مهدی یاورمنش: همین که جشنواره موسیقی فجر در مقایسه با دو رویداد سینمایی و تئاتری مشابهاش، سه سال دیرتر آغاز شده، نشان از چالشها و موانعی دارد که این هنر از مدتها پیش با آن روبرو بوده است.
جشنوارههای فیلم و تئاتر فجر از سال 1361 کار خود را آغاز کردند و اهالی موسیقی تنها از سه سال بعد و در بهمن 1364 این اجازه را یافتند که روی صحنه بروند.
در این 29 دوره، مهمترین و بزرگترین رویداد موسیقیایی کشور، هیچگاه نتوانسته نماینده فضای عمومی حاکم بر موسیقی کشور باشد با بر آن تاثیر گذاشته و جریان سازی کند.
در حالی که جشنواره فیلم فجر هر سال بر صدر موج خبرهای هنری مینشیند و چشم انداز سال بعد سینمای ایران را ترسیم میکند و حتی جشنواره تئاتر فجر هم بخش عمدهای از جریانهای هنرهای نمایشی کشور را نمایندگی میکند، هیچ کدام از این دو اتفاق برای جشنواره موسیقی فجر نمیافتد. وضعیتی که باعث شده این جشنواره در 29 سالگی هنوز نه قد بکشد و نه بزرگ شود. (اینجا)
جشنواره بیست و نهم موسیقی فجر هم خارج از این دایره نبود و از نداشتن هدف گذاری و راهبرد مشخص رنج میبرد؛ هر چند رئیس و دبیران آن در یک نشست خبری، کوشیدند جشنواره امسال را متفاوت از سالهای قبل معرفی کنند. نگاه ویژه به استعدادهای درخشان و جوان، آشتی مخاطبان جدی موسیقی با این جشنواره و تعامل فرهنگی وهنری بین نسلهای مختلف هنرمندان از جمله مواردی بود که آنان بر آن تاکید کردند. (اینجا)
کنسرتهای پاپ، پرحاشیهترین اجراهای جشنواره 29 فجر بودند/ گروه سون
اما با مرور آنچه در یک هفته برگزاری این جشنواره (24 تا 30بهمن) روی داده است، بدون تردید میتوان گفت در این رویداد هنری نه از آشتی مخاطبان جدی موسیقی خبری بوده است و نه از تعامل هنری بین نسلها. در این میان تنها میماند نگاه ویژه به جوانان که از جشنواره بیست و ششم موسیقی فجر آغاز شده و به عنوان بزرگترین دستاورد این رویداد مطرح میشود؛ رویکردی که اگر چه مثبت است، اما نباید تمام اهداف این جشنواره را به آن خلاصه کرد و راضی ماند. (اینجا)
جشنواره امسال، شاهد اضافه شدن ناگهانی دو بخش کودک و نوجوان و بانوان هم بود. اقدامی که آن را هم باید در راستای سردرگمی چند ساله موسیقی فجر به شمار آورد. هر چند این اتفاق باز هم فعالان این دو عرصه موسیقی را چندان راضی نکرد. (اینجا و اینجا)
اما یکی از تفاوتهای جشنواره امسال فجر با دورههای پیشین که البته به هیچ وجه مثبت نبود، غیبت دو ارکستر بزرگ سمفونیک تهران و ملی ایران بود که وعدههای داده شده برای شروع به کار دوباره آنان هنوز جامعه عمل به خود نپوشیده است؛ هر چند وزیر ارشاد در حاشیه یکی از اجراهای جشنواره موسیقی فجر بار دیگر تاکید کرد به زودی این دو ارکستر احیا میشوند. (اینجا)
جشنواره فجر از سال 86، بخش موسیقی پاپ را هم راه انداخت تا به گفته مسوولان، به یک نیاز و خواسته عمومی جامعه پاسخ داده شود. با اینکه بعد از مدتی کوتاه، بخش مسابقه پاپ از دل این رویداد هنری درآمد، اما بخش جنبی آن نه تنها کم رنگتر نشد، بلکه هر سال بزرگتر و پر سر و صداتر هم شد. کسب درآمد از بلیت فروشی و پر رنگتر کردن وجه جشن و شادی این رویداد موسیقی، از مهمترین دلیلهای این اتقاق است، هر چند دبیر اجرایی جشنواره آن را رد میکند. (اینجا)
کنسرتهای پاپ، پر حاشیهترین اجراهای جشنواره موسیقی فجر امسال بودند؛ از کنسرت رضا صادقی گرفته (اینجا، اینجا و اینجا) تا اجرای رضا یزدانی (اینجا) و آنچه در برنامه شهرام شکوهی پیش آمد (اینجا و اینجا).کنسرتهای محسن یگانه (اینجا و اینجا) و بهنام صفوی (اینجا) هم از این قاعده مستثنی نبودند.
اجری سالار عقیلی در بخش جنبی جشنواره
در میان کنسرتهای موسیقی پاپ، اجرای محمد اصفهانی که به جای برج میلاد در تالار وحدت برگزار شد، برنامهای متفاوت بود که البته آن هم از حاشیهها دور نماند. (اینجا)
بخش بین الملل جشنواره موسیقی فجر، امسال به نسبت دو دوره گذشته، پر و پیمانتر برگزار شد که در میان آنها کنسرت رامیز قلی اف از استقبال عمومی بیشتری برخوردار شد. (اینجا)
از میان اجراهای موسیقی ایرانی هم، باید بر کنسرت «عبور» کار علی قمصری و محمد معتمدی انگشت گذاشت که شامل نوآوریهای تکنیکی و هنری بود. (اینجا)
بیست و نهمین جشنواره موسیقی فجر، با اینکه از نظر سیاست گذاری، برنامه ریزی هنری بلند مدت و چالشهای عمومی پیش روی موسیقی رنج میبرد، اما در برگزاری کاستیهای چندانی نداشت. در واقع کمبودهای این رویداد هنری پیش از اینکه به مدیران و دبیران آن و یا حتی مسوولان دفتر موسیقی و معاونت هنری ارشاد بازگردد، ناشی از مظلومیت این هنر در فضای عمومی فرهنگ و هنر کشور است. (اینجا)
باید منتظر ماند و دید آیا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت تدبیر دکتر روحانی میتواند بر این مشکل ریشهای فرهنگی غلبه کند و پنجرهای از امید را رو به هنرمندان موسیقی بگشاید؟
58245
نظر شما