نسرین وزیری: مجلس نهمیها که بخشی از آنها قبل از اینکه روحانی رئیس جمهور بشود هم از حامیان او بودند، مراسمی منحصر به فرد برای تحلیف وی برگزار کردند. مراسمی که ابتکار برگزاری آن بر عهده اعضای خانه ملت بود، برای نخستین بار با حضور مهمانان خارجی و روسای جمهور پیشین -به جز آیتالله خامنهای و حجت الاسلام خاتمی- برگزار شد. مهمان تازه مجلس هم طرحی نو در انداخت و برای نخستین بار در روز تحلیف، فهرست وزرای پیشنهادی خود را تقدیم مجلس کرد. اهالی بهارستان در مقابل سنگ تمام نگذاشتند. کما اینکه اگرچه در حداقل زمان ممکن به بررسی اعضای کابینه پرداختند اما نتیجه کار همان شد که بر محمود احمدی نژاد رفت. شیخ دیپلمات که با شعار اعتدال وزرایش را به مجلس اصولگرای نهم معرفی کرده بود نتواست مجلسیها را برای ارائه رای اعتماد به سه وزیر خود قانع کند. همانطور که محمود احمدینژاد نتوانست با شعار مهرورزی و عدالت طلبی از مجلس هفتمی ها برای چهار وزیرش در گام اول رای اعتماد بگیرد.
رفت و آمدهای کابینهای روحانی به مجلس، در گام دوم با رای اعتماد به وزرای آموزش و پرورش و علوم روبرو شد اما برای اخذ رای اعتماد وزیر ورزش چهار بار به خانه ملت آمد تا بتواند کابینهاش را تکمیل کند. {گزارش کامل از روند انتخاب آخرین وزیر را اینجا بخوانید}. در این میانه هم وزرای پیشنهادی روحانی حرفهای زیادی از مجلسیها شنیدند. برخی فتنه گر و اصلاح طلب خطاب شدند، برخی «پروندهدار» و ..... از همین رو بود که وقتی روحانی برای سومین بار جهت دفاع از وزیر پیشنهادی ورزش -نصرالله سجادی- به مجلس آمد به گلایه گفت: ما که نباید مدام برای اخذ رای اعتماد خدمت برسیم، رای بدهید تا برای مقاصد دیگر مهمانتان باشیم و .... به هر حال با وجود برخی دلخوریها که ناشی از لابیگریهای داخلی مجلس و کم تحرکی دولت برای اخذ رای اعتماد از مجلس بود، در فاصلهای کوتاه تا 100 روزهگی ترکیب کابینه کامل شد.{اینجا}
تیغ تیز استیضاح
ساز ناکوک دیگری هم در این مدت حوالی پاستور تا بهارستان شنیده میشد. آن هم زمانی که برخی نمایندهها زمزمه تهیه طرح استیضاح وزرای دولت را هم نوایی می کردند. عزل برخی استانداران از سوی وزیر کشور یا نارضایتی از گرایش سیاسی استانداران جدید در ابتدا موضوع سوال و یا استیضاح وی را مطرح کرد که حرف جدیدی نیست. تمامی وزرای کشور در ابتدای تشکیل دولتها با چنین گلایه مندی هایی روبرو هستند اما هیچگاه هم به منصه ظهور نمیرسد. عبدالله نوری در ابتدای تشکیل دولت خاتمی و مصطفی پورمحمدی در ابتدای تشکیل دولت احمدینژاد هم با چنین حرف و حدیثهایی روبرو بودند اما استیضاحی در همان ماههای اولیه دولت کلید نخورد.
دغدغههای بومی حتی دامن وزیر نیرو را هم گرفت. چه آنکه موسی الرضا ثروتی نماینده بجنورد به دلیل لغو مصوبه طرح احداث راه آهن گرگان- بجنورد و مشهد، که از مصوبات سفر استانی مقام معظم رهبری به اتان خراسان شمالی بود، در نامهای به رئیس جمهور، وزیر نیرو را تهدید به استیضاح کرد.
نعمتزاده هم به دلیل قولی که در جلسه رای اعتماد به نمایندگان داده بود در معرض زمزمههای استیضاح قرار گرفت. او قول داده بود که تنظیم بازار محصولات کشاورزی را به وزارت جهاد کشاورزی بازگرداند اما چنین نکرد. اعضای کمیسیون کشاورزی در آخرین اقدام خود طی جلسه 28 آبان مهلتی یک هفتهای به دو وزیر «جهاد کشاورزی» و «صنعت و بازرگانی» دادند تا تکلیف این موضوع را روشن کنند وگرنه منتظر استیضاح باشند.
