امسال بدون امید شروع شد و بعد تدبیر به جنگ تحریم رفت تا سرسخت‌ترین دشمن جمهوری اسلامی در خاورمیانه و جهان، با اعلام ناراحتی شدیدش از رییس دولت شدن کسی که او را «حیله‌گر» نامید از عملکرد دولت قبلی، به شکل واضح و پوشیده، ابراز رضایت کند.
انتخابات تمام شد و وقتِ «الوعده وفا» رسید و «حقوقدان» بر اساس قانون اساسی کشور که آزادی‌های مشروح و مشروع را در اختیار شهروندان ایرانی می‌نهاد، شروع به دگرگونی در ساختارهای فرهنگی و هنری کرد اما هر یک قدم بزرگی که برداشت مخالفان تاریخی حافظ و مولانا و عین‌القضات و سهروردی، با نارنجک‌های دست‌سازی که حاصل 8 سال «چهارشنبه‌ی فرصت‌سوزی» بود به جنگ‌اش رفتند تا غول ِ چراغ را به چراغ و هنرمندان را به خانه‌هاشان برگردانند[اگر خانه‌ای مانده بود برایشان و اگر امپراطور پیاده‌روها نبودند]اهل رسانه، این بار دیگر خطای دوره شیخ فرهنگ و مماشات را نکردند و دست به عصا گرفتند تا زمین‌گیر نشوند اما طرف مقابل، که سال‌ها نسل تازه‌ای از اهل رسانه را وارد بازی کرده بود که پس از هشت سال می‌توانستند فرق خبر و گزارش را با اتکاء به اینترنت تشخیص دهند، از پا ننشستند و ماشین‌شان را روشن کردند و نیرو ریختند در میدان آرامی که باید شلوغ می‌شد تا کسی نفهمد از کجا خورده.
وزیر اسبق ارشاد جایش را به وزیری دیگر داد در بهارستان که سخنانش نغمه‌ی بهشتی بود در گوش اهل قلم و اهل هنر اما با یک وزیر که بهار نمی‌شود آن هم در وزارتخانه‌ای که وزیر و معاونت‌هایش عوض شده‌اند اما آدم‌های رده‌های میانی، نه خودشان عوض شده‌اند نه تفکرشان .به هر حال شاید به این دلیل که ارشاد، نزدیک‌ترین وزارت‌خانه به مجلسی‌ست که کلنگ را در دست دولت و وزیر اسبق ندید اما شاقول و ماله و مصالح را در دست دولت جدید و وزیر جدید، موشک ِ زمین به هوا دید، تا به حال که گفتار خوش از خبر خوش پیشی گرفته است و دائم وزیر جدید در حال رفت و آمد به مجلس اُنس است تا درباب تصمیمات تازه توضیح بدهد و کارت زرد بگیرد و گاهی هم میانه‌ی سلام و احوالپرسی بشنود:«خوبی پسر نوح؟» یعنی «پسر نوح با بدان بنشست» و این «بدان»، همان مردمی هستند که به دولت پیشین، «نه» گفتند.
اکنون که سال 92 را به پایان می‌بریم هنوز خودسانسوری، از سانسور، قوی‌تر است در رسانه‌ها؛ شاید به این دلیل که مکان امن رسانه‌ای نامشخص است و هنوز سلیقه، می‌تواند جاده خاکی هر دهانی را آسفالت کند. جشنواره فیلم فجر را به کمک تلویزیون، بدل به گودزیلا کردند که می‌خواهد مردم بی‌دفاع را یک لقمه چپ کند و هنوز وضعیت ممیزی کتاب‌ها، نه متعادل است نه عاقلانه نه مدبرانه نه امیدوارانه. جشنواره شعر فجر البته در سایه هدف‌گیری سلاح دوربرد «مال خودمونه،مال هیچکی نیس»، از گمنام‌ترین جشنواره فجر، بدل شد به خبرسازترین جشنواره در ایران و خارج از ایران. اگر مخالفان جدی وزیر جدید و حقوقدان، همین طور به حملات زمینی و هوایی خود ادامه بدهند[که امیدوارم ادامه بدهند!] محتملاً تا اردیبهشت‌ماه که زمان برگزاری جشنواره است این جشنواره و جوایزش، شهرتی برابر ِ نوبل می‌‌‌یابند و آن وقت این جماعت ِ «صدام بزن جای دیروزی»، آنقدر مو روی سرشان دارند که در اردیبهشت 93، هی بکَنند هی بکَنند؟
نظر شما