پلوتونیوم 238، ایزوتوپی از این عنصر سنگین است که با نیمه عمر 89 سال و نرخ تولید حرارت بالا، منبع انرژی بسیار مناسبی برای ماموریت‌های فضایی طولانی مدت به شمار می‌رود. بسیاری از فضاپیماها مانند ویجر، پایونیر و کاسینی برای تامین انرژی خود از پلوتونیوم 238 استفاده می‌کنند؛ چراکه در نواحی دور از خورشید، تابش خورشیدی ضعیف‌تر از آن است که با سلول‌های خورشیدی چند متر مربعی، بتوان انرژی کافی برای فعالیت ابزارهای علمی فضاپیما را تامین کرد.
محاسبات پیشین نشان می‌داد که این کاهش تولید، برنامه‌های اکتشاف در منظومه شمسی را تا سال 2020 / 1399 دچار مشکل نخواهد کرد، اما ناسا از هم‌اکنون در حال بستن کمربندهاست. ناسا اعلام کرده است که فضاپیماهای نامزد ماموریت بعدی این سازمان تحت عنوان نیو فرانیترز (مرزهای جدید) که قرار است فضاپیمای اکتشافی را در سال 2018 / 1397 به فضا بفرستد، نباید بر پلوتونیوم به عنوان منبع انرژی تکیه کنند؛ این بدان معنی است که فضاپیماهای آینده تنها باید از انرژی خورشیدی تغذیه کنند.
جیم گرین، مسئول بخش علوم سیاره‌ای ناسا معتقد است این مسئله برخی از فعالیت‌های علمی و اهداف تحقیقاتی را در محدودیت قرار خواهد داد؛ بخصوص اگر هدف از ماموریت، اجرام دورتر از سیاره مشتری یا حتی مناطق تاریک‌تر نزدیک به خورشید، مثلا مناطق قطبی مریخ باشد. وی در گفتگویی با نیوساینتیست گفت: «بدون پلوتونیوم، ما ابعاد بسیار وسیعی از علم را از دست خواهیم داد.»
ناسا همچنین بر ذخیره پلوتونیوم 238 روسی خود حساب ویژه‌ای باز کرده تا بتواند ماموریت مهم بعدی خود را در مناطق مستعد پیدایش حیات در منظومه شمسی، یعنی سیاره مشتری و قمر اروپا به انجام برساند. وزارت انرژی آمریکا در حال بررسی نیازمندی‌ها برای تولید مجدد پلوتونیوم است، اما سوخت جدید تا آغاز این ماموریت در سال 2020 / 1399 آماده نخواهد شد.
نیوساینتیست، ترجمه: فاطمه محمدی‌نژاد
نظر شما