آیت الله شیخ ابوالقاسم قمی مشهور به کبیر و خازن الحرم، از علمای بزرگ قم و یکی از اساتید امام خمینی و آیت الله موسوی گلپایگانی بود. آیت اللَّه قمی از نظر علمی در مرتبه ای قرار داشت که برخی او را بر آیت اللَّه حائری یزدی، موسس حوزه علمیه قم ارجح می دانستند. با این حال تواضع ویژه ای نسبت آیت الله حائری داشت.
شیوه زندگی درویشی
بنابر آنچه نقل شده است، مرحوم آیت الله کبیر قمی در سهم امام تصرف نمی کرد و عقیده داشت که اموراتش باید با غیر از این سهم بگذرد. زندگی کاملا درویشی و بی آلایشی داشت، حتی خادمی نداشت که به کارهای بیرونی او برسد و تمام کارهایش را از خرید مایحتاج خانه، آب آوردن و دیگر امور، خود انجام می داد.
مرحوم آیت اللّه گلپایگانی درباره استادش نقل کرده است:
« ما عمدتا برای استفاده از اخلاق و انفاس قدسی آیت الله کبیر به درسش می رفتیم و علاوه بر آن از علمش هم بهره می بردیم.
یکی از ویژگی های مرحوم کبیر احترام و اکرام سادات بود. چنانچه منقول است، همسر ایشان از سادات بود و فوق العاده مورد احترام ایشان. به گونه ای که خود از نان جو استفاده می کرد، ولی مقید بود برای او نان گندم تهیه کند. ایشان معمولا کنار سفره خود، فقرا و مستمندان را می نشاند و با آنها هم غذا می شد.»
تواضع و حق شناسی
* آیت الله شیخ ابوالقاسم قمی، نسبت به شاگردان و مؤمنان و هم طرازهای خود کمال تواضع و حقشناسی را داشت. یکی از شاگردان ایشان نقل کرده است: «در روزهای اول که از یزد به قم برای ادامه تحصیل آمده بودم، خیلی کوچک بودم و هنوز معمم نشده بودم، روزی در مسجد امام حسن عسکری پولی از دستم افتاده بود و به دنبال آن میگشتم که ناگاه پیرمرد اهل علمی که نزدیک بود جلو آمد و از من پرسید: چه گم کردهای؟ گفتم: پولم گم شده است. ایشان هم به جستجو پرداخت تا پول را پیدا کند، من در آن وقت او را نشناختم بعد شناختم که همان عالم بزرگ شیخ ابوالقاسم کبیر قمی بود.
* همچنین نقل شده است که در مجلسی که آیت الله شیخ عبدالکریم حائری حضور نداشته، واعظی در منبر نام مرحوم کبیر را به عنوان حضرت آیت الله می برد و او بیدرنگ به واعظ رو کرده و می گوید: آیتالله، آقای شیخ عبدالکریم است، و دیگر به من آیت الله نگویید.
او در سوم مهر 1313 شمسی در 73 سالگی به دیار باقی شتافت و در مسجد بالاسر حرم حضرت معصومه، که درود خدا بر او باد مدفون شد.
منبع: تبیان
/6262
نظر شما