این رویکرد مهم پارلمان اردن در پی شدت گرفتن حملات و تجاوزات رژیم صهیونیستی به حریم مسجدالاقصی در اشکال گوناگون و سرعت بخشیدن این رژیم به روند یهودی سازی بیت المقدس و نادیده گرفتن همه اعراف و مقررات بین المللی در این زمینه بروز کرد.
رژیم اشغالگر در این راستا در حرمت شکنی اماکن دینی و تغییر هویت معالم تاریخی اسلامی و مسیحی که میراث فرهنگی بشریت به حساب می آیند، ذره ای کوتاه نیامده و به اعتراضات مؤسسات بین المللی ذی ربط هم وقعی نمی نهد و از این لحاظ از همه خطوط قرمز عبور کرده است.
واکنش پارلمان اردن به عنوان نزدیک ترین کشور به بیت المقدس در مقابل عملکرد رژیم صهیونیستی از چند لحاظ قابل توجه است:
نخست اینکه موضعگیری صریح و قاطع پارلمان در دادن رأی مثبت به اخراج سفیر رژیم صهیونیستی و قطع روابط دیپلماتیک با این رژیم و لغو یا تعدیل توافقنامه سازش میان امان و تل آویو با عنوان وادی العربه، حکایت از اوج گیری فضای اعتراض مردمی و خشم ملی در اردن در قبال رفتارهای رژیم صهیونیستی است که بدون توجه به افکار عمومی جهان اسلام و بین المللی به نقض مقررات و تعهدات بین المللی دست یازیده و احساسات دینی بیش از یک ونیم میلیارد مسلمان را جریحه دار کرده و مورد اهانت قرار داده است.
دوم اینکه رهبران جهان عرب از جمله اردن چشم خود را بر جنایات رژیم صهیونیستی و تجاوزات آن به حریم مسجد الاقصی و بیت المقدس بسته و اهتمام خود را بر توطئه بر ضد سوریه و محور مقاومت متمرکز کرده و برای این کار متحمل هزینه های گزافی شده اند. آن ها ده ها میلیارد دلار تاکنون صرف این امر و خرید سلاح و تجهیزات و تأمین نیروی انسانی و تدارکات و لجستیک و حمایت از تروریست هایی کرده اند که پشت به دشمن اصلی کرده و در پی ایجاد و گسترش جنگ های حاشیه ای به نفع امریکا و رژیم صهیونیستی هستند.
قطعا اگر این سرمایه های مادی و انسانی صرف مقابله با رژیم صهیونیستی می شد، امروزه شاهد حرمت شکنی های روز افزون رژیم صهیونیستی نبودیم. به هرحال این وضعیت نشان می دهد که ملت های عرب و مسلمان در یک وادی و رژیم های آنان در وادی دیگرند.
سوم نکته دیگری که خشم مردم اردن را بیش از پیش برانگیخته است، سکوت رژیم اردن در مقابل اقدامات اخیر اسرائیل در نادیده گرفتن جایگاه تاریخی و حقوقی اوقاف اردن به عنوان تولیت مسجد الاقصی و اماکن دینی بیت المقدس است.
تغییر در معالم دینی و تاریخی مسجد الاقصی و بیت المقدس، ساخت شهرک های صهیونیستی نشین یا محلات صهیونیستی در بیت المقدس، ترتیب حملات اشغال مسجد از سوی شهرک نشینان و گروه های تندرو و افراطی یهودی، امنیتی کردن فضای حرم، داخل و اطراف آن به بهانه جلوگیری از درگیری ها و احتمال اجرای سناریو حرم ابراهیمی در شهر الخلیل در مورد مسجدالاقصی و تقسیم حرم میان یهودیان و مسلمانان به بهانه های امنیتی یا شیفت بندی زمانی ورود به حرم میان مسلمانان و یهودیان و در نهایت تسلط کامل اسرائیل بر مسجد الاقصی در همین راستاست، لذا سکوت دولت اردن در مقابل این اقدامات باعث انفجار فضای عمومی شده و پارلمان را باتفاق آراء به واکنش واداشته است.
