انقلابی که منحرف شد

احساس حزن و اندوه می کنیم برای آن چه که الآن در مصر می گذرد، از تظاهراتی که نشان از دسته بندی و نفرت اجتماعی از یکدیگر تحت عناوین مختلف دارد، تحت عناوین گوناگونی که هر طرفی ادعایی برای مواضعش می کند، اما این ملت مصر هستند که هزینه آن را با به خطر انداختن امنیت، ثبات و لقمه نان زن و بچه شان می پردازند.
نخبگان سیاسی مصر در جلوگیری از تحریک های سیاسی ناکام ماندند و منازعات انقلابی، مداخله های خارجی، عربی یا اجنبی، بدون این که خودشان بخواهند، به زیر سلطه کینه ها در آمده اند که قبل از آن که مصر را ویران کند خودشان را ویران خواهد کرد.
این دموکراسی ای نبود که ملت مصر برای آن انقلاب کرد، و برای آن هزاران شهید از مرز و بوم خود داد، همه اتفاقاتی که شاهدیم آن چیزی نیست که انتظار آن می رفت، این که بیایید اشتباهات نظام سابق را پاک کنید، و رهبری ملت مصر را بر عهده بگیرید و سرنوشت امنیت و اقتصاد و زندگی کرامت آمیز آنها را به این شکل به دست بگیرید، آن هم بعد از چهل سال فساد و سرکوب و ذلت و دزدی از فقرا و محرومین و خوبان، چیزی جز ظلم نیست.
در گذشته عنوانی واحد برای تظاهرات بود، هدفی واحد برای شرکت کنندگان در آن تعریف شده بود، سرنگونی نظام فاسد و تحویل سردمداران آن به دستگاه عدالت، اما اکنون عناوین مختلف شده است و دوستان تظاهرکننده قدیم به دشمنان امروز تبدیل شده اند، مبالغه نکرده ایم اگر بگوییم برخی از آنها آن چنان از یکدیگر متنفر هستند که این میزان تنفر را از حسنی مبارک یا حتی نتانیاهو ندارند.
چهار شهید و یک صد زخمی فقط در دو روز گذشته قربانی شده اند، و خدا می داند که چند نفر دیگر کشته خواهند شد هنگامی که بنا باشد سلاح ها از غلاف ها خارج شوند و شراره رویارویی ها شعله ور شود که بسیاری انتظار دارند به شدت خونین باشد.
تحکم بر افکار عمومی، آن هم به شکلی که می بینیم هیچ ارتباطی با قانون ندارد، دعوت به تمرد به همین شیوه نیز ربطی به دموکراسی ندارد، صف بندی ای که از سوی دو طرف با هدف له کردن دیگران، نه زندگی با آنها، صورت گرفته به این معنا است که ما به دوران جاهلی نخست بازگشته ایم.
...
هر کس تظاهرات روز گذشته را دنبال می کرد، چه کسانی که دعوت به تظاهرات کرده بودند و چه کسانی که نظام دعوت به تظاهرات کرده بود، به این نتیجه می رسید که کشور به سمت جنگ متمایل شده است، اما جنگی میان فرزندان وطنی واحد با اعضایی واحد با هویت تمدنی که ریشه های آن را باید در هزاران سال عمق تاریخ بشریت جستجو کرد.
وقتی که درگیری ها به چهار استان گسترش می یابد و صدها کشته و زخمی بر جای می گذارد و به مقرهای سیاسی (اخوان) تعرض می شود و آتش زده می شوند، آن هم دو روز قبل از 30 ژوئن، نگرانی های جدی ای را بازگو می کند و می گوید که ما شاهد حمام خونی خواهیم بود.
روشن است که همه طرف ها در حکومت و مخالفان اعصابشان خورد شده است و این مساله سبب شده تا عقل و حکمت و خویشتنداری شان را نیز از دست بدهند، هر یک دیگری را رد می کند و حتی می خواهد آن را دو پاره کند، به این نتیجه رسیده که تنها راه ممکن استفاده از خشونت است، چه لفظی چه مادی، در سایه این بن بست سیاسی، و تحریک رسانه ای هدفمند که پشت آن جریان های روشنی ایستاده اند که می خواهند از آزادی بیان به عنوان وسیله ای برای به جهنم فرستادن انقلاب مصر استفاده کنند و به همان راهی برود که انقلاب های عربی رفته اند، منطقه به مرحله ای بدتر از دیکتاتوری ها هدایت خواهد شد، مرحله چند پارگی و فتنه طایفه ای و نژادپرستی و شورشی خونین.
الآن وقت آن نیست که این طرف یا آن طرف را محکوم کنیم، مخالفان یا حکومت را، چرا که به هیچ وجه مفید نیست که بگوییم محمد مرسی فلان کار را کرد یا نکرد یا مخالفان کوتاه آمدند یا همکاری کردند.. برای این یا برای آن، حوادث از همه این حرف ها گذشته است و ما در برابر یک انتخاب قرار گرفته ایم، جنگ داخلی یا دخالت نظامی.
من هیچ گاه در هیچ روزی دخالت نظامی را تایید نکرده ام، اما لحظه ای تردید ندارم که اکنون دخالت نهاد نظامی را ترجیح می دهم اگر بنا باشد آخرین گزینه باشد برای این که جلوی خونریزی ها گرفته شود.
...
مخالفان مصری که از انتهای حنجرشان با بلندترین صدای ممکن شعار سقوط نظامیان را سر می دادند، زمانی که شورای عالی نظامی نیروهای مسلح بعد از سقوط مبارک و در طول دوره انتقالی قدرت را در اختیار گرفته بود، اکنون این شورا سعادتمند می شود که دخالت کند و حکومت پرزیدنت مرسی را به زور تانک سرنگون کند، به خصوص زمانی که نتوانست از طریق صندوق های رای سرنگونی او را رقم بزند، اما جای او را نخواهد گرفت، شاید برای مدت معین پیش رو، اما اگر ارتش زمام امور را به دست بگیرد دیگر به آن موقعیت دو سال پیش باز نخواهد گشت، فورا حالت فوق العاده اعلام خواهد کرد و حمایت قاطع و پر قدرت مردم را پشت سر خود خواهد داشت.
نخبگان سیاسی در هرم قدرت و میان مخالفان، هر دو باهم، درک نمی کنند که تاختن به یکدیگر از طریق تظاهرات قطعا باعث فروپاشی کشور مصر و نهادهای آن خواهد شد و هر آن چه از هیبتش باقی مانده را له خواهد کرد، و این نتیجه ای اسفناک است که برای هیچ کس مفید نخواهد بود و به دست اندازی بزرگ برای رسیدن به دموکراسی و ثبات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی در منطقه، کل آن و نه فقط در مصر، تبدیل خواهد شد که سال ها ادامه خواهد داشت.
با انقلاب مصر و مسالمت آمیز بودن آن به اندازه ای هم صدا شدیم و برای آن غزل سرایی کردیم که دیگر صدایمان گرفت، آن را نمونه ای دانستیم که باید همه منطقه از آن تبعیت کنند اما به نظر می رسد در حال حاضر وضعیتی حکم فرما است که چیزی خلاف آن را می خواهد و توانسته است در توطئه های جهنمی اش امتیازاتی به دست آورد.

منبع: القدس العربی / ترجمه: سید علی موسوی خلخالی
49262