لطفا سیاسیون دست از سر ورزشکاران بردارند

بعد سیاسیون برای آنکه از نام سوریان سوء استفاده کنند، یک نامه سراسر بی‌قانونی می‌زنند که «این قهرمان خاص، بدون در نظر گرفتن شرط سال ساخت، بدون در نظر گرفتن مصوبه هیات دولت قبلی در سال 82، بدون در نظر گرفتن داشتن نمایندگی، بدون در نظر گرفتن تمامی مقررات و قوانین جاری کشور» حق دارد 3 دستگاه خودروی شیک و گرانقیمت وارد کند. بعد هم این مجوز را «به زور»! به قهرمان سا‌ده‌دل می‌دهند. او هم که می‌بیند می‌خواهند مجوز را به «زور» به او بدهند، قبول می‌کند که این مجوز زورکی را بپذیرد. بعد از آن هم این ورزشکار ساده‌دل که او را به زور، درگیر بازی‌های سیاسی می‌کنند، در تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری، به میتینگ تبلیغاتی قالیباف رفت چون چه رئیس جمهور می‌شد چه شهردار می‌ماند، بازی برد - برد بود. حال قالیباف چه زمانی به جمع سیاسیونی اضافه می‌شود که از ورزشکاران سوء استفاده می‌کنند، این سوالی است که باید قهرمان مورد نظر به آن پاسخ بدهد. نکته عجیب اینجاست که بعد از همه این شیرین‌کاریها، به تلویزیون می‌رود و می‌گوید «سیاسیون دست از سر ورزشکاران بردارند» و بعد هم می‌گوید «من قربانی تسویه حساب سیاسی شده‌ام»! غافل از اینکه ملت، خیلی خوب همه چیز را می‌فهمند.
کسی نگفته استفاده قهرمانان از سهمیه و تسهیلات خاص، جرم است. اتفاقا بسیار هم خوب است؛ اما به شرط آنکه از این دست نامه‌های قانون‌شکن برای همه قهرمانان نازنین ایران صادر شود. همه ورزشکارانی که دل مردم را شاد می‌کنند و با بردهایشان شادی را برای مردم عزیز ایران به دنبال می‌آورند. همه پهلوانانی که مدال‌هایشان را به «مردم» هدیه می‌دهند نه به «رئیس‌جمهور». با قهرمان و مدال‌آوری مثل عباس حاج‌کناری آن گونه ناجوانمردانه برخورد کنند و بعد با یکی که مدالهایش را به رئیس جمهور هدیه می‌دهد این گونه. به یکی اعتیاد هدیه دهند و به یکی میلیاردها تومان پول. ظلم بالسویه، عدل است. اگر قرار است تحفه‌ای به قهرمانان ملی داده شود، این تحفه باید برای همه برابر باشد. نه آنکه مجوز واردات خودرو برای همه قهرمانان تا سقف 150 میلیون تومان باشد و برای یکی امتیاز نامحدود با آن نامه عجیب غیرقانونی از آن آقای بانفوذ دولت قبل. تلاشی که یکی برای طلای المپیک می‌کند با تلاشی که دیگری (در همان رشته ورزشی می‌کند) هیچ تفاوتی ندارد؛ اما نگاه متفاوت سیاسیون به ماجراست که کل ماجرا را زشت می‌کند. ورزشکاری که به بازی‌های سیاسی تن نمی‌دهد بعد از قهرمانی می‌شود آدم معمولی و ورزشکار دیگر که تن به آب زشت سیاست می‌زند، می‌شود عزیزکرده. و عجیب اینجاست که دومی از ورود سیاسیون به ورزش، گلایه هم می‌کند.