چهارم اینکه مایه شگفتی است که اقدام پارلمان اردن در میان پارلمان های جهان عرب و جهان اسلام واکنشی نداشته است و دیگر پارلمان ها بویژه پارلمان های اسلامی و بین المجالس اسلامی، اقدام پارلمان اردن را به نقطه تحولی در رویکرد پارلمان ها بر ضد رژیم صهیونیستی تبدیل نکرده و عملا اولویت بندی جهان اسلام را با اولویت بخشیدن به مسئله فلسطین و آزادسازی قدس شریف تصحیح نکرده اند.
برخی از کارشناسان بر این عقیده اند که رژیم اردن با این اقدام می کوشد نارضایتی های مردم اردن از این نظام را تحت الشعاع قرار داده و تا حدی فرونشاند و در سایه آن توطئه جهانی و منطقه ای بر ضد سوریه را شدت بخشیده و اردن را در خدمت سیاست های امریکایی/اسرائیلی رژیم های مرتجع عرب قرار دهد، اما به هرحال این وضعیت نشان می دهد که رژیم اردن در وضعیت مستقری قرار ندارد و بویژه از دو سو به شدت تحت فشار است. یک سو اراده ملی و مردمی آن که خواهان اولویت بخشی به مقابله با رژیم صهیونیستی و همراهی با خط مقاومت است و دیگری اراده خارجی است که خواهان قرار گرفتن اردن در خدمت اهداف امریکایی/اسرائیلی و همراهی با رژیم های مرتجع عرب است.
در این میان این سؤال به طور جدی مطرح است که کدام اراده خواهد توانست در این کشاکش، مقدرات اردن را در دست گیرد وسیاست های آتی آن را مشخص کند؟ اراده مردمی یا اراده خارجی؟ به عبارت دیگر اردن در نهایت در کنار اسرائیل بر ضد سوریه یا در کنار سوریه بر ضد اسرائیل قرار خواهد گرفت؟ این معادله و نتیجه آن به شدت متأثر از چالش فراملی و منطقه ای است که هم اینک میان دو محور رقیب در منطقه جریان دارد، محور مقاومت و محور سازش وتسلیم. ظاهرا سرنوشت این چالش در سوریه تعیین می شود.
رژیم اشغالگر در این راستا در حرمت شکنی اماکن دینی و تغییر هویت معالم تاریخی اسلامی و مسیحی که میراث فرهنگی بشریت به حساب می آیند، ذره ای کوتاه نیامده و به اعتراضات مؤسسات بین المللی ذی ربط هم وقعی نمی نهد و از این لحاظ از همه خطوط قرمز عبور کرده است.
واکنش پارلمان اردن به عنوان نزدیک ترین کشور به بیت المقدس در مقابل عملکرد رژیم صهیونیستی از چند لحاظ قابل توجه است:
نخست اینکه موضعگیری صریح و قاطع پارلمان در دادن رأی مثبت به اخراج سفیر رژیم صهیونیستی و قطع روابط دیپلماتیک با این رژیم و لغو یا تعدیل توافقنامه سازش میان امان و تل آویو با عنوان وادی العربه، حکایت از اوج گیری فضای اعتراض مردمی و خشم ملی در اردن در قبال رفتارهای رژیم صهیونیستی است که بدون توجه به افکار عمومی جهان اسلام و بین المللی به نقض مقررات و تعهدات بین المللی دست یازیده و احساسات دینی بیش از یک ونیم میلیارد مسلمان را جریحه دار کرده و مورد اهانت قرار داده است.
دوم اینکه رهبران جهان عرب از جمله اردن چشم خود را بر جنایات رژیم صهیونیستی و تجاوزات آن به حریم مسجد الاقصی و بیت المقدس بسته و اهتمام خود را بر توطئه بر ضد سوریه و محور مقاومت متمرکز کرده و برای این کار متحمل هزینه های گزافی شده اند. آن ها ده ها میلیارد دلار تاکنون صرف این امر و خرید سلاح و تجهیزات و تأمین نیروی انسانی و تدارکات و لجستیک و حمایت از تروریست هایی کرده اند که پشت به دشمن اصلی کرده و در پی ایجاد و گسترش جنگ های حاشیه ای به نفع امریکا و رژیم صهیونیستی هستند.
