استاد تاریخ دانشگاه تهران در آغاز مطلبش می نویسد:
«اکنون پس از گذشت یک سال از انتخاب اولین رئیس جمهور اخوانی، تجربه تلخ شکست این تئوریسین بزرگ رقم می خورد. آیا اخوان المسلمین بر این شکست غلبه خواهد کرد؟ از همان روز نخست که تحولات انقلابی در جهان عرب، موسوم به بهار عربی آغاز شد، این حدس زده می شد که اخوان المسلمین برای تحقق تئوری هایی که هشتاد سال روی آن تاکید کرده، در بوته آزمایش سختی قرار گرفته است.
اکنون نزدیک ده سال است که سیاست امریکا بر این مدار است که اجازه دهد انقلاب های داخلی کشورها به سامان برسد و دخالتی در آنها نداشته باشد. یکی از روشن ترین مصادیق آن مصر است که به عنوان بزرگترین کشور عربی اجازه یافت تا نوکر 30 ساله امریکا را به آسانی از قدرت بر کنار کند، در حالی که امریکا دفاعی از مبارک نکرد. »
عضو فعال وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلبش با طرح این سوال که «باید پرسید این موضع امریکا چه نتایجی برای او داشت و چرا به آسانی آن را پذیرفت؟» می نویسد:
«... انقلابات عربی به هیچ روی آن خطری که پیش بینی می شد، ندارد. یعنی نه ضد اسرائیلی شد و نه حتی ضد امریکایی و نه مدافع یک کشور انقلابی مانند ایران. کشور ضعیفی مانند مصر که سالانه میلیاردها دلار کمک خارجی می گیرد چطور می تواند ضد امریکا یا اسرائیل باشد، حتی اگر اخوان المسلمین سر کار باشد! این انقلابات که در بسیاری از موارد شیرازه اقتصادی کشورهای یاد شده را هم از هم پاشید، نشان داد که کشورهای مزبور مشکلشان فقط استبداد نیست، بلکه ساختار کهنه اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی آنها و فقیر بودنشان به عنوان مهم ترین معضل است.
از نظر امریکایی ها اگر این مردم پس از سی چهل سال یک بار باید اجازه یابند تا انقلاب کنند و بفهمند که با صرف انقلاب به هیچ چیزی دست نخواهند یافت در آن صورت نوعی بازگشت به شرایط پیشین را ایجاد خواهند کرد. تجربه نشان داده است که پس از این انقلابات، مشابه انقلابات دهه شصت میلادی، یک جریان سیاسی با حمایت غرب یا روسیه غالب شده و برای چند دهه خیال همه را راحت خواهد کرده و مردم نیز هوس انقلاب در نسل خود نکرده اند.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.
نظر شما