به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، ارجمند در این نشست که به رونمایی کتاب «سلطان فیل گردن: حکایتی از سعدی به روایت داریوش ارجمند» اختصاص داشت با اشاره فراگیر بودن اقتباس از آثار کلاسیک و ادبی گفت: «ما گنجینه عظیمی در ادبیات کلاسیک‌مان داریم اما از آن غافلیم آن هم در حالی که در ادبیات ایرانی حتی قصیده‌هایی وجود دارد که می‌توان از آن برای تهیه و تولید سریال‌های چند قسمتی اقتباس کرد.»
او ادامه داد: «راسین و کورنی دو نمایشنامه‌نویس مهم فرانسوی هستند که با اقتباس از ادبیات کلاسیک فرانسه و همچنین اسطوره‌های غربی نمایشنامه نوشته‌اند. باید به راه این دو نویسنده رفت. باور کنید که تراژدی مرگ رستم بسیار بزرگتر و غنی‌تر از تراژدی‌های راسین و کورنی است اما کو نمایشنامه‌نویسی که به سراغ اقتباس از شاهنامه برود؟
این بازیگر با بیان این که بسیاری از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی آثار خود را با تقلیدهای سطحی از نمایشنامه‌های غربی می‌نویسند افزود: «در ذهن آنها هیچ تصوری از ادبیات کلاسیک ایران وجود ندارد هرچند در این میان بهرام بیضایی یک استثناست.»
ارجمند افزود: «بهرام بیضایی با احاطه وسیعی که بر تاریخ و ادبیات کلاسیک ایران دارد، نمایشنامه‌ا و حتی فیلمنامه‌هایی نوشته که کیفیت‌شان عالی و ممتاز است. دیگر نویسندگان می‌توانند با مطالعه آثار نمایشی بیضایی به عنوان نمونه‌های عملی و موفق اقتباس، بسیار بیاموزند.»
او در ادامه با اشاره به آنکه اساطیر کهن ایران مورد تایید دین اسلام نیز هم هست، گفت: «ما عالی‌ترین و غنی‌ترین اسطوره‌ها را داریم که مورد تایید دین مبین اسلام نیز هست. به عنوان مثال حضرت مولانا می‌گوید که: «زین همرهان سست عناصر دلم گرفت / شیر خدا و رستم دستانم آرزوست»، یعنی رستم در کنار حضرت امیرالمومنین قرار دارد.»
ارجمند در توضیح بیشتر بیت مولانا گفت: «این بیت را مولانایی می‌گوید که خود یکی از بزرگان دین است. این در صورتی است که هیچکدام از اسطوره‌های یونانی وارد دین مسیحیت نشده‌اند. حال ما چرا از این اسطوره‌ها برای نگارش نمایشنامه استفاده نمی‌کنیم؟ دلیلش برای من مشخص نیست. البته باید حتما اشاره کنم که من نیز که به سراغ اقتباس از این فرهنگ غنی رفته‌ام، در هیچ جایی نتوانسته‌ام کار را به روی صحنه ببرم.»
به گفته ارجمند «سلطان فیل گردن» اقتباس از قصه‌ای از سعدی است که با این بیت شاهکار شروع می‌شود «چو به گشتی، طبیب از خود میازار/ چراغ از بهر تاریکی نگه دار». این داستان درباره پادشاهی است که در حین شکار از اسب به زمین می‌افتد و گردنش در تنش فرو می‌رود. هیچ طبیبی نمی‌تواند او را معالجه کند تا این که یک حکیم او را درمان می‌کند. پادشاه پساز بهبودی هیچ اعتنایی به حکیم نمی‌کند و او نیز که ناراحت شده با انداختن چند دانه در عودسوز قصر شاه را به درد قبلی خود دچار می‌کند و از قصر می‌رود.»
این بازیگر درباره این داستان همچنی گفت: «این حکایت سعدی، طنزی غنی هم در خود نهفته دارد. به نظر من در زمینه اقتباس از این حکایت برای ساخت یک فیلم سینمایی فقط و فقط از عهده برادران کوئن بر می‌آید.»
۵۷۲۴۴
نظر شما