وزیر نفت هم که با اما و اگرهای نمایندگان درباره کرسنت به این کرسی تکیه زد طی سه ماه گذشته چندین بار برای ارائه توضیحاتی به کمیسیون انرژی مجلس فراخوانده شد. سایه کرسنت آنچنان بر سر زنگنه سنگینی می کند که نمایندگانی چون توکلی، نادران و زاکانی همچنان در پی سرنخهای این قرارداد در گذشته او هستند و حتی حسینیان هم از احتمال استیضاح وی به دلیل ارائه آمارهای غیرواقعی سخن گفته است.
اما هیچ یک از این تهدیدها به اندازه احتمال استیضاح وزیر علوم جدی نبود. رضا فرجیدانا که پس از سرپرستی توفیقی سکاندار این وزارتخانه بود نه تنها عزل و نصبهای پیشین او را لغو نکرد که آنها را ادامه هم داد. به همین دلیل در فاصله یک هفتهای از اخذ رای اعتماد در معرض این تهدید قرار گرفت. اعتراض نمایندگان عضو جبهه پایداری به او آنچنان با جدیت دنبال میشد که به عدم ارائه رای اعتماد به سومین وزیر پیشنهادی ورزش ختم شد تا دولت به انتقادها و اعتراضهای مجلس توجه کند.
ظرافتهای دیپلماتیک ظریف
حضور هیچ کدام از وزرا در کمیسیونهای مجلس به اندازه رفت و آمدهای محمدجواد ظریف به کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی خبرساز نشد. او که پس از سفر به نیویورک به بهارستان فراخوانده شده بود جلسهای چهارساعته با نمایندگان در این کمیسیون داشت و شرط بیپرده سخن گفتنش را محرمانه ماندن حرفهایش عنوان کرد. شرطی که به آن توجه نشد و فردای آن روز در روزنامه کیهان خبری منتشر شد دال بر اینکه وزیر خارجه پذیرفته است که تماس تلفنی روسای جمهور دو کشور ضروری نبوده و دیدار وی با همتای آمریکایی هم می توانست کوتاهتر باشد. این روزنامه این بخش از اظهارات آقای وزیر را مصداق «اقدامات نا بجا» که از سوی رهبر انقلاب مورد انتقاد قرار گرفته بود، دانست و سبب شد تا «ظریف»ی که در شعارهای مردمی «حریف شش کشور» خوانده میشود؛ از اوج ناراحتی دچار کمر درد شود و حتی بخشی از مذاکرات ژنو را با ویلچر، دنبال کند.
او پس از آن دیگر در جلسات کمیسیون امنیت ملی شرکت نکرد و در عوض پس از مذاکرات ژنو دو، میزبان نمایندگان این کمیسیون در وزارت خارجه شد. با این حال «محرمانه بودن» محتوای مذاکرات برخی نمایندگان عضو فراکسیون اصولگرایان - اعضای فهرست جبهه پایداری- را بر آن داشت تا از او بخواهند یا به سوالاتشان جواب بدهد و یا اینکه او را استیضاح خواهند کرد. تهدیدی که پاسخ مد نظر نمایندگان را در پی نداشت و آقای وزیر گفت که بر عهدش پایبند است و محتوای مذاکرات را افشا نخواهد کرد.
نشستهای مشترک دو قوه
در 100 روز اول دولت یازدهم، تنها یک نشست مشترک با مجلسیان برگزار شد. آن هم به میزبانی دولت و در نهاد ریاست جمهوری. 9 مهرماه دو قوه بر سر تعامل با یکدیگر گفت و گو کرده و همان شب تصمیم گرفته شد تا نواب رئیس مجلس هم در جلساتی با معاون اول رئیس جمهور به حل و فصل امور بپردازند. حجت الاسلام مجید انصاری هم که عهده دار معاونت پارلمانی رئیس جمهور شد بر تداوم روابط دوستانه دو قوه تاکید کرد. او نشستهایی با نمایندگان مجامع استانی داشت تا مطالبات آنها را با رئیس جمهور در میان بگذارد. انصاری که سابقه حضور در این جایگاه را در سال پایانی دولت خاتمی نیز دارد، سلسله نشستهای مرتبی میان مجامع استانی با رئیس جمهور را هم ترتیب داده که رضایت مندی اهالی پارلمان را در پی دارد.
/2929
نظر شما