قطعا اگر این سرمایه های مادی و انسانی صرف مقابله با رژیم صهیونیستی می شد، امروزه شاهد حرمت شکنی های روز افزون رژیم صهیونیستی نبودیم. به هرحال این وضعیت نشان می دهد که ملت های عرب و مسلمان در یک وادی و رژیم های آنان در وادی دیگرند.
سوم نکته دیگری که خشم مردم اردن را بیش از پیش برانگیخته است، سکوت رژیم اردن در مقابل اقدامات اخیر اسرائیل در نادیده گرفتن جایگاه تاریخی و حقوقی اوقاف اردن به عنوان تولیت مسجد الاقصی و اماکن دینی بیت المقدس است.
تغییر در معالم دینی و تاریخی مسجد الاقصی و بیت المقدس، ساخت شهرک های صهیونیستی نشین یا محلات صهیونیستی در بیت المقدس، ترتیب حملات اشغال مسجد از سوی شهرک نشینان و گروه های تندرو و افراطی یهودی، امنیتی کردن فضای حرم، داخل و اطراف آن به بهانه جلوگیری از درگیری ها و احتمال اجرای سناریو حرم ابراهیمی در شهر الخلیل در مورد مسجدالاقصی و تقسیم حرم میان یهودیان و مسلمانان به بهانه های امنیتی یا شیفت بندی زمانی ورود به حرم میان مسلمانان و یهودیان و در نهایت تسلط کامل اسرائیل بر مسجد الاقصی در همین راستاست، لذا سکوت دولت اردن در مقابل این اقدامات باعث انفجار فضای عمومی شده و پارلمان را باتفاق آراء به واکنش واداشته است.
چهارم اینکه مایه شگفتی است که اقدام پارلمان اردن در میان پارلمان های جهان عرب و جهان اسلام واکنشی نداشته است و دیگر پارلمان ها بویژه پارلمان های اسلامی و بین المجالس اسلامی، اقدام پارلمان اردن را به نقطه تحولی در رویکرد پارلمان ها بر ضد رژیم صهیونیستی تبدیل نکرده و عملا اولویت بندی جهان اسلام را با اولویت بخشیدن به مسئله فلسطین و آزادسازی قدس شریف تصحیح نکرده اند.
برخی از کارشناسان بر این عقیده اند که رژیم اردن با این اقدام می کوشد نارضایتی های مردم اردن از این نظام را تحت الشعاع قرار داده و تا حدی فرونشاند و در سایه آن توطئه جهانی و منطقه ای بر ضد سوریه را شدت بخشیده و اردن را در خدمت سیاست های امریکایی/اسرائیلی رژیم های مرتجع عرب قرار دهد، اما به هرحال این وضعیت نشان می دهد که رژیم اردن در وضعیت مستقری قرار ندارد و بویژه از دو سو به شدت تحت فشار است. یک سو اراده ملی و مردمی آن که خواهان اولویت بخشی به مقابله با رژیم صهیونیستی و همراهی با خط مقاومت است و دیگری اراده خارجی است که خواهان قرار گرفتن اردن در خدمت اهداف امریکایی/اسرائیلی و همراهی با رژیم های مرتجع عرب است.
در این میان این سؤال به طور جدی مطرح است که کدام اراده خواهد توانست در این کشاکش، مقدرات اردن را در دست گیرد وسیاست های آتی آن را مشخص کند؟ اراده مردمی یا اراده خارجی؟ به عبارت دیگر اردن در نهایت در کنار اسرائیل بر ضد سوریه یا در کنار سوریه بر ضد اسرائیل قرار خواهد گرفت؟ این معادله و نتیجه آن به شدت متأثر از چالش فراملی و منطقه ای است که هم اینک میان دو محور رقیب در منطقه جریان دارد، محور مقاومت و محور سازش وتسلیم. ظاهرا سرنوشت این چالش در سوریه تعیین می شود.
سیاست ما
نظر شما