وقتی در خیابان می بینم که مردم هم مرا به این کار ترغیب می کنند عشقی در وجود من ایجاد می شود. بنابراین این را وظیفه خود می دانم و سخت های آن را هم تحمل خواهم کرد اما به شرطی که یک سری شرایط مهیا شود.

حرف من این است که باید ثبات مدیریت وجود داشته باشد. وقتی ورزش ما در شرایط تعلیق قرار می گیرد و یک سری اتفاقات در خارج از کشور بر علیه ما رقم می خورد اما ما شرایط را آن طور که خودمان می خواهیم دنبال می کنیم متاسفانه این اتفاقات هم رخ می دهد. ما نمی توانیم انتخابات فدراسیون کشتی را برگزار کنیم، نفر اول فدراسیون هنوز مشخص نیست. من باید واقعیت را بگویم که آقای یزدانی خرم واقعا خوب عمل کردند. در 6 سالی که ایشان در فدراسیون کشتی حضور داشتند علیرغم آن هجمه ای که علیه او بود اما فدراسیون ثبات خاص خودش را داشت و تکلیف مشخص بود. من هم که کوچک ترین عضو محسوب می شدم چارچوب کار خودم را می دانستم. اما حالا هیچ ثباتی برقرار نیست.

جدا از درد مشترک، بهداد سلیمی یک قهرمان ملی به شمار می آید وهمچنین فردی است که از نظر محاسن اخلاقی هم شرایط خوبی دارد. من اطمینان دارم اولین چیزی که بهداد سلیمی رعایت می کند احترام به بزرگتر است، بنابراین شرایطی برای او به وجود آمده که مجبور به واکنش ها شده. به عنوان یک ورزشکار خواهش من از آقای رضازاده این است که تدبیر و سیاستی را اتخاذ کند تا این سرمایه برای ورزش کشور حفظ شود.

سوال سختی است. نه تنها من بلکه آرزوی همه مردم ایران صعود تیم ملی به جام جهانی است. همه می گویند که کشتی ورزش اول کشور است اما واقعیت این است که در کل دنیا نگاه ویژه ای به فوتبال می شود. خود من هم از اشخاصی هستم که علاقه زیادی به فوتبال دارم. شخصا در بسیاری از مسابقات برای تشویق تیم ملی به ورزشگاه رفتم. به عنوان یک ورزشکار آرزویم این است که تیم ملی فوتبال به جام جهانی راه پیدا کند. شاید بچه های تیم ملی هم تحت تاثیر شرایط سختی چنین چیزی را مطرح کردند. با توجه به شرایط مالی در حال حاضر فضای نسبتا خوبی بر فوتبال ما حاکم هست. فوتبال به صورت حرفه ای در کشور ما اداره می شود اما واقعیت این است که فوتبالیست های ما حرفه ای کار را دنبال نمی کنند. این درد و دلی است که برای بچه های ورزشی و جراید مختلف وجود داشت، فکر می کنم این باعث تحریک مثبت ملی پوشان شود تا به این صحبت ها واکنش خوبی نشان دهند و موج شادی را در جامعه ایجاد کنند. من در جریان مسابقات مقدماتی جام جهانی 98 نوجوان 14 ساله ای بودم و بعد از شکست استرالیا اشک ریختم و لذت بردم. حالا هم امیدوارم که این اتفاق تکرار